Verdwaalde ziel

De volgende dag ben ik nog steeds erg moe. Frans heeft lekker gekookt en ik zit aan tafel te eten met mijn ogen dicht van vermoeidheid. Ondanks mijn vermoeidheid wil ik graag een lijfopstelling doen. Een lijfopstelling is een methode, die ik zelf heb bedacht, om met mijn lichaam te communiceren. Ik wil weten of mijn lichaam klaar is voor de nieuwe kuur van twaalf keer. Tijdens de lijfopstelling doe ik een aantal interessante ontdekkingen.

Mijn immuunsysteem is uitgeput en bang voor de nieuwe kuur, want alle soldaten zijn op. Maar in mijn beenmerg is het één en al opgewekte bedrijvigheid. Er worden in rap tempo bloedcellen aangemaakt en ik mag tegen het immuunsysteem zeggen dat er snel versterking aan komt. De lever zegt dat de timing van de nieuwe kuur erg belangrijk is. Komende dinsdag is het goede moment, de kankercellen zitten ons op de hielen, we moeten door, is de indringende boodschap. Er zijn nog twee grotere en één heel klein haardje van kankercellen, die ik als een soort ingekapselde bolletjes door mijn lichaam zie zwerven. De kankercellen zijn versuft door de AC-kuur, maar zullen zich snel weer beter voelen en dan knappen ze uit hun velletje en gaan zich zeer agressief vermenigvuldigen. Dit moeten we voor zijn, anders is al het werk van de vorige chemokuur voor niets geweest, krijg ik te horen. We zullen zorgen dat we klaar zijn voor de volgende kuur.

Op de één of andere manier heb ik bij deze lijfopstelling ook een blaadje met ‘ziel’ neergelegd. Als ik hier op ga staan, krijg ik allemaal rare en tegenstrijdige antwoorden door, totdat ik ineens hoor: ‘ik ben niet de ziel van Dorothé, maar de ziel van Samuel’. Het blijkt dat ik deze ziel heb opgepikt toen ik in de hal van het ziekenhuis op Frans stond te wachten en ik ineens zo naar werd. Hij is in het ziekenhuis overleden aan kanker en zwerft sinds die tijd wat rond. Hij voelde zich tot mij aangetrokken, omdat ik zo licht en vrolijk aanvoelde. In de kamer zie ik een groot helder licht verschijnen met een uitgestoken hand. Ik vertel Samuel dat er hulp voor hem is en dat hij alleen maar de uitgestoken hand hoeft te pakken en met het licht mee te gaan. Met een zachte ‘shoef’ verlaat hij mijn aura en ik voel me direct weer blij en vol energie. Frans vertelt dat hij kippenvel kreeg tot in zijn nek, toen Samuel zich uit mijn energieveld losmaakte. We hadden allebei de zachte ‘shoef’ gehoord, als een zuchtje wind dat door de kamer blies.

We kunnen er niet over uit en praten er nog lang over na. Wat een bijzondere ervaring en wat fijn dat ik de lijfopstelling heb gedaan. Ik voel me nu stukken beter.