Welke impact heeft kanker op je relatie?
Onlangs las ik een artikel (In relatietherapie, de Volkskrant dd. 4 januari 2024) over relatietherapie na kanker. Voor mij was het herkenbaar, pijnlijk, maar ook zo eerlijk en belangrijk om te delen.
Het artikel beschrijft een therapiesessie van twee jonge mensen van begin veertig. Ze hebben jonge kinderen, een druk sociaal leven en veeleisende banen. En dan, wanneer de hogesnelheidstrein van het jonge gezin in volle vaart is, wordt er aan de noodrem getrokken: hij heeft kanker.
Door kanker kunnen dynamieken in relaties veranderen of worden versterkt. Hij houdt pijn en zorgen liever bij zichzelf. Dat leidt af en toe tot gevaarlijke situaties: ernstige complicaties worden pas laat ontdekt. En hij is door zijn geslotenheid moeilijk te bereiken voor haar. Zij houdt het leven graag behapbaar door te plannen en te regelen. Dat heeft bij hem minder prioriteit. Dit verschil in omgaan met de situatie maakt hen eenzaam. Ze bezoeken een therapeut die gespecialiseerd is in psychologische zorg voor kankerpatiënten.
Deze therapeut helpt hen bij de bewustwording van de ontstane dynamieken in de relatie. Er wordt uitgebreid ingegaan op de gevoelens en het handelen van beiden in deze uitdagende situatie. Een paar maanden na de sessie van het artikel vertellen ze dat ze dichter bij elkaar zijn gekomen. Ik hoop van harte dat het hem goed gaat en dat ze elkaar blijven vinden.
Dit artikel bracht me weer terug naar de eerste jaren na de diagnose. Jonge moeder (37) van twee kinderen (8 en 12), getrouwd. We hadden een druk sociaal leven, werkten allebei, hadden hobby’s, de kinderen deden aan sport, er werd veel gelogeerd bij vriendjes, etc. Als gezonde persoon was het al een hele kluif om alle ballen hoog te houden. Toen ik in het ziekenhuisbed veel tijd had om na te denken over ons leven, dacht ik: we zetten onszelf zo klem met alles wat moet. Als een van de twee kanker krijgt, wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig ruimte er is om ziek te zijn. Go with the flow blijkt lastig uitvoerbaar wanneer er veel verplichtingen zijn. Maar ook in andere levensfases zal kanker de boel vast behoorlijk op losse schroeven zetten.
Wij hebben toen wel hulp gezocht, maar niet bij een therapeut die gespecialiseerd was in kanker. Onze relatie strandde uiteindelijk. Niet alleen door de kanker, maar het speelde wel een grote rol in de relatiedynamieken die ontstonden. Misschien was de kanker wel een vergrootglas dat de - voor ons onoverbrugbare - verschillen uitvergrootte. Maar er zijn vast ook stellen die er samen sterker uit komen.
Hoe gaat het bij jou/jullie? Heeft de kanker jullie relatie erg onder druk gezet of veranderd? Zijn jullie misschien juist dichter bij elkaar gekomen? Heb je hulp gezocht om een nieuwe balans in de relatie te vinden?
Liefs! Sandra
*Link naar het artikel over relatietherapie bij kanker. Het zit helaas wel achter een betaalmuur.
35 reacties
Lieve Sandra,
Dank voor het delen van je verhaal naar aanleiding van de actualiteit! Een heel belangrijk onderdeel van het ziekteproces: hoe houdt je relatie dat vol?!
Gelukkig heeft mijn relatie kanker overleefd, misschien hielp het dat ik net doodziek werd, maar 10 weken op de bank om te herstellen van een operatie was niet gemakkelijk, voor mij, maar zeker ook voor mijn partner. Onze kinderen waren toen bijna 4 en 7 en het heeft een enorme impact op ons gezin gehad. Hij heeft toen 2 weken zorgverlof opgenomen, maar dat bleek niet genoeg.
