Gewichtige zaken

Gewichtige zaken, je kan er alle kanten mee op. Heel letterlijk of juist heel figuurlijk. Voor mij, met het etiket ongeneeslijk in mijn hersenen gegrift, spelen beide invalshoeken een grote rol.
Waarschijnlijk begint bij iedereen die zijn toekomst in TNM* notatie op papier ziet staan, het mijmeren over gewichtige zaken.
(* TNM voor dummies: T= hoe groot is de tumor, N= welke lymfeklieren zijn besmet, M= metastasen oftewel heeft de rottigheid ook nog een ander fijn plekje in je lichaam gevonden)
Mijn eerste overlevingsstrategie was mij storten op de praktisch gewichtige zaken. Ik zal er een tweetal noemen.
Ik ben begonnen met het maken van een liturgie voor mijn eigen afscheidsdienst. Compleet met foto's, songteksten en ruimte voor sprekers. Ergens in de catacomben van mijn macbook is zelfs nog een persoonlijk afscheidswoord te vinden. Het was toen voor mij een gewichtige zaak om er voor te zorgen dat ik een beetje fatsoenlijk en in stijl zou worden uitgezwaaid, zonder er iemand mee te belasten. Hierbij natuurlijk helemaal voorbij gegaan aan het feit dat mijn geliefden dat heus wel zelf kunnen bedenken( het kan zelfs helend werken) en dat ze me niet in oude lompen, zonder make-up en zonder mooie woorden ergens zouden dumpen :). Het hele gedrocht heb ik inmiddels gedeleted. Ze zoeken het maar fijn zelf uit en eigenlijk maakt het mij ook niet meer uit. Ik weet dat ze mij goed genoeg kennen om er een waardevolle gebeurtenis van te kunnen maken.
( Ik kan het niet laten: lieve dierbaren, dit is toch wel een prachtige nummer voor een afscheid. Doe er je voordeel mee :P http://www.youtube.com/watch?v=zj205BaK7FI )
Nadat ik mezelf hiermee had gepijnigd en overstuur gemaakt meldde praktisch gewichtige zaak #2 zich. Help! Hoe moet dat met de financieen? In mijn gedachten zag ik mijn arme man en nog thuiswonend kind al in de rij staan bij de voedselbank, met op hun rug de kartonnen doos waar ze de nachten in doorbrachten. Het ene doemscenario was nog erger dan het andere. Het zweet brak me al uit bij het het feit dat de helft van mijn baan zou eindigen omdat dat een tijdelijke benoeming was. Ik zou doodgaan in bittere armoede en mijn gezin daarin meeslepen. Of nog erger, we zouden het huis uit moeten omdat mijn partner dan vast ook nog zijn baan zou verliezen. Zonder enige realiteitszin ging mijn, toch altijd al warrig financieel inzicht, met me aan de haal. Het gevolg was dat ik het enige deed wat volgens mij zinnig was. Niets meer kopen voor mezelf. Ik ging toch dood ,het zou allemaal maar weggegooid geld zijn terwijl mijn dierbaren het geld zo hard nodig zouden hebben. Inmiddels kan ik mezelf hierom smakelijk uitlachen, maar toen was het mij bittere ernst. Ik weigerde zelfs een nieuwe broek te kopen toen niets mij meer paste. Mijn omgeving werd er knettergek van. Ik was niet voor rede vatbaar en bleef koppig vasthouden aan mijn standpunt. Gelