Kaal

Sinds een week ben ik kaal, nou ja bijna kaal, op een paar kleine stekeltjes na. Gelukkig heb ik nog wel mijn wenkbrauwen en wimpers. Frans heeft mijn haren, die als een vogelnestje op mijn hoofd geklit zaten, er afgeknipt. Dat was nog best geinig. Ik was voor de spiegel gaan zitten en Frans vroeg telkens: ‘zal ik er nog een stukje afknippen?’ ‘Ja hoor, knip maar verder’, zei ik dan. ‘Knip maar raak, er valt toch niets aan te verknallen.’ Frans knipte net zolang door tot ik hele korte stekeltjes over had. Ik kon zien hoe ik er straks uit ga zien als mijn haren weer gaan groeien. Volgens mij staat dat best jong en pittig. De rest van de middag heb ik geslapen en Frans had hoofdpijn, dus misschien was het toch emotioneler dan we wilden toegeven.

Kaal zijn went eigenlijk best snel. Maar het is wel heel erg koud zo’n kaal hoofd. De eerste keer toen ik naar buiten ging, had ik eerst een mutsje op, maar dat was nog te koud. Uiteindelijk ging ik naar buiten met twee mutsen en een haarband om. Het leek net of ik de toren van Pisa op mijn hoofd had staan. Nu draag ik twee mutsjes over elkaar als ik naar buiten ga, waarvan één rode muts waardoor ik een beetje op een kabouter lijk.

Een dag na het knippen hebben we mijn pruik opgehaald. Dat was een memorabel moment. Op het moment dat de pruik op mijn hoofd werd gezet, voelde ik me weer een normaal mens. Niet dat ik vind dat ik er kaal afstotelijk uitzie, maar het oogt wel vreemd. Ik vind mezelf een beetje op een buitenaards wezentje lijken met een eierhoofd en te grote oren. Het heeft iets weg van een vogel die verbaasd de wereld inkijkt. Mijn ogen vallen meer op met mijn kale hoofd. Frans zei heel schattig dat mijn ogen beter uitkomen en hij me zo mooi en puur vindt, dat mijn essentie nog meer zichtbaar wordt. Wat een schat hè? De liefde voor mij straalt ervan af.

’s Nachts draag ik een lila slaapmutsje tegen de kou. Ontwikkeld door een ex-kankerpatiënt en helemaal van zachte, warme fleece zonder vervelende naden en stiksels. Ik heb het mutsje soms ook in huis op als ik te lui ben om de pruik op te zetten, maar over het algemeen draag ik de pruik graag. De pruik zit licht en luchtig en staat me goed al zeg ik het zelf. De pruik die ik heb uitgekozen past bij me en het voelt heel natuurlijk als ik hem op heb.

Als ik voor het eerst met de pruik op de pruikenwinkel uit loop voel ik me alsof ik net een metamorfose heb ondergaan. Oinkie nieuwe stijl loopt op straat. Ik kijk in elke autoruit naar mijn eigen spiegelbeeld en ben tevreden.