Zij leven verder
Dit keer wil ik mijn blog wijden aan mijn gedachten en gevoelens. Ik weet eigenlijk niet waar ik dit anders neer kan schrijven behalve in mijn boekje wat ik maak voor mijn kinderen om later nog eens te lezen wie hun moeder eigenlijk was. ik mis dit ook een beetje op dit forum....de diepe gedachten waarvan ik denk dat een ieder die op weg is naar de dood heeft.
Ik lees veel ervaringen over behandelingen en hoewel ik dit interessant vindt ben ik toch benieuwd naar de verwerking op het mentale vlak. Hoe leef je met de dood op je schouder als je wilt leven?
Ik wil niet dood, ik wil leven en plannen kunnen maken. Nog 5 jaar tot mijn jongste zoon zijn schooldiploma haalt, nog 13 jaar tot mijn pensioen. Volgens mijn prognose mag ik niet verder denken dan 2 jaar waar al 5 maanden van om zijn. Ik kan het niet geloven laat staan accepteren. Ik heb het gehoord maar voelen en begrijpen doe ik het niet. Duizend vragen komen in mij op...hoe kom ik aan deze afschuwelijke ziekte, waarom ik, waar heb ik dit aan verdiend en de belangrijkste vraag, hoe ga ik dit overleven?volgens de artsen heb ik geen overlevingskans, ik hoor het ze zeggen maar landen doet het niet...het kan niet waar zijn.
Lieve mensen om mij heen, die mij steunen en meeleven. Die mij moed inspreken en er voor mij zijn. Alleen ik ga dood en zij leven verder, zonder mij, maar ze zullen hun weg weer vinden en doorgaan ....zonder mij. Ik wil erbij zijn, ik wil bij de trouwerij zijn van mijn kinderen, oma worden. Wat zal de impact zijn op het leven van mijn jongens die op zo'n jonge leeftijd hun moeder moeten missen.
Ik krijg veel adviezen, ik moet de strijd aangaan, positief blijven en vooral genieten van de tijd die ik nog heb. Ik wil heel graag weten hoe ik kan genieten terwijl ik weet dat magere Hein met mij mee loopt en niet kan wachten om mij mee te nemen naar waar dan ook...heel soms kan ik een half uur vergeten dat ik ziek ben maar dan houd ik nog 23.30 uur over per dag om mijn lot te dragen.
De nachten zijn het zwaarst, als ik de slaap niet kan vatten slaan mijn gedachten op hol en ga ik nadenken en piekeren. de boel uitzetten lukt me niet terwijl ik dit wel heel graag wil. Wat als ik geen kinderen had, zou het dan makkelijker zijn ? Ik ben niet bang voor de dood, ik heb een rijk leven gehad en geweldige ervaringen met ups en downs. Het was alles behalve saai.
Ik was mannequin in mijn jeugd, heb 25 jaar gezongen in een rockband, ben 24 jaar zelfstandig geweest, gezwommen met dolfijnen, parachute gesprongen, een stukje van de wereld gezien, 3 maal getrouwd en 2 prachtige kinderen gekregen. Natuurlijk heb ik ook mijn portie ellende gehad maar dat houdt de boel in balans.
Ik kan goed overweg met mijn kanker....behalve als het over mijn jongens gaat, dan breek ik. Hun verdriet is mijn verdriet. Mijn jongste van 12 jaar die alsmaar buikpijn heeft en zich niet meer kan concentreren op school. Mijn oudste van 17 jaar die volledig de weg kwijt is en zwaar depressief....die zegt als jij dood gaat wil ik ook niet meer leven...hoe ga je daar mee om?
Het maakt mij intens verdrietig en boos.. op wie en wat, ik weet het niet. Ik was 37 jaar toen mijn oudste zoon werd geboren en 41 toen de tweede kwam, een cadeautje. Vandaag vraag ik mij af waarom ik zo laat moeder ben geworden....
Morgen komt mijn huisarts om de euthanasie vast te leggen, maar......
Ik blijf hopen en bidden voor een wonder, misschien vinden ze nog een behandeling waardoor ik nog 10 jaar mag blijven. Misschien ben ik de eerste die alle statistieken doorbreekt ....misschien...misschien...hoop doet leven.
Hoe ga je om met de dood?
