Pruikenperikelen

Eén van de bijwerkingen van de chemokuur is dat mijn haren zeer waarschijnlijk zullen gaan uitvallen. Ik ga er vanuit dat dat gaat gebeuren, want vlak nadat ik mijn knobbeltje had ontdekt, heb ik mezelf al met een kaal hoofd gezien. Net zoals ik wist dat ik kaal zou worden, wist ik vanaf het begin eigenlijk ook al dat ik chemotherapie zou krijgen. Net of ik in een film speel waarvan ik het script al ken.

Ik had besloten dat het uitzoeken van een pruik een leuke aangelegenheid zou worden. Wanneer maak je nu zoiets mee, zei ik tegen mezelf, wanneer krijg je de kans om een pruik uit te zoeken? Het voelde een beetje zoals toen ik mijn trouwjurk ging uitzoeken. De eerste de beste jurk was meteen raak, maar ik ben toen toch nog naar een paar andere winkels gegaan, gewoon omdat ik het op mijn veertigste een buitenkansje vond om allerlei witte trouwjurken te passen. Ik bedacht dat ik die kans niet meer snel zou krijgen.

Een pruik bood me de kans om er eens een keer heel anders uit te zien. Een metamorfose die ik anders niet snel zou ondergaan. Het maakte me een beetje rebels en ik grapte dat een blauwe pruik wel leuk zou zijn. Blauwe pruiken hadden ze niet bij de pruikenwinkel die in een straal van 500 meter van ons huis bleek te zitten. Een onopvallend zaakje waarvan ik altijd dacht dat het niet liep, omdat het er zo verlaten uitzag. Maar toen ik eenmaal over de drempel heen was – letterlijk en figuurlijk – bleek zich in het pand een hele verborgen wereld af te spelen. Een wereld van pruiken en mensen met haarverlies.

Een lieve, betrouwbare vriendin begeleidde me op mijn pruikenjacht. We werden een apart kamertje ingeleid waar we vol verwachting wachtten op de thee. Daarna begon het passen. Bij de eerste pruik stikte ik bijna van het lachen. Het voelde alsof ik een enorme haardos had en alsof ik er heel erg gek uitzag. Deze pruik zou ik nog niet op durven als ik naar het carnaval zou gaan. Maar de verkoopster zei dat ik gewoon even moest wennen aan het gevoel en ook mijn vriendin vond het helemaal niet zo raar staan. Op mijn verzoek maakte ze foto’s, zodat ik thuis de verschillende mogelijkheden nog eens terug kon zien.

Ik paste verschillende modellen. Ik was zelf wel gecharmeerd van een kort pittig kapsel met donkerbruin haar. De verkoopster vertelde dat de meeste mensen het fijn vinden om een kapsel te kiezen dat dicht bij hen zelf staat, omdat het toch allemaal al heel ingrijpend is. Om dan ook nog eens iets heel anders te kiezen zou ze niet adviseren, maar ik moest het natuurlijk zelf weten. Helemaal aan het einde vroeg ik, speciaal voor Frans, om een pruik met lang, blond haar. Gewoon voor de gein, om eens te zien hoe ik eruit zou zien met lang, blond haar. Het stond me vreselijk en we hebben moeten gieren van het lachen.

Deze eerste pas-sessie was alleen bedoeld om de verkoopster een idee te geven van mijn voorkeuren en de maat van mijn hoofd. Hierna zou ze op zoek gaan naar voor mij geschikte modellen in de juiste kleur en maat. Het zou lastig worden. Ik schijn een heel klein hoofd te hebben, zodat de meeste pruiken te groot zijn en er zijn bijna geen pruiken met krullen. Bovendien wil ik een koele kleur, terwijl de meeste pruiken warm geel of bruin getint zijn. Vol vertrouwen en met een goed gevoel verlaten we twee uur later de winkel.

Ik ben heel blij met de foto’s die mijn vriendin heeft gemaakt, want het blijkt dat ik mezelf heel anders zie als ik in de spiegel kijk, dan als ik mezelf op een foto zie. Ik zie op de foto’s dat de eerste pruik, waar ik zo om moest lachen, eigenlijk best goed staat. De pruik waar ik zelf een voorkeur voor had, staat ook goed, maar ik lijk hiermee wel een totaal ander persoon. Frans herkent me niet en denkt dat het een foto van de verkoopster is! Mmm, misschien moet ik die pruik toch maar niet nemen.

Twee weken later keren we vol verwachting terug. Maar deze keer is het goede gevoel er niet. De verkoopster is wat gehaast, de pruiken kunnen me niet bekoren. Mijn vriendin maakt weer foto’s. Ik vind de ene pruik te geel en de andere te netjes. Ik voel me er niet happy bij. De verkoopster probeert nog een paar andere pruiken, maar die zijn het ook niet. Er ontstaat een beetje een ongemakkelijke sfeer, maar ik besluit dat mijn pruik er niet bij zit. Ik moet er tenslotte wel een half jaar mee lopen en het is een dure uitgave. Tenslotte doet de verkoopster de suggestie om over drie weken nog eens terug te komen. In de tussentijd gaat zij verder met het zoeken naar een geschikte pruik voor mij.

Ondertussen zijn bij mij twijfels gerezen over een pruik. Ik heb verhalen gehoord van vrouwen die de pruik vreselijk vonden kriebelen en hem eigenlijk nooit hebben gedragen. Ik verdiep me in de alternatieven van mutsjes, petten, sjaals en bandana’s. Ik vraag me af of ik wel geschikt ben voor een pruik. Ik die zorgvuldig elk ribbeltje en etiketje uit mijn kleding verwijder, omdat het me irriteert als het ook maar enigszins kriebelt. Ik die toch telkens weer die kleren uit mijn kledingkast tevoorschijn tover die niet het meest charmant staan, maar wel lekker zitten. Kleding moet voor mij in de eerste plaats warm, zacht en comfortabel zijn, daarnaast is het mooi meegenomen als het ook nog leuk staat. En zo loop ik driekwart van mijn leven in warme, zachte fleecetruien en kies ik met wandelen toch maar weer die oude gympen met gaten bij de tenen, die eigenlijk echt niet meer kunnen, maar gewoon wel heel lekker lopen.

Als de verkoopster belt dat ze nieuwe pruiken voor mij heeft uitgezocht, twijfel ik of ik wel moet gaan. Onder het mom van: ‘wat heb ik te verliezen?’, besluit ik toch te gaan. Deze keer gaat Frans met me mee. Ik sta wat wiebelig op mijn benen, want ik ben net gestart met mijn eerste chemokuur. Ik ben blij dat ik gegaan ben, want de derde pruik is raak. Dit is hem. Hier voel ik me in thuis. Hij is speels en ondeugend en zit nog lekker ook. Bijkomend voordeel is dat dit de goedkoopste pruik is van allemaal en helemaal wordt vergoed door de basisverzekering.

Nu is het wachten tot mijn haren gaan uitvallen, dan kan ik een afspraak maken en de pruik op gaan halen.