Nieuwe kuur: Taxol en Herceptin
Vandaag krijg ik de eerste behandeling van de nieuwe combinatietherapie van chemo- en immuuntherapie met paclitacel (merknaam Taxol) en trastuzumab (merknaam Herceptin). De komende twaalf weken zal ik iedere dinsdagochtend naar het ziekenhuis gaan voor een infuus met deze twee middelen. De eerste keer is spannend, omdat ik niet weet hoe mijn lichaam zal reageren op de nieuwe middelen. Het is mogelijk dat er een heftige allergische reactie ontstaat, daarom worden mijn bloeddruk en hartslag in de gaten gehouden gedurende de behandeling. Maar met alle mensen die nu positieve energie sturen en een kaarsje voor me branden, moet het helemaal goed komen, dat kan gewoon niet anders.
Ik had namelijk een oproep gedaan aan familie en vrienden om me tijdens deze eerste behandeling en alle volgende elf behandelingen te ondersteunen met een lichtje. Aan mijn oproep wordt massaal gehoor gegeven. Ik voel me ondersteund door een groot netwerk van licht en mensen die me ondersteunen door aan me te denken en me op allerlei verschillende manieren kracht en liefde sturen.
Als eerste word ik aangesloten op het infuus met trastuzumab. De vloeistof zal er heel langzaam in 90 minuten tijd indruppelen. Daarna is er een uur pauze en krijg ik premedicatie om de bijwerkingen van de Taxolkuur te verzachten. De Taxolkuur zal nog een uur in beslag nemen en hierbij zal continue mijn pols en bloeddruk worden gecontroleerd. De verwachting is dat ik suf en slaperig word van de premedicatie. Ik word gewaarschuwd dat ik niet alleen naar huis mag gaan. Die waarschuwing is niet nodig, want Frans zit zoals altijd weer trouw aan mijn zijde.
Ik merk gelukkig weinig tot niets van de kuur, alleen dat ik het heel erg koud krijg. De verpleegkundige komt een lekker voorverwarmd dekentje brengen. Ik ben bang dat ik weer koorts heb, maar dat is niet het geval. In de pauze krijgen we soep en brood. Wat een luxe. De tijd gaat voorbij met lezen, kletsen en doezelen. Voor ik het weet is het half drie en mag ik naar huis. Alles is zonder complicaties verlopen en ik voel me bijzonder opgelucht. Een beetje duizelig en gedesoriënteerd loop ik even later naar huis. Daar ga ik in bed liggen met chocola, chips en thee om spelletjes te doen op de tablet en te rusten.
’s Nachts kan ik de slaap niet vatten. Ik ben super wakker, heb het veel te heet en in mijn handen en voeten ervaar ik vreemde tintelingen en de behoefte om te bewegen. De volgende dag voel ik me onrustig en loop ik rond met de ziel onder mijn arm. Ik kan me nergens op concentreren. Dit komt waarschijnlijk van de Dexamethasol, een pepmiddel dat vijfmaal sterker is dan Prednison en dat ik toegediend krijg om allergische reacties te onderdrukken. De volgende avond komt de man met de hamer om me knock-out te slaan. Ik slaap dertien uur achter elkaar zonder onderbreking en als ik eindelijk mijn ogen opensla voel ik me nog steeds hondsmoe.