I'm radioactive

“Er komt niet meer uit, is dit genoeg? Ja, daar kunnen we het wel mee testen!” Daar ging mijn urinebakje met een mini plasje erin om te testen of ik zwanger was. Die minuten leken wel uren te duren voor mijn vriend, die zich kapot zat te zweten naast zijn schoonouders.

Het was de ochtend van mijn radioactieve behandeling. De wachtkamer zat goed vol met andere vrouwen die, net als ik, even wilden genieten van een aantal dagen all-inclusive quarantaine. Gelukkig was de uitslag van de zwangerschapstest negatief, wat een GO opleverde voor de radioactieve jodium slok. De laatste stap van mijn behandelingstraject kon beginnen!

Ik moest iedereen, losstaand van mijn ouders, in de wachtkamer gedag zeggen. Ja, ik heb altijd een hele stoet aan hulptroepen mee! Ik besef me dat ik heel rijk ben met alle liefdevolle mensen om me heen! <3

Daar liepen we dan, die gekke afdeling op. De verpleegster deed een speciale jas aan (de kraag is dan gevuld met lood, wat radioactiviteit zou moeten afstoten). Mijn kamer zag er super netjes uit, wat zorgde voor een beter gevoel bij zowel mij als m’n ouders. Gek wel, zo’n dikke deur met een zwart met gele streep op de grond. In de badkamer was ook alles volgeplakt met die strepen. Het was duidelijk dat je echt vanbinnen wordt bestraald en deze straling voor anderen gevaarlijk is.

Voordat ik de daadwerkelijke slok kreeg en ik ‘opgesloten’ zou worden, moesten we eerst een informatiefilm bekijken. Instructies werden uitgelegd zoals; wanneer de verpleging je eten komt brengen, dan moet je zorgen dat je op bed zit/ligt, zodat je zo ver mogelijk van de verpleging af bent. Wanneer je naar de wc bent geweest moet je met je ellebogen de kraan aanzetten en heel grondig je handen wassen. Je mag dan dus niks met je handen aanraken voordat ze gewassen zijn.

Tijdens het bekijken van de informatiefilm besefte ik ineens dat mijn ouders mij moesten achterlaten. Voor mij was het nog steeds de strijd die doorging, maar voor mijn ouders was het toekijken. Toekijken hoe ik iedere keer in een ziekenhuisbed werd weggereden voor een operatie. Maar na die operaties konden ze wel elke keer bij mij zijn. En dit keer was het anders. Dit keer moesten ze mij achterlaten en mochten ze me pas weer ophalen als het voorbij was.

Ongemakkelijk zaten we daar tussen allemaal vrouwen van minstens 60 jaar. Waar voor die vrouwen hun dochter mee was om de moeder te begeleiden, zaten mijn ouders daar juist om hun dochter te begeleiden. En ineens vond ik het eng. Een angstig gevoel bekroop me. Ik wilde dit niet, ik wilde niet alleen zijn.. Ik wilde niet die troep in m’n lichaam stoppen en mezelf daarmee pijn doen.. Maar het moest! Het was nodig om die stomme Bea en Bep te doden! (Zo heb ik m'n tumor en haar kind, m'n uitzaaiing, genoemd)

Na het gedag zeggen van m’n ouders was het tijd voor de slok. Een verpleegster en een radioloog kwamen aan met een speciaal bakje. In dat bakje zat de radioactieve jodiumcapsule die ik met water moest innemen. In die capsule zat het spul dat ervoor zou zorgen dat ik straks weer beter ben! En toen ging die knop weer om; jij kan dit Ireen, wees sterk en vecht!!

Het innemen van die capsule gaf verder geen problemen. Grappig feitje is dat niemand de capsule met de hand mag aanraken. Je handen zijn dan meteen besmet met radioactiviteit. Het werd dan ook via een buisje in een bekertje gelegd en zo moest ik de capsule naar binnen slikken.

De radioloog en verpleegster gingen weg en toen kon mijn all-inclusive vakantie in het ziekenhuis beginnen. Gezien de dikke deuren kun je je tv of muziek zo hard aanzetten als je wilt, want niemand hoort je. Een leuke muziektip; luister het nummer ‘Radioactive’ van Imagine Dragons, heel toepasselijk voor je quarantaine tijd :)

Voorafgaand werd er mij verteld dat je zoveel mogelijk water moet drinken. Als je veel water drinkt, moet je veel naar de wc en alleen op die manier kan de radioactieve straling sneller uit je lichaam gaan, wat betekent; sneller naar huis! Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen. Hoppatee, de ene waterfles na de ander slokte ik naar binnen. (En dat voor iemand die normaal gesproken met moeite 1 liter water op een dag weg krijgt). Aan het einde van de eerste dag had ik meer dan 3,5 liter gedronken. Ehm nee, niet verstandig! Ik was echt misselijk van al dat water in m’n buik. De verpleegster vertelde later dat 2/2,5 liter per dag echt voldoende is. Dus lieve strijders, ga niet als een bezetene water drinken, rustig aan en dan kom je vanzelf wel aan de 2 liter op een dag.

Helaas werd ik vanaf de eerste nacht echt heel erg misselijk. Ik voelde heel mijn maag en darmen enorm tekeergaan, alsof ze tegen me zeiden: ‘wat doe je ons aan?’ Zo gek als dat ik ben, heb ik ook serieus gepraat tegen m’n lichaam. “Ik weet dat dit intens is en dat dit pijn doet, maar het is nodig he. We zijn samen een front tegen die ziekte, we slaan ons er wel doorheen.” (En dan ook letterlijk zo met m’n handen over m’n buik wrijven. Ja.. prettig gestoord word ik vaker genoemd).

Wanneer je misselijk bent, dan kun je gelukkig pilletjes vragen bij de verpleging die werken tegen de misselijkheid. Ik heb er de maximale hoeveelheid van op. Ik moest vaak kokhalzen, maar daar bleef het gelukkig wel bij. Als het namelijk verder was gegaan, dan had ik zelf alles moeten opruimen, want alles wat eruit komt is radioactief en dus gevaarlijk voor anderen.

Al met al is bij mij de radioactieve slok best wel tegengevallen. Vooraf kreeg ik te horen dat maar weinig mensen er wat van merken en misselijk worden. Helaas was ik dus één van die mensen.

Maak het jezelf zo comfortabel mogelijk. Spaar van tevoren een paar afleveringen op van je favoriete serie zodat je die heerlijk achter elkaar kunt kijken. Zie het als een vakantie, waarbij je alles kunt vragen wat je wilt qua eten en drinken en niemand die op je let. (Tenzij ze eten naar je komen brengen, want dan kunnen ze via een camera zien of je op je bed ligt en of de verpleging dus binnen kan komen. Ik lag op de eerste dag heerlijk in mijn bedje te chillen toen er ineens tegen mij werd gesproken: “Hallo mevrouw van Veen, wat wilt u drinken bij uw eten?” Ik schrok me rot en moest eerst eens goed om me heen kijken, want waar kwam dat ineens vandaan?! Wat blijkt, er hangt een intercom in je kamer waarmee je met de verpleging kan praten. Niet schrikken dus)

Ik ging de behandeling in met een attitude; “dit zal ik wel even makkelijk doorstaan” en het was dus uiteindelijk niet zo makkelijk. Maar weet je, we zijn inmiddels gewend dat het vechten tegen deze ziekte niet makkelijk is. Maar we zetten een knop om en gaan ervoor! En zo moeten we ook deze radioactieve behandeling ingaan! Zoals ik ook in het dagboekje heb geschreven; laten we ervan genieten. Tijd voor onszelf is in deze periode zo gek nog niet!

Wil je meer lezen over mijn strijd tegen schildklierkanker? Volg dan mijn blogs via www.atoughcookie.nl