Echo eierstokken en kinderwens
Vanochtend heb ik de vaginale echo gehad om mijn eierstokken te controleren, aangezien ze tijdens de PET scan ‘iets’ zagen. Gelukkig had de nucleaire geneeskundige al aangegeven dat dit hoogstwaarschijnlijk met mijn eisprong te maken had, dus ik maakte mij niet zoveel zorgen. Tenminste, ik maakte mij EERST niet zoveel zorgen, tot eergisteren. Ik zag sowieso een beetje op tegen de echo, niet zozeer om de echo, maar de arts gaf aan dat ik eventueel ook een punctie moest en daar was ik wat gespannen om.
Het voelde vanochtend bijna of ik een spannende date had ofzo. Ik voelde vanochtend namelijk best de druk om mij heel goed te scheren en te zorgen dat ik extra fris en fruitig naar het ziekenhuis ging 😊. Die goede intentie was echter van korte duur, want toen ik naar de wc ging zag ik dat ik ongesteld was geworden… Mijn vriend zei nog: “wat een timing, hoe krijg je het voor elkaar?”. Ik zal hem nog eens een keer uitleggen dat we daar niet bepaald effect op hebben. Maarja, als ik iets ongemakkelijker kan maken, doe ik dat altijd graag 😉
Gelukkig was de gynaecoloog ontzettend lief, viel de echo me reuze mee, was een punctie niet nodig, en het allerbelangrijkste: er was NIETS te zien op mijn eierstokken!
Ook hebben we het nog even gehad over een eventuele kinderwens. Tijdens het gesprek waarin ik de diagnose kreeg vroeg de oncologisch chirurg of ik nog een kinderwens had. Door de chemotherapie is er namelijk een grote kans dat ik onvruchtbaar word. Mijn antwoord was meteen: nee. Ik gaf dit antwoord zelfs zo snel, dat de arts er om moest lachen. Ik heb er wel eens over nagedacht of ik nog kinderen wil, maar een baby tijdens een burn-out vond ik sowieso een slecht idee. De slechte nachten zijn gewoon niet te doen dan en aangezien ik al niet meer de energieke moeder kon zijn voor de twee kinderen die ik al heb, was een derde kind gewoon een domme keuze. Ik hou wel ontzettend van baby’s en zou dus ontzettend graag oppassen op de kinderen van mijn vriendinnen, maar vind het idee ook wel weer heel fijn om ze voor de nacht en bij veel huilen weer terug aan de ouders te kunnen geven 😉. Daarnaast heeft triple-negatieve borstkanker de eerste 7 jaar na diagnose een grote kans om terug te komen. Ik zou er dus persoonlijk (maar ik begrijp heel goed dat andere vrouwen hier anders over denken) waarschijnlijk niet voor kiezen om in die eerste paar jaar zwanger proberen te worden. Echter, ik ben na die zeven jaar dan 42 jaar en veel vrouwen krijgen rond die tijd nog kinderen. Ik dacht in ieder geval dat ik het niet wilde, maar de laatste dagen moet ik steeds huilen als ik bedenk dat ik straks misschien geen kinderen meer kan krijgen. De gynaecoloog heeft mij dus aangeraden om wel even het gesprek aan te gaan en een afspraak te maken waarin ik meer informatie krijg over o.a. het traject waarin ze mijn eitjes kunnen invriezen en hoe groot de kans is dat ik onvruchtbaar raak, zodat ik in ieder geval een weloverwogen keuze kan maken. Super fijn dat ze allemaal zo meedenken en alles meteen in gang zetten. Ik ben (tot nu toe) echt ontzettend tevreden over de medisch specialisten en ondersteunend personeel van het Amphia!