Vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt...

Hoe word ik beter? De kernvraag van de gesprekken met onze behandelaars.

Na één van de consulten, kwam ik terug in de wachtruimte. Vanaf een smartphone klonk vaag het liedje Kronenburg park. De MDL arts had geen antwoord op mijn vragen, en ik baalde als een stekker. Niet van de arts, maar van het feit dat Frank al lang wist, wat ik nog niet ontdekt had.

Ik lees het ook in andere blogs. Er wordt je zomaar gevraagd om een lichaamsdeel af te staan. Voor onderzoek! Ik weet niet hoe hoe het bij anderen zit, maar bij mij kon het niet teruggezet worden. Stel je voor dat je een goede uitslag krijgt? Kun je dan nog blij zijn? En bij een foute uitslag? Ben je dan beter? Het is toch een onmogelijke vraag?

Zo ook met de chemo. Ik had mijn tabletten gehaald en er stond duidelijk een waarschuwing op. Als ik ze niet zou overleven, dan moest het restant in de chemobak. Mijn huisgenoten mochten de tabletten alleen met handschoenen aanraken. De oncoloog gaf daar een andere visie op; 'Voor anderen was het vergif, voor mij was het medicijn'.

Ik heb de tabletten geslikt en ik heb ze overleefd. Ik verwijt de oncoloog helemaal niets, want het was mijn beslissing. Ik heb kanker, ik heb het probleem, ik wil er vanaf. Dat ik er nog ben, is niet te danken aan de kanker. Ik had geen aanwijzing dat de kanker ging stoppen, ik ben dankbaar dat er mogelijkheden waren om mij te behandelen.

Maar toch, de realiteit van de behandeling staat zo haaks op de luxe brochures en voorlichting van het ziekenhuis. De gevolgen van behandelingen worden zo mild weergegeven, zo gedempt, zo weggestopt. 'Voor u is het medicijn'. Het was een leugentje voor mijn bestwil, ik snap het wel, maar het doet onrecht aan gevolgen.

En die gevolgen zijn vaak de oorzaak van problemen daarna. Patienten zijn verrast door gevolgen, kunnen er niet mee omgaan. Hebben die mensen niet goed geluisterd? Hebben ze de brochures en bijsluiters niet goed gelezen?

Er wordt gesproken over falende nazorg. Betere nazorg moet die problemen oplossen. Maar is dat werkelijk het probleem? Of is het probeem dat mensen achteraf met iets zitten, dat ze vooraf nooit gewild hadden...

--------------------------

Dit was mijn laatste blog, tenzij mijn ziekte reden geeft tot een vervolg. Het zijn er veel meer geworden dan ik ooit had gedacht. Het heeft mij geholpen om mijn ervaringen een plek te geven.

Mijn blogs zijn ook 7 keer gewaardeerd. Misschien niet veel, maar wel fantastisch. Ergens hebben mensen daar iets gevonden dat voor hun de moeite was.
Zo heb ik uit andere blogs nieuwe inzichten gekregen, maar vooral ook veel kunnen leren. Dank daarvoor! Dat is ook de reden dat ik nog regelmatig terug zal komen.

Mocht ik, door mijn blogs, iets voor je kunnen betekenen, dan hoor ik dat graag. Via de blog zelf, of een contactverzoek, ik zal altijd reageren.

Wim