9 reacties
Wat fijn en goed dat je dit opschrijft. Je vraagt je af hoe het zit met de verwerking op het mentale vlak, nou, dit lijkt me de beste stap die je zou kunnen zetten. Gewoon precies opschrijven hoe het voelt en hoe het zit voor jou. Voor mij is het echt heel herkenbaar (hoewel ik niet eens kinderen heb), en ik denk dat dat voor veel andere kankerpatiënten zo is.
Helpt het jou trouwens, de strijd 'moeten' aangaan, positief blijven en vooral 'moeten' genieten van de tijd die je nog hebt? Ik vraag het omdat het mij niet hielp. Het voelde alsof ik iets moest wat niet vol te houden was. Ik vond het heel hard werken. Toen ik stopte met positief te moeten denken en begon met (opschrijven van, praten over en) aandacht geven aan wat moeilijk was voelde ik me vreemd genoeg beter. Steeds als ik aandacht gaf aan mijn pijn en behoeften kwam er daarna meer ruimte voor de lichtheid en lucht die het leven toch ook nog in zich bleek te hebben. (Mindfulness)meditatie hielp me daar trouwens wel bij, maar dat is natuurlijk niet iedereen z'n ding.
Mijn hart breekt, als ik lees over jou en je jongens. Natuurlijk breek jij daarvan. Je bent toch hun moeder? Je wilt toch goed voor ze zorgen? Als ik het zo lees, heb je ook zorgen over of 'het' wel goed met ze zal gaan/ komen als je er niet meer bent, of lees ik dat verkeerd? Dat maakt het wel extra moeilijk denk ik, het gedwongen moeten loslaten. Hoe ga je daarmee om... ik weet het niet. Misschien je verdriet en boosheid voldoende aandacht geven, bespreken, delen. Hebben jullie als gezin hulp?
Ik zal aan je denken. Ik wens je veel sterkte. En de kracht om zwak te zijn.
Liefs, Cato (https://www.kanker.nl/cato_/blog)
wat raakt mij jouw bericht. Eindelijk geen foto’s van blije kanker patienten die schijnbaar overlopen van positiviteti..de echte waarheid over het hebben van kanker is zoals jij het beschrijft..WEL is er ongeloof, lamgeslagenheid, verdriet en angst..vooral veel angst!! Angst om kinderen achter te laten. Angst om hen het leven zonder de achterklap van een moeder te laten leven. Angst om de partner een leven te bezorgen met de last van verdriet.
ik begrijp je zo goed!!!
zet hem op..het laten zien van angst is geen zwakte.
saskia
Zelf ben ik vlak na mijn chemo's begonnen met het Moerman-dieet. Mijn hele eetwijze omgegooid. Wat het me oplevert is in elk geval veel meer energie, een fitter lijf, mentale stabiliteit. Het gevoel ook dat ik zelf iets kan doen om mijn gezondheid te sturen, dat ik geen willoos slachtoffer meer ben van hoe de kanker kiest. Misschien is dat een illusie. Maar misschien ook niet. In elk geval is zo'n concrete manier van je leefwijze veranderen ook een concrete wijze om je hoop in tot uitdrukking te brengen. De aanvaarding is natuurlijk moeilijker, ik heb een half jaar lang gedacht dat ik uitzaaiingen had maar durfde niet naar de oncoloog voor onderzoek naar mijn klachten. Uiteindelijk ben ik wel gegaan, de man heeft me kunnen geruststellen met een paar goede argumenten, en nu gaat het weer veel beter. Maar ik ga er niet vanuit dat ik genezen ben. Ik houd mentaal ruimte voor dit slechte scenario. Een goede vriendin verwoordde het heel treffend, ook een overlever van borstkanker, ook kinderen, en zij zei: "Ja, de dood zat bij me in de buurt, en ik zag hem, en ik knikte naar hem, en hij knikte terug. Ik zei tegen de dood: daar ben je. Ik zie je. En zo kon ik verder."
Ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat het je lukt om tot rust te komen. Want als jij tot rust kunt komen, is dat de opmaat voor je kinderen om het ook te leren kunnen.
Dank voor jullie lieve reacties, ik leer ervan en ga mijn best doen om te hopen en aanvaarden. Sterke ook voor jullie!