Maarten van der Weijden

Wat een enorme prestatie heeft deze man neergezet, 163 km zwemmen voor het KWF,, de Elfstedentocht. In een barre winter met “ snelle” Noorse schaatsen al een buitengewone prestatie, maar zwemmend? Okay hij heeft de 200 km niet gehaald maar dit maakt hem zeker geen verliezer.

Ik heb het gevolgd, telkens weer via sociale media. Ronald Bakker die vorig jaar een flinke wandeltocht voor hetzelfde goede doel heeft gemaakt ontpopte in het weekend als de “Maartenvlogger”. Zo was ik er een stukje bij aanwezig.

Ik dacht, super naïef natuurlijk, dat wij in de gemeente Waalwijk extra aandacht aan hem gaven omdat hij in het mooie Waspik woont. Wat een vergissing, zovele mensen langs de route in weilanden en bruggen. In de nacht publiek, boeren en brandweer die het water, en dus Maarten in de schijnwerpers zette. Het bruggetje bij Bartlehiem dat net zo vol stond als met de Elfstedentochten in het verleden.

Op zaterdag was de stand van het opgehaalde geld al 800.000,— een prachtprestatie. Allemaal geld voor onderzoek naar verschillende kankersoorten…en op maandag 2,5 miljoen, onvoorstelbaar, daar kwam nog een miljoentje achteraan…3,5 miljoen euro opgehaald door de actie die Maarten als ervaringsdeskundige van de ziekte kanker zomaar ophaalde met zwemmen…in zijn kielzog vele mensen meenam die zich ook weer hadden laten sponsoren en een flink stuk zouden meezwemmen. Blauwalg gooide roet in het water. Men mocht niet meezwemmen. Dus werden er alternatieven bedacht, creatief landje zijn wij.

Maar waarom spreekt Maarten mij zo aan? Zijn olympische prestaties? Zijn sociale en prettige voorkomen? Zijn verhaal van zijn kanker en de overleving? Nee eigenlijk spreekt hij me het meeste aan met zijn verhaal over strijden tegen kanker… wat valt er te strijden? Is het niet zo dat je geluk hebt als je kan herstellen van kanker en pech hebt als je er aan dood gaat? Zijn alle mensen die dood gegaan zijn, of gaan, verliezers? En ook zijn gevoel, schuldgevoel dat hij er nog mag zijn en andere lotgenoten niet…

Ik herken het zo, ook mij heeft kanker getroffen, 1 op de 3 mensen krijgt kanker, geen onderscheid in rang, stand, sekse, afkomst , geloof etc. Direct bij de ontdekking van mijn uitgezaaide niercel carcinoom werd me gezegd dat deze kanker altijd een levensbeëindigende ziekte is. 10% leeft nog 5 jaar na de operatie…en ik ga daar bij horen.

Inmiddels zijn ook in mijn omgeving lotgenoten overleden, en voel ik me schuldig dat ik er nog ben, aan de andere kant knijp ik mijn handen samen dat ik er nog ben. Maarten zal het begrijpen en herkennen.

Hij heeft zijn ervaring omgezet in een positieve actie, geld inzamelen voor onderzoek zodat er steeds minder mensen aan kanker dood gaan. Nu bezit ik niet dat goddelijke lichaam, alhoewel er zeker 2 atleten in mij passen, heb ik niet de energie en sportiviteit die hij wél heeft, ik heb wel, net als hij doorzettingsvermogen. Kan ik wél steunen met een financiële bijdrage en kan ik door middel van bijvoorbeeld deze blog een bijdrage leveren om eens na te denken over deze ziekte, over het feit dat zij die dood gegaan zijn of doodgaan geen verliezers zijn, maar mensen met enorm veel pech. Dat strijden tegen… een rare uitdrukking is die impliceert dat andere dus “ het hebben laten gebeuren”. Kan ik vertellen dat onderzoek de sleutel is voor de bestrijding van deze ziekte…en hoop ik samen met de burgemeester dat zondag bekend wordt gemaakt dat er nog een miljoentje bijgekomen is.

Doneren kan nog altijd, op rekeningnummer NL70RABO0321549333 t.n.v. Stichting Maarten van der Weijden Foundation. Help jij mee?

Wat een kanjer van een man die met zijn actie een klein landje groot maakt!

Margriet van Loon

23 augustus 2018