Samenloop voor Hoop

Vrienden van ons hadden maanden geleden al gevraagd of we hen wilden sponsoren en aanmoedigen tijdens de Samenloop voor Hoop marathon, een 24-uurs wandelestafetteloop om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Ik had er nog nooit van gehoord, maar vond het een sympathiek doel.
En zo rijd ik op een zaterdagavond naar de voetbalvelden van sportclub Eibergen, waar ik de auto parkeer op een groot weiland. De vrolijke muziek schalt me al tegemoet. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Ik besluit eerst maar eens rustig rond te kijken, dan zal ik mijn vrienden vast wel snel tegen het lijf lopen. In de verte zie ik in ieder geval al onze camper staan die we aan hen hebben uitgeleend, zodat ze tussendoor een tukje kunnen doen om even uit te rusten.

Bij een stand koop ik voor vijf euro een papieren zak die ik mag versieren en waar later – tijdens de lichtceremonie -
een kaars in komt te staan. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik op de zak zal zetten. Ik teken en kleur een groot hart met de tekst ‘hou van het leven’. Daarna loop ik een stukje van het parcours en zie dat er al honderden, misschien wel duizenden zakken (ik kan niet zo goed getallen inschatten) langs de rand van het parcours zijn gezet. Het is ontroerend al die zakken met tekeningen, herinneringen en aanmoedigingen te zien staan.

Na een uurtje rondsnuffelen heb ik mijn vrienden nog steeds niet gevonden en ik besluit de hulp in te roepen van de whatsapp. Niet snel daarna kunnen we elkaar omhelzen. We zijn nog net op tijd voor de lichtceremonie die om half elf begint. De 'survivors' – mensen die zijn genezen van kanker – dragen fakkels om de hoop brandend te houden voor de mensen die op dit moment ziek zijn en strijden tegen kanker én om de mensen te herdenken die in die strijd zijn gesneuveld. Er worden mooie speeches gehouden met woorden van troost, waarvan ik denk: ‘die moet ik onthouden’, maar die ik inmiddels toch weer vergeten ben. Ik leer dat het evenement niet alleen wordt gehouden om dierbaren te gedenken en mensen met kanker een hart onder de riem te steken, maar vooral om het leven te vieren. En dat vind ik een prima insteek.
Een jonge vrouw van 34 jaar vertelt haar persoonlijke verhaal over haar strijd tegen borstkanker. Ze vertelt open en eerlijk haar indrukwekkende verhaal en raakt vele mensen die staan te luisteren. Er is mooie muziek. Als het nummer ‘Mag ik dan bij jou’ van Claudia de Breij wordt gezonden, voel ik me ineens wat verloren en alleen staan tussen al die mensen die gearmd tegen elkaar aan staan. Precies op dat moment krijg ik een arm om mijn schouders van een vriendin. Perfecte timing. Direct barst ik in huilen uit, tranen van ontroering lopen over mijn wangen. Fijn om hier samen te zijn. Jammer dat Frans met zijn paraglidingclub in het Sauerland zit en er niet bij kan zijn.

Dan lopen we met z’n allen het parcours waar alle zakken met lichtjes zijn neergezet. Overal waar je kijkt zijn lichtjes: op iedere stoel van de tribune staat een lichtje, de hele route is afgezet met lichtjes en er is een groot bord met de tekst HOOP, helemaal gemaakt van lichtjes. Overal teksten met hoop, aanmoediging en troost, namen om te herinneren, fleurige tekeningen, foto’s en hartjes. Heel indrukwekkend om hier tussendoor te lopen in het donker. En ik besef: al deze mensen hebben iets met kanker. Of ze hebben het zelf, of ze hebben een familielid die ermee kampt, of ze hebben een dierbare verloren aan kanker. Het geeft een gevoel van saamhorigheid. Kanker is ellendig, maar er komen ook mooie dingen uit voort.
Juist in de ellende heb ik zoveel liefde, verbinding en vriendschap ervaren.

De volgende dag zoek ik op internet naar Samenloop voor Hoop. En wat schetst mijn verbazing? Volgend jaar is het in mijn eigen woonplaats. Op 2 en 3 juli zal er op de atletiekbaan een wandelestafette worden gehouden van 24 uur om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Ik doe mee!