Palliatieve zorg

We zijn gisteren bij het palliatieve team in het ziekenhuis geweest. Ik weet niet of andere ziekenhuizen dat ook kennen. Dit multidisciplinaire team kijkt met de patient wat er mogelijk is om in de laatste fase te ondersteunen en het lijden te verlichten. Ze geven tips aan de patient en een advies aan huisarts en oncoloog. 

We hebben een hartverwarmend gesprek (ruim anderhalf uur) met de verpleegkundige, die naast allerlei praktische tips en adviezen ook de lastige onderwerpen als dood en afscheid op een hele fijne manier aan de orde stelt. 
Het laatste half uur schuift ook een van de artsen van het team aan. Hij heeft zich verdiept in het dossier, de scans bekeken en alvast overleg met collega’s gehad.

Het meest accute probleem is Henny’s maag, die door de tumor is aangedaan. Daardoor wordt de maaguitgang steeds meer afgesloten. Het betekent dat eten op niet al te lange termijn onmogelijk wordt. De oncoloog zag hiet geen oplossing voor, en heeft onder andere dit probleem aan het palliatieve team voorgelegd. En misschien is er toch een oplossing in de vorm van een endoscopische bypass, een nieuwe verbinding tussen maag en dunne darm. Dat kan tegenwoordig via een endoscopie, dus geen grote operatie. De arts gaat overleggen of een verwijzing zinvol is, want deze behandeling kan niet in ons eigen ziekenhuis. 

Voor Henny betekent het nieuwe hoop op wat extra tijd. En dat is belangrijk, al is het maar een paar maanden, want in augustus wordt ons tweede kleinkind geboren en dat wil hij heel graag nog meemaken. 

Donderdag wordt Henny besproken in het voltallige team. Hopelijk horen we vrijdag wat hun advies is.