Ik denk dat de aandacht voor de partner die niet ziek is veel zorgvuldiger mag. Bijvoorbeeld vanuit de huisarts of zo. De partner krijgt heel veel praktische en emotionele zaken op zijn of haar bordje, van zichzelf en van de zieke partner. En omdat hij of zij zelf niet ziek is, ontstaat er een hele ingewikkelde dynamiek, zoals je al zegt.
Het is erg naar als je naast het verwerken van kanker ook te maken krijgt met het afscheid nemen van je partner. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat niet heb hoeven doen!
Liefs, Floor
Lieve Floor,
Dankjewel voor het delen van jullie ervaring als gezin.
Ik ben het helemaal met je eens wat aandacht voor de partner betreft. Dat hebben wij ook heel erg gemist. Tel daarbij op dat we als gezin ook geen thuishulp kregen. Ik weet nog dat we vroeger (jaren 80) een tijdje hulp in huis hadden nadat mijn moeder was geopereerd. Het is zo jammer dat dat is afgeschaft. Wat dat betreft vind ik de samenleving wel verhard. Die arme partners moeten op deze manier wel heel veel ballen in de lucht houden en dat levert extra stress op.
Echt heel fijn dat jullie relatie dit alles heeft overleefd.
Liefs! Sandra
Hoi Sandra, als oudere-jongere van 68 ligt t bij mij misschien wat anders. Mijn man en ik zijn al vanaf de middelbare school samen. We hebben 2 kinderen (dertigers). In onze relatie is weinig veranderd. Mijn man heeft al 5 jaar darmkanker waarvan de laatste 3 jaar uitgezaaid in de lever. De chemo/immunotherapie deed het heel goed tot september j,l. Nu weer nieuwe uitzaaiingen en chemo. Mijn man is introvert en ik ben een prater. In de loop van de relatie heeft hij wel geleerd wat meer zijn zorgen te uiten en dat is fijn. Ik ben met een ernstige dubbelzijdige heupafwijking geboren en heb door de jaren heen 7 operaties ondergaan en ben inmiddels parttime rolstoeler en loop met krukken. De aandacht van de omgeving lag dan bij mij en nu bij hem, waar ik geen enkel probleem mee heb. Wij kunnen gelukkig goed praten over de kanker, dat doen we te pas en te onpas, dus bv ineens boven een bordje andijvie aan tafel. Natuurlijk proberen we elkaar ook te beschermen. Ik kan soms in de paniek schieten omdat t nu niet echt goed gaat, dan wil ik m daar niet mee belasten. Maar soms laat ik ook gewoon mij tranen gaan. Ik kan mij goed voorstellen dat in de hectiek van een gezin en werk en de angst voor wat er gaan gebeuren je elkaar kwijt kan raken. Voor wat betreft aandacht van oncoloog/huisarts heb ik als partner niks te klagen. Oncoloog vraagt bij elk bezoek hoe t met mij gaat en of ze nog iets kan betekenen in de thuissituatie en de huisarts is ook heel betrokken. Ik loop daar zeker niet de deur plat maar kan er altijd terecht.
groetjes,
Lenny
Hoi Lenny,
Jullie hebben het beide wel voor de kiezen gekregen zeg. Mooi om te lezen dat jullie toch wat meer naar elkaar toe gegroeid zijn. En wat goed, die balans tussen elkaar sparen en je gevoelens delen. Blijf elkaar vooral opzoeken en vinden.
Hopelijk slaat de chemo goed aan en mogen de zorgen weer wat naar de achtergrond verdwijnen.
Liefs, Sandra
Hoi Sandra, we hoefden niet naar elkaar toe te groeien omdat we altijd al een goed team vormden. Je wilt elkaar zo nu en dan wel eens uit t raam gooien maar dat is overal wel, denk ik :D. Ik vind t alleen maar gezond als je , ook nu, zo nu en dan, ff bekvecht. Dat normaliseert de boel ook wel een beetje. Ik hoop ook dat de chemo weer aanslaat maar t is een lastige situatie. Zoals mijn man zegt: het is niet de vraag OF ik hier aan ga overlijden maar Wanneer. Groetjes, Lenny
Af en toe boos zijn op elkaar, en dan wat bekvechten lijkt me inderdaad wel gezond en een teken van meer gelijkwaardigheid ;-) Mooi dat je dat benoemt.
