een nog voller bordje

‘Moet er nog een scan gemaakt worden?’
‘Nou nee. Ik weet dat er van alles gaande is in mijn lijf maar zolang ik geen echte klachten heb, wil ik niet precies weten waar.’
Mijn antwoord komt niet als een verrassing voor dokter P. Als een dokter-patiënt relatie zo veel jaren duurt, kan je van elkaar redelijk goed inschatten hoe de ander, dokter of patiënt, op bepaalde ontwikkelingen reageert.
Een paar dagen eerder had ik gezien dat de tumormarker in mijn bloed behoorlijk gestegen was waarmee het einde van de huidige medicatie in zicht komt. Toch had ik ingezet op doorgaan met faslodex/palbociclib. Hoe langer ik de overstap naar cytostatica kan uitstellen, hoe liever. Zoals verwacht gaat dokter P. hier in mee onder het motto: we zijn niet uitsluitend bezig een tumormaker te bestrijden.
Lief tipt nog even aan dat hij zich zorgen om mij maakt. Hij ziet dat de situatie met mijn moeder mij uitput en vraagt of dit van invloed kan zijn op de kankercellen. Dokter P. antwoordt ontkennend. Ik hoor de ongerustheid in de stem van Lief, zijn woorden raken mij in het hart.
Op mijn verzoek is de volgende controle over 4 maanden in plaats van de in deze situatie gebruikelijke 3 maanden. Als het nodig is zal ik eerder aan de bel trekken, beloof ik en dan staan Lief en ik weer buiten.
Pas in de dagen na de controle beginnen de zwaarte en de gevolgen van de stijgende tumormarker tot mij door te dringen. Mijn aandacht wordt sinds enige tijd volledig opgeslurpt door mijn moeder. Ze is zwaar depressief. Wil niet meer verder leven, wil dood, heeft er geen zin meer in, vindt het niet leuk. In allerlei bewoordingen laat ze weten dat ze genoeg heeft van het leven. Ze heeft een vol leven gehad en ik begrijp haar standpunt maar sta volkomen machteloos. Ook verzorgt ze zichzelf niet goed meer. Al doen de dames van de thuiszorg hun best, zij kunnen niet alles opvangen, niet in het minst omdat mijn moeder nauwelijks enige hulp accepteert. Ik zie ook hoe verantwoordelijk mijn jongere broer zich voor haar voelt en als mantelzorger onderuit dreigt te gaan.
De decembermaand is dankzij mijn moeder één langgerekte crisismaand geweest. Maar naast alle zorg om haar is daar ook de zorg om Lief. De geplande hartoperatie van Lief is niet doorgegaan omdat corona door de familie raasde en ook hem te pakken kreeg. Ikzelf kwam er met een lichte verkoudheid vanaf maar hij was goed ziek. Het wachten is nu op een nieuwe oproep.
Zat ik er tijdens het schrijven van mijn vorige blog behoorlijk doorheen, er blijkt nog veel meer bij te kunnen. Ik denk aan de woorden van Lief bij dokter P. en neem mij voor meer afstand te nemen tot mijn moeder, ik kan haar problemen niet oplossen en moet dit loslaten. Het is zo ontzettend jammer dat ze alle aanbiedingen om in een veilige en beschermde omgeving te gaan wonen heeft afgewezen.
Ik wil mij voortaan meer richten op Lief en op mijzelf en niet langer ’s nachts liggen te tobben hoe het nu toch verder moet met mijn moeder. Ik moet mijzelf in bescherming nemen.
Vanochtend heb ik de daad bij het woord gevoegd en een vakantiehuisje geboekt in het oosten van het land. Komende week gaan we er even tussenuit.