Haptonomie

Ons konijn is vanochtend ontsnapt, de straat op gerend en tot moes gereden door een auto. Ik voel me nog helemaal ontredderd als ik naar mijn afspraak met de haptonoom moet. Een afspraak die ik twee weken geleden heb gemaakt en die nu ineens niet meer relevant lijkt. Waarvoor ging ik er ook al weer naar toe?

De haptonome heeft een prettige, melodieuze stem en ik voel me direct op mijn gemak bij haar. Na een korte introductie waarin ik vertel dat ik afgelopen jaar borstkanker heb gehad en dat mijn lichaam moe en verdrietig is van alle behandelingen, mag ik op de behandeltafel plaatsnemen. Ik mag zelf kiezen wat ik aan of uit doe. Ik doe alleen mijn pruik af en trek mijn sokken uit, de rest laat ik aan. Ik ga op mijn rug liggen en wacht wat er gebeurt. Maar er gebeurt niets. De haptonome zit naast me en doet niets. Ik voel me enigszins onrustig worden en draai maar eens op mijn zij. Uiteindelijk vraagt ze hoe het voor mij is en komen we tot de conclusie dat ik met een houding van ‘kom maar op’ op de tafel lig. Ik heb mezelf tot de tanden toe bewapend om alle behandelingen te doorstaan. Geen kick zal ik geven. Mijn lichaam is alert en waakzaam. Wat zal er nu weer gaan gebeuren?, zo vraagt het zich af, want ook al raken lieve, zachte handen mij aan, ook die kunnen nare dingen met me doen. De haptonome vraagt wat ik graag wil en ik vertel haar dat ze mijn voeten mag vasthouden bij mijn enkels en dat doet ze. Mijn eigen handen liggen op mijn maaggebied bij de zonnevlecht. Het lijkt wel of ik hier een groot gat heb zitten. Ik mag naar mijn handen toe ademen en voel de weerstand groeien. Ik heb net als in het ziekenhuis de neiging om uit mijn lichaam te gaan en alleen in mijn hoofd aanwezig te zijn, weg van alle pijnlijke ellende. Lekker niets voelen. Maar de haptonome masseert mijn voeten en nodigt me uit om in mijn lijf aanwezig te zijn en de pijn en het verdriet die in de diepte verborgen liggen helemaal toe te laten. Het duurt niet lang of er komt een golf van verdriet naar buiten gevolgd door een woede uitbarsting met trappende voeten en benen en het gegrom van een tijger. Volgens de haptonome zijn dit emoties die in mijn lichaam lagen opgeslagen, omdat ik ze tijdens de behandelingen in het ziekenhuis niet heb kunnen uiten. Volgens haar is het goed om bij pijn te schreeuwen in plaats van het in te slikken of te verbijten. Maar ja, het is nu eenmaal geen gewoonte om in een ziekenhuis je pijn te uiten.

Ik had verwacht dat ik me na de haptonomie behandeling en het uiten van mijn gevoelens opgelucht zou voelen, maar er hangt de hele dag een melancholische droefheid om me heen. Ik vind het moeilijk om me hier aan over te geven en merk dat ik mijn gevoelens het liefst wil dwingen in een door mij gewenste richting. Ik wil blij zijn en me goed voelen. Ik heb geen zin in die treurnis. Maar hoe meer ik probeer blij te zijn en het verdriet te verdrijven, des te bozer en gefrustreerder ik me ga voelen. ‘Wat een stom idee ook om naar een haptonoom te gaan’, grom ik in mezelf, ‘al dat voelen levert toch helemaal niets op, ik word er alleen boos en verdrietig van. Ik wil gewoon lekker leven en niet al die sores.’ Maar diep vanbinnen weet ik wel dat het goed is en zuiverend werkt. Een grote schoonmaakactie.