Veel sterkte voor jullie. Pluk de dag, wanneer dat kan.
Liefs, Sandra
Wij hoorde dit jaar dat mijn man uitgezaaide type 9 prostaatkanker heeft en niet meer beter wordt. Het heeft een groot impact op onze relatie. De sexualiteit en de toekomst die we opgebouwd hebben. We hebben hulp gevraagd en gaan daar in febr. heen. Wat je schrijft is triest als het een gezin betreft. Alhoewel ieder in haar zijn leven staat ongeacht leeftijd. Kanker is voor mij , de echtgenote angstig en vooral om alleen te blijven. Het is echt mijn maatje...
Beste 63Geertruidatuin,
Wat een naar bericht hebben jullie gekregen. Misschien is dat wat je beschrijft wel moeilijk in deze fase van het leven: de angst om je maatje te verliezen en angst voor het alleen zijn. Heel begrijpelijk.
Hopelijk is jullie nog een mooie tijd gegund.
Liefs, Sandra
Beste Geertje, wij hebben hetzelfde berbericht gehad. Mijn vriennvan 57 heeft sinds oktober 2023 prostaatkanker met uitzaaiingen in lymfe in bekken, gleasonscore 8 en 9. 2 hormoonbehandeling heeft hij nu en bestraling volgt . We zijn 7 jaar samen en latten. En er zijn kinderen aan beide kanten . Hij verandert door de hormonen. Het is onmenselijk: hij verliest zichzelf en zijn leven. Als partner is het niet om aan te zien. Testosteron wordt terug gebracht tot nul. Dit betekent verlies van libido, maar ook een bepaalde scherpte in energie, minder daadkracht, minder doorzettingsvermogen, labiliteit. We werden door de uroloog weggestuurd met de mededeling ongeneeslijk ziek en chemisch gecastreerd. Ik ben heel open in de spreekkspreekkamers en breng seksualiteit steeds ter sprake. Er widr lacherig op gereageerd. Verbijsterend. We zijn nu in het avl. Met verwijzing voor seksuoloog. Ik denk niet dat ik wat aan heb. Ik kan zelf ook wel alternatieven bedenken en zit niet te wachten op kunstgrepen zozoals Viagra. Mij lijkt de partnervjuist erg belangrijk in deze maatschappij van mantelzorg. Het is nog even een zoektocht.
Beste,
Als een partner zo ziek is dan is het duidelijk dat sex op een laag pitje staat of niet meer mogelijk is. Kunstgrepen hebben dan weinig zin. Intiem zijn kan ook door knuffelen enz. Zet je partner niet onder druk en sleep haar of hem niet mee naar een of andere therapeut. De zieke heeft al genoeg te stellen met de ziekte. Ook de partner kan het gaan tegenstaan om de zieke te bevredigen, terwijl dat niet meer lukt. Begrip over en weer zou ik zeggen. Sex is zo overschat in de maatschappij. Het gaat om liefde en steun voor elkaar. Voor egoisme is geen plaats.
Hallo Caroline, wat een schrik he en nu een jaar verder is mijn man vaak moe, niet meer zo sterk en de talloze opvliegers. Elke 3 maanden AVL is hopen op 3 maanden verder leven. Ik lees het bij je en wat is je man nog jong. Wij gaan ook naar de sexuoloog. Een gesprek deze maand. Maar sex kan niet meer. En de lust is weg dus kijkt hij ook anders. Dat voel ik. We knuffelen wel omdat we veel van elkaar houden. Ik wens je sterkte in je zoektocht in deze. En kracht. Laat van je horen. Groet Geertje...
Afgelopen maand ben ik met mijn man naar de sexuologe geweest. Ik was sceptisch maar het is niet voor niets geweest. Bijv over voeding en een pomp om de penis weer wat op maat te krijgen. Deze wordt inderdaad stijf en kan met een ring dit een half uur vasthouden. Dan kan er geneukt worden met orgasme. Het gevoel is anders er zal meer een keuze vanuit het hoofd gemaakt gaan worden. Ja ook mijn man veranderd en langzamerhand raakt ik stukjes kwijt. Zo moeilijk...
