Altijd wat

Twitter melding:

@AWMonitor volgt jou

Woe 16 april (21:30u Ned2): Wat is er voor nodig om te mogen sterven op verzoek? Uitgebreide reportage over euthanasie | Onderzoeksjournalistiek | NCRV

Tja en dan ineens is één van je volgers “Altijd Wat”.

Nieuwsgierig als altijd heb ik eerst maar eens uitgezocht wat in vredesnaam “Altijd Wat” is. Het kan immers van alles zijn, want er is altijd wat.

De hond kan ziek zijn, de hele was kan roze gekleurd zijn, je partner kan ineens bedenken er iets moet veranderen, je moet bomen knuffelen( of nog erger dromedarissen), de koffiebonen kunnen op zijn, je haar werkt niet mee of je bent ineens ongeneeslijk ziek.

Altijd wat dus.

Op twitter vond ik de volgende tweet:

Altijd Wat Monitor ?@AWMonitor 13 apr.

NIEUWS | Artsen terughoudender met #euthanasie door #Tuitjenhorn http://on.fb.me/1kjsU8N #awmonitor

Die tweet zette me toch wel aan het denken. Er is altijd wat en als het er niet is dan gooien we gewoon wat termen door elkaar.

In mijn beleving was de hele “zaak” Tuitjenhorn in beginsel een palliatieve sedatie. Nogmaals, in mijn beleving. Een arts die met de balanceerstok, die menselijkheid heet, over het koordje van sedatie, of start van sedatie, balanceerde. Een terminale patiënt. Als in: de laatste fase ,de term wordt voornamelijk gebruikt in de gezondheidszorg voor patiënten die spoedig aan een ongeneeslijke aandoening gaan overlijden.

Inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat het voor geliefden vreselijk is om iemand op een hoog/laag bed te zien liggen. Zeker als die persoon onrustig is en roept dat hij/zij bang is. Op dat moment kan die persoon niet meer vragen om euthanasie. Immers de geest is bezig met een waanwereld. En al zou de geest nog fris en fruitig aanwezig zijn, helaas is het vaak zo dat er geen wilsverklaring aanwezig is.

Euthanasie regelen terwijl je geest al aan het flippen is, zit er niet in. Dat moet je ruimschoots voor die tijd regelen. Op het moment dat je nog niet aan doodgaan denkt, of als je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent. Zo werkt dat in Nederland. Alles geregeld hebben. Netjes volgens één of ander protocol. Zonder protocol ben je nergens. Zelfs niet als je doodgaat.

Ik was pro euthanasie. Zodra ik wist dat ik ongeneeslijk was, ben ik lid geworden van de euthanasie vereniging. Meteen de papieren besteld en ingevuld. Netjes ingeleverd bij mijn huisarts. Die toen meteen over sedatie begon. Ik was tegen. Bah, sedatie. Lekker zeg. Dat had ik meegemaakt bij mijn vader. Als de medicatie niet goed op elkaar is ingesteld, heb je een boel stress. Veel onrust, veel verdriet en veel paniek. Ook bij de “wakende” familie. Euthanasie was een optie, maar daar moest hij over nadenken. Wikken en wegen.

Ik heb er ook over nagedacht. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat sedatie ook een goede optie was voor mij. Gewoon het feit dat ik dan niet hoefde te zeggen “nu ben ik weg” gaf de doorslag. Ik rustig in slaap terwijl mijn geliefden konden wennen aan het afscheid. Lieflijk en rustig. Het leven uit je weg laten stromen.

Mijn volgende afspraak was na Tuitjenhorn. Ik vertelde vol bravoure dat ik sedatie ook wel zag zitten. Mijn huisarts vertelde mij dat hij liever euthanasie bij mij wilde toepassen. Hoezo altijd wat? Ineens waren de rollen omgedraaid. Hij pro en ik twijfelend.

Tuitjenhorn.

Een arts die de moed had om de balanceerstok de naam menselijkheid te geven. Heel simpel door gehoor te geven aan een mens die gevangen was in een protocol.

Het is altijd wat. Voor je het weet zit je in een protocol. Zelfs als je nog niet in de terminale fase zit.

Probeer daar maar eens uit te komen!