The Bucket List.

Je hebt de film misschien wel gezien, The Bucket List, met Jack Nicholson en Morgan Freeman in de hoofdrol. Heerlijke film, ik vind Jack Nicholson fantastisch. Ik zie zijn films zo graag.

Jack Nicholson en Morgan Freeman lagen samen in het ziekenhuis op een tweepersoons kamer, allebei kanker, en ze werden daar vrienden. Ze hadden ieder een Bucket List, een lijst activiteiten die voor de dood, als het even kan, nog afgevinkt moet worden. En ze  gingen die gezamenlijke lijst met z'n tweeën beleven, nadat ze beiden uit het ziekenhuis ontslagen waren. Jack Nicholson had het geld ervoor, hij betaalde. En zo kwam van het één het ander. Klopt de samenvatting?

Ik heb kanker, ongeneeslijk, maar geen lijstje waarop staat wat ik nog wil meemaken. Nee, ik beleef het leven, geniet van mooie dingen, ben gelukkig met mijn vrouw, lieve kinderen en schatjes van kleinkinderen. Geen Bucket List, niet nodig, zelfs ongewenst.

Op dinsdag 7 mei waren we in de buurt van Granada en we zouden de Sierra Nevada nog weer eens opgaan. Nog eens ja, want het zou de derde keer gaan worden. We hadden al eerder die week van ver gezien dat er nog sneeuw op de bergtoppen lag. De Mulhacén en de Pico Veleta. En wat is het dan mooi als je vanuit de zonnige laagte, waar het warm is en je in je korte broek rondloopt, boven op de berg aankomt, waar een koude wind  je noopt een lange broek te dragen, met een paar vesten over elkaar en een sjaal om je nek.

Onderweg naar de top, draaiend op de haarspeldbochten van de Carretera de Veleta, ten zuiden van Granada, dwaalden mijn gedachten naar die film. The Bucket List. Ik dacht dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat ik de Veleta op reed. Dat was een vreemde, nieuwe gedachte voor mij. Zomaar, zonder aanleiding, het ongefundeerde voorgevoel dat ik voor het laatst de besneeuwde Veleta van dichtbij zou zien. Had ik dan toch een bucketlist? Nee, nee, die had ik niet, heb ik niet, en zal ik ook nooit krijgen. Ik ben heel tevreden met al het mooie en goede dat ik al meegemaakt heb. Moet er meer bij? Is het dan nooit genoeg?

Bijna bovenop de Veleta, op ongeveer 2600 meter hoogte, zelfs boven de skipiste, realiseerde ik me toch wel dat ik een Bucket had. Geen List, wel een Bucket. 
Ik zal het uitleggen. 
Er waren daarboven vijf bekende wielerploegen aan het trainen voor de Tour de France. Onder andere onze eigen geel-zwarte Visma-mannen. (zie foto onderaan) Ik zag daar ook een door de zon beschenen atletiekbaan. Topsporters die dus hoogtestage doen. Door daar te sporten, ontwikkelen ze meer rode bloedlichaampjes in hun bloed en dat leidt dan weer tot betere sportprestaties. Dat heeft te maken met de ijle lucht op die hoogte. En ijle lucht is lucht met minder zuurstof. Dat had ik me vooraf niet zo gerealiseerd. En mijn lijf vroeg daar bovenop de berg juist wat meer zuurstof, dan dat de door mij zo geliefde Veleta me kon geven. En dat voelde ik. Ik was licht kortademig en had lichte druk op de borst, waar ik anders nooit last van heb. Bijna pijn op de borst, nog net niet. 
Onprettig, en ik werd er wat onzeker van.

Maar het was daarnaast toch ook genieten daarboven. Wat een sensatie, wat een uitzicht! Wat een mooie belevenis!

Wel voor het laatst. Ik ga daar boven, in de koude ijle wind, niet meer op hoogtestage. Nooit meer. Ik blijf lekker beneden waar genoeg zuurstof voor mijn rikketik is. Nee, mijn lijf heeft al wel genoeg te stellen met die prostaatkanker. Daar hoef ik niet ook nog eens cardiale problemen bij te hebben.
 

Dus als iemand me ooit nog eens gaat vragen samen de Veleta op te gaan, dan is het antwoord "nee", de Veletatrip ligt in de Bucket, dat doe ik niet meer.
Ik heb nu dus een Bucket met één activiteit: de Veleta. Er zullen de komende jaren vast meer activiteiten in mijn Bucket gegooid worden. We gaan het zien.

Later die middag, tijdens de afdaling van de Valeta, smolten de klachten zachtjes weg, bij een hoogte van om en nabij 2000 meter, als sneeuw voor de zon.