Hey,
Mijn vrouw is nu +/-1j na haar laatste zware behandeling (diep flap) en ik heb het gevoel dat we nog terug naar een evenwicht aan het zoeken zijn.
Er zijn zoveel periodes geweest dat zij 'een patient' in huis was waar ik met veel liefde voor zorgde. Wat ook inhield dat ik met mijn zorgen niet bij mijn beste maatje kon.
Een moeder die weken haar kind van 1 jaar niet mag opheffen, maanden aan een stuk pijn heeft, ... die kon ik niet lastigvallen met mijn zorgen.
Maar er waren ook veel momenten dat we het wel deden. Ik heb/had heel veel schrik om alleenstaande vader te worden, of meer dat mijn dochten het alleen met mij zou moeten doen.
Ik heb ook veel schrik dat ik later alleen zal zijn. Hoewel de behandeling succesvol is, zegt ze vaak dat ze wel niet oud zal worden door al dat vergif dat ze heeft gehad.
Daar kan ik moeilijk mee om.
Zelf heb ik mijn klop echt gekregen vanaf dat zij het leven terug kon opnemen. En dan was ze er ook voor mij, en heeft ze mij de ruimte gegeven die ik nodig had. Ik heb mezelf dan ook gepusht om wat oude gedachten te delen die ik destijd voor mezelf hield.
Onze relatie was beter voor kanker, ik denk vooral omdat wij beter waren voor kanker.
Maar doorheen de behandeling en nu heb ik toch veel gedacht, wat een fantastische madam heb ik toch!
Hoe zij dat allemaal heeft aangepakt, daar heb ik veel bewondering voor.
En zo heeft onze relatie ook een mooie extra laag gekregen.
gr
Beste Maarten81,
Dank voor het delen van jullie eerlijke verhaal.
Wanneer je partner zich moet focussen op zichzelf en het proces waar zij in zit, kan er bij beiden een gevoel van eenzaamheid ontstaan. Mooi, maar uiteraard ook pijnlijk, hoe je dat omschrijft. Het is iets waar anderen ook mee te maken hebben, en voor hen kan het fijn zijn om zich te herkennen in dit verhaal. Ik vind het zo belangrijk dat we dit delen met elkaar.
Wat jouw zorgen betreft vraag ik me af of je daar al met een professional over hebt gepraat. Of gaan jullie samen met een hulpverlener/therapeut praten? Als ik het goed heb ben je Belgisch? Is daar adequate hulp voor stellen waarvan de een kanker heeft (gehad)? Het lijkt me wel goed om met die angstige gedachten aan de slag te gaan. Angst kan je zo verlammen.
Het ontroert mij dat je uiteindelijk zo trots bent op haar, en op hoe zij haar lot heeft gedragen. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat jullie een weg vinden om samen een mooie, nieuwe balans te vinden.
Veel liefs en sterkte voor jullie beiden,
Sandra
Beste allemaal,
Mijn vrouw is na een hersenoperatie, waarbij een tumor is verwijderd, niet meer de vrouw die ik kende.
Zij had de diagnose borstkanker 7 jaar geleden gekregen en is toen goed behandeld met een nieuwe vorm van immunotherapie. Ze werd schoon verklaard. Helaas is de ziekte na 7 jaar teruggekomen en nu zijn er uitzaaiingen in de botten, lever en hersenen. Zij wordt niet meer beter. Haar behandeling is palliatief, gericht op kwaliteit van leven.
