Dapper!

Vandaag ben ik dapper geweest. Heel dapper zelfs. Een zelf gekozen dappere, moedige daad.

Niet een dapperheid door anderen gegeven. Oneliner ;" Ik vind dat je je ziekte dapper en moedig draagt". Hà, dat vind ik echt niet. Ik ben aan het overleven, aan het zoeken en aan het proberen. Geen grammetje dapperheid of moed komt daarbij kijken. Het overkomt me, daar hoef ik echt niets voor te doen. Aangewaaide dapperheid, lekker comfortabel. Ik heb me erin rondgewenteld, het voelde alsof ik de gouden medaille mocht omhangen. Iedereen was trots. Niet zomaar trots, maar trots op mij omdat ik dapper doorleefde. Beetje jammer dat ik steeds meer bevestiging van mijn dapperheid nodig had. Vergelijk het met een drug. Je hebt steeds meer nodig om het gewenste effect te krijgen. Je kan het gewenste effect niet meer zelf bewerkstelligen. Verdoven en doorgaan.

Een paar weken ben ik al uit deze veilige modus. (Btw een mooie term van Windows. Dat is ook dapper van mij. Toegeven dat Microsoft ook mooie dingen heeft .)
Hard werken is dat. Je kan, als je uit die veilige modus bent, niet lui achterover hangen en blindelings vertrouwen op derden. Zelf in actie komen. Zelf zoeken en voelen wat goed is. Geloof me, voelen is soms bijna erger dan het hebben van kanker.

Mijn dapperheid heeft een duwtje gekregen. Wel een duwtje van buitenaf. Een cadeau duwtje, met een onbetaalbare prijs. Een goed mens, een top mens, een mij dierbaar mens kreeg gisteren te horen dat dé kankerzooi terug is. En wel met machtige legers, goede strijdplannen en vrij spel tijdens de gegeven pauze. Kortom, een klerezooi! Onbegrijpelijk immens. Onbegrijpelijk dichtbij. Onbegrijpelijk spiegelend én onbegrijpelijk reëel.
En een enorme innerlijke reactie. Leef Petra, leef! Leef nu het kan.

Weer duiken in mezelf, weer naar mijn echte gevoelens kijken. En uiteindelijk vandaag een dapper besluit genomen.
Geen kerstborrel voor mij dit jaar. Het voelde niet goed. Mijn collega's zie ik graag, heel graag zelfs. Ik beschouw ze als nieuwe vrienden. Fantastisch dat ik dat kan zeggen na pas 3 jaar samenwerken. Geweldig stel mensen, echte mensen. Ik heb genoten van en met ze . Ik ga graag koffie drinken , maar de kerstborrel laat ik schieten. Het brengt mij frustratie. Frustratie omdat ik geen deel ben geweest van de afgelopen 4 nieuwe schoolmaanden en 5 oude schoolmaanden. Ik kan natuurlijk wel net doen alsof, iedereen zal meespelen. Maar wat schiet ik ermee op? Wat schieten mijn collega's ermee op? Helemaal niets. Afscheid nemen van wat ooit was. Ooit komt nooit terug. Ooit kan je niet naspelen. Wat ooit was moet je niet najagen.

Dus ik ben dapper geweest én ben trots op mezelf. Moeilijke beslissing, maar ik ben bij mezelf gebleven en heb het persoonlijk meegedeeld. En ja, ik was in tranen. Gelukkig maar. De verdoving is uitgewerkt en daar ben ik blij om.
Hierbij geef ik mijzelf de gouden medaille voor getoonde dapperheid.