Pijn

Twee weken later…. En er is veel gebeurd.

Om te beginnen heeft Henny op 8 april zijn stent gekregen. Na bijna twee weken sondevoeding. De plaatsing is gelukkig goed gelukt, en dat leidde tot een ontlading. Want hoewel de ingreep zelf niet zo spannend was, hing er wel veel van af. Op 9 april mocht hij weer mee naar huis. Zonder slang in de neus, zonder rugzak met pomp en voeding, zonder maaghevel. Op naar verder herstel. 

Maar dat mocht maar even duren. Zaterdag kreeg Henny plotseling veel meer last van pijn. Die avond lag hij krimpend van de pijn in bed, iedere beweging deed zeer en niet bewegen ook. We hebben dit weekend twee keer de spoedarts in huis gehad. De eerste keer kreeg hij een shot morfine, waar hij gelukkig goed op kon slapen. Maar de volgende ochtend was de pijn weer even erg. Dus opnieuw gebeld. Deze keer werd in overleg met het ziekenhuis de pijnmedicatie omgegooid. Dat leidde wel tot verbetering, maar zeker niet genoeg. En toen was het maandag, en was onze eigen huisarts er weer. Opnieuw overleg met het ziekenhuis, en de conclusie is dat deze nieuwe pijn toch van de tumor komt. Nog meer pillen is een optie, maar Henny wordt er nogal suf van en dat vindt hij ook heel vervelend. Donderdag hebben we een afspraak op de pijnpoli, kijken wat ze daar kunnen doen. 

Voor het eerst sinds de diagnose heeft Henny de hele dag op bed gelegen. Voor het eerst ging ik in de zorgmodus. Henny is erg van het “zelf doen wat je zelf kunt” en hij praktiseert dat ook zelf. Maar nu laat hij alles aan mij over: de telefoontjes, de medicijnen, het verhaal aan de dokter vertellen. Het doet zeer om hem zo te zien, maar het is fijn dat ik iets voor hem kan doen. Maar hopen dat het snel wat beter gaat.