Waar ik vooral tegenaanloop is het hersenletsel dat ze heeft opgelopen nadat een tumor daar operatief is verwijderd. Dat leidde ertoe dat ze geen emoties meer heeft. Daar kan ze uiteraard niets aan doen. Maar ik heb het daar heel moeilijk mee en de kinderen ook. Alle warmte, (blijk van) liefde en intimiteit is weg. Ons contact is vooral zakelijk. Ik begrijp inmiddels dat ik in een rouwproces zit, het verlies van haar, zoals ik haar kende, een plek moet geven en moet leren omgaan met haar nieuwe identiteit. Maar dat klinkt allemaal zo eenvoudig en is het niet. Ik voel me vooral alleen in onze relatie. Kan niets echt met haar bespreken. En de kinderen hebben het er ook moeilijk mee, want ook zij zien dat hun moeder, zoals ze was, er niet meer is. Dus ik zoek lotgenoten die dezelfde ervaring met hun partner hebben en dat met mij willen delen. Misschien helpt het mij verder of kan ik hen helpen.
Inmiddels heb ik ook hulp gezocht bij een praktijkondersteuner en er zijn lieve vrienden waar ik mijn ei kwijt kan. Dankzij een tip van iemand uit de lotgenotenzoeker ben ik lid geworden van de vereniging hersenletsel.nl en daar iemand getroffen die hetzelfde heeft doorgemaakt als ik. Maar ik hoop op dit forum ook mensen te spreken die hetzelfde hebben meegemaakt.
Mooi gezegd: het leven is niet eenvoudig, maar het kan nog veel slechter. Het blijkt in elk geval minder maakbaar dan we vroeger dachten of hoopten. Tenminste, voor mij geldt dat wel. Maar jullie maken er wat van. Klinkt alsof jullie een hecht stel zijn. Mooi.
Geniet nog lang van elkaar.
Beste Sandra.
Dat is een goede vraad hoe heb ik dat geraan. Ik had gelukkig heel wat lieve vrenden en familie om me heen.Ik was op dat moment zo boos. Het enige waar ik aan kon denken was vechten.Blijven vechten tegen deze ziekte voor mijn kindelen.
Deze waren toen nog minderjarig en wilde absoluut niet naar hUn vader dus ik dacht aleen maar ik moet over eind blijven tot ze volwassen zijn.En die missie i's gelukt ze zijn inmiddels 25 en 22 jaar en wonen allebei samen daar ben ik heen blij mee.Het was een zware tijd ook met de scheiding en advocaten gedoe.Maar mjn kindelen zijn toen mijn redding geweest daar moest ik voor vechten.Op het moment i's alles stabiel 4 maart een mri van mn lever alijd spannend maar ik geef niet op ik red het al 10 jaar met dank aan mijn arts ook want ze gaven me geen jaar zo slecht was ik er aan toe door alles het eerste jaar .Ik hoop dus ook terwijl ik allang iniet mn reserve tijd loop er toch nog wat jaren erbij te krijgen ikben hier nog niet klaar.
Liefs Angela
Zo fijn dat de kinderen nu volwassen zijn. Het geeft toch rust dat je weet dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Een hele zorg minder.
Als ik het zo lees hebben de mensen om jou heen ervoor gezorgd dat je overeind bleef, en zorgden jouw boosheid en de liefde voor jouw kinderen ervoor dat je bleef vechten. Bijzonder hoe veerkrachtig een mens kan zijn. Jij bent daar een goed voorbeeld van.
Veel sterkte en succes met de scan. Ik hoop met je mee dat je er nog vele mooie jaren bij mag krijgen!
Liefs, Sandra
Misschien heeft U wat aan de hulp die het Helen Dowling instituut biedt ( hdi.nl). Zij geven psychologische zorg specifiek bij kanker. Ook relatie therapie. Mijn man en ik hebben goede ervaringen met het HDI (was geen relatietherapie). Er zijn wel wachtlijsten.
Sterkte en groeten, Lenny
Ik kan met mijn man geen normale sexuele omgang meer hebben, al jaren niet meer. Vorig jaar is mijn man 3x in het zhs opgenomen en 14 dagen geleden ook een week. Nu heeft hij al 3 dagen koorts boven de 39. Mijn eerste gedachte daarbij is als hij maar niet dood gaat. De liefde voor mijn man is sterker dan mijn behoeften. Het is nou eenmaal wat het is. Mijn eerste man heb ik verloren aan kanker. Het doet pijn hem zo kwetsbaar te zien. Surrogaat sex is geen sex. Wees lief voor elkaar. Groeten