Immuuntherapie

Deze week lopen we weer als vanouds naar het ziekenhuis. Alleen deze keer voor een drie dubbele dosis trastuzumab alias Herceptin. Ik zit lekker te lezen, als ik ineens zwarte vlekken voor mijn ogen zie dansen. Ik voel me naar en draaierig worden. De verpleegkundige stopt het infuus en ik krijg een half uur rust, daarna wordt het infuus op halve kracht hervat. Ik moet nog een half uur nablijven om te kijken hoe ik reageer op de kuur, maar gelukkig zijn de klachten verdwenen en voel ik me weer in staat om rustig naar huis te lopen. Als er iets is, moet ik contact opnemen met de afdeling Oncologie. Er wordt een aantekening gemaakt dat het infuus de volgende keer op halve kracht moet worden toegediend. Fijn dat ze zo zorgvuldig te werk gaan.

Ik voel me verrassend fit en ’s middags maken we samen een wandelingetje. Als ik ’s avonds zit te puzzelen, merk ik dat ik veel vocht vasthoud. Niet alleen mijn handen en voeten zijn dik en opgezwollen, maar mijn hele lichaam is opgezet. Mijn benen doen zeer van al het vocht en bewegen gaat moeizaam. Alles is stijf en zwaar en ik voel me net zo beweeglijk en soepel als een walrus op het droge. Ik baal ervan en vraag me af of het een allergische reactie op de trastuzumab kan zijn.

De dagen daarna blijf ik opgezwollen als een Michelinmannetje. Op donderdagochtend raadpleeg ik de oncologielijn. ‘Zolang je niet benauwd bent hoeft er niets aan gedaan te worden’, luidt het antwoord. Ze verwachten dat het vocht nog een reactie van mijn lichaam is op de laatste chemokuur, maar dat lijkt mij niet logisch, omdat de klachten wel heel toevallig op de dag van de immuuntherapie zijn begonnen.

Naast de vochthuishouding is ook mijn warmteregulatie volkomen in de war. In huis loop ik rond in mijn winterjas met sjaal en vraag Frans een warme kruik voor mij te maken, omdat ik koude rillingen heb. Soms heb ik een knalrood hoofd, maar als ik dan mijn temperatuur opneem haal ik nauwelijks de 36 graden.

Frans en ik zijn net yin en yang. Frans traint zijn lichaam nog steeds volgens de ‘Iceman methode’ en staat rustig tien minuten onder de koude douche of loopt met vier graden rond in een T-shirt, terwijl ik dan gewapend met sjaal en winterjas naast hem loop.

’s Nachts is het precies omgekeerd. Op onverklaarbare wijze raakt mijn lichaam oververhit, zodra het de lakens raakt. En zo kan het gebeuren dat ik met de voeten buitenboord, half naakt en dampend in bed, terwijl de stoom uit mijn oren komt, naar mijn ‘iceman’ lig te kijken die vredig slaapt onder een dik dekbed met extra fleecedeken.