Afscheidsspeech

’s Nachts word ik wakker met heldere beelden van mijn begrafenis op mijn netvlies. Ik weet precies hoe ik het hebben wil. Ik wil een film maken waarin ik aan het woord ben en een afscheidsspeech houd voor alle familie en vrienden die me lief zijn. Verder wil ik in een kist van karton worden opgebaard met mijn trouwjurk aan. De jurk waarin ik zo gelukkig was. En op het afscheidskaartje komt een foto van mij die Frans van mij heeft gemaakt in Annecy. De tekst op de kaart luidt: ‘uiteindelijk is er maar één ding belangrijk in het leven en dat is de liefde. Ik heb het geluk dat ik een grote liefde heb gekend. Ik heb liefgehad. Dat is alles wat telt.’

Ik werk alles uit tot in detail. Ik weet waar ik begraven wil worden en waar het afscheid zal plaatsvinden. Wat ik de mensen vooral wil meegeven is om mijn leven en dat wat is geweest te vieren. En zo zit ik ’s nachts om vier uur achter de computer en schrijf de volgende afscheidsspeech:

‘Lieve allemaal, in het bijzonder Frans, mijn lieve ouders, mijn zus, mijn broer, lieve familie en vrienden. Ik houd van jullie. Ik ben blij en ontzettend dankbaar voor de vele mooie momenten die we samen hebben mogen delen, voor de vele mooie dingen die we samen mochten beleven. Dank jullie wel, jullie hebben mijn leven verrijkt.

Als jullie dit zien en horen, is mijn reis op aarde ten einde gekomen en ben ik terug gekeerd naar waar ik vandaan kom, ik ben weer Thuis. Treur dus niet te lang, want Thuis is een heerlijke plek.

Wees vandaag niet bedroefd om wat er niet meer is, maar vier wat we samen hebben gehad en wat we voor elkaar hebben betekend, want dat gaat nooit verloren. Vier samen het leven en geniet ervan.

Als ik een plekje heb in jouw hart, dan heb jij een plekje in mijn hart en als jouw reis op aarde is afgelopen zal ik bij de deur staan om je Thuis te verwelkomen.

En tot die tijd zal ik af en toe bij je zijn, wanneer je me nodig hebt, als een vlaagje wind dat langs je wang strijkt, als een warme, troostende mantel om je schouders, of als een klein huppelend konijntje in de tuin. Ik zal er zijn. Je zal het voelen als een klein vonkje in je hart.

Proost op mij en het leven. Ik houd van jullie en ben dankbaar dat ik jullie heb gekend.’

Omdat ik voorlopig niet van plan ben om dood te gaan en we zoals Frans vaak zegt ‘samen minimaal 84 jaar gaan worden’ , heb ik de tekst voor mijn afscheidsspeech maar vast prijsgegeven. Tegen de tijd dat ik 84 jaar ben is de tekst vast behoorlijk achterhaald en dan zou ik de speech voor niets hebben geschreven. Dat zou toch jammer zijn.