De beste keus

Toen ik mijn kankertraject begon, kwam er veel op me af.

Ongewild en ongemerkt moest ik veel keuzes maken.

Mijn eerste zorg was mijn vrouw. Als ze gaat piekeren, dan zit ze snel in de put. Daar komt ze maar moeilijk uit. Haar grootste valkuil is de 'wat als?' vraag. Ze wil zich daarmee voorbereiden op onheil dat misschien komen gaat. Bij kanker is die vraag een bron voor gepieker. Zo'n beetje alles rondom kanker is onzeker.
Mijn eerste gedachte was om het thuis nog niet te vertellen. Daarmee zou ik alle 'wat als?' vragen voorkomen. Voorlopig althans. Maar de praktische uitvoer kreeg ik niet rond. Ziekenhuis bezoeken, uitslagen, eventuele opnames. Dan is er ook nog een ethische kant. Zoiets hoor je toch te delen met elkaar?

Op de eerste afspraak in het ziekenhuis was ik niet voorbereid. Dat was ook niet nodig. Het plan lag al klaar. Alle 'wat als?' vragen waren reeds beantwoord. Tot en met een stoma. Ik kon dat rustig laten bezinken, om daarna keuzes te maken. Welke keuzes? Er was niets te kiezen...
Mijn vrouw voelde zich heel prettig bij deze aanpak. De route was afgebakend, bij elke splitsing was de volgende bestemming bekend. Dit plan was op haar lijf geschreven. Voor mij voelde het niet goed. Het plan was wel voor mij bestemd..

De tweede afspraak was ik wel voorbereid. Op veel vragen wist de arts geen antwoord en dat zei die ook gewoon. Dat sierde hem. Aanpassingen in het behandelplan waren onmogelijk. Ik kon niet achter zijn plan gaan staan en daardoor kwam ik bij toeval in Maastricht terrecht.

In Maastricht werd de aanpak compleet anders. Daar waren meerdere behandelingen mogelijk. Er waren keuzes. Ik koos voor bestraling. Bestraling was niet de keus van mijn arts. Bij de bestraling bleek ook chemo te zitten. De bestraling en chemo mistte het beoogde doel. Daarna koos ik voor operatie. Dat was de eerste keus van mijn arts geweest. Na de operatie stelde hij nog een extra chemokuur voor. Die wilde ik weer niet.

Mijn vrouw stond op die tweede chemokuur. Om de impasse te doorbreken zijn we naar de oncoloog gegaan.

De oncoloog vertelde over een onderzoek. Daaruit bleek, dat er geen verschil in levensverwachting is, tussen endeldarmkanker patienten die wel en geen chemokuur hadden ondergaan. Bovendien had ik die chemo al gehad en bij mij was die niet aangeslagen. Onverwacht had ik de oncoloog aan mijn zijde. Toevallig, want mijn arts in Maastricht dacht er anders over. Hij kon mij buitenlandse onderzoeken tonen, die wel voor chemo pleiten...

Geneeskunde is geen exacte wetenschap. Resultaten zijn vaak het gevolg van toevallige ontdekkingen. Voor de behandeling van kanker moet nog veel ontdekt worden. Onderwijl moet je keuzes maken. Meestal zijn dit geen ideale keuzes. In mijn traject, bleek het afwijzen van de standaard behandeling, te leiden tot een compleet andere uitkomst. Of dat resultaat duurzaam is moet nog blijken. Dat geldt trouwens ook voor de standaard behandelingen...

Een keus waar je zelf achter staat, biedt zo z'n voordelen. Je eigen omstandigheden zijn daar in meegewogen. Het is jouw keuze en daardoor zijn gevolgen beter te accepteren. Wanneer jouw keuze aansluit bij het behandelplan, dan heb je mazzel. Sluit die niet aan, dan krijg je een uitdaging. Tenminste, zo heb ik dat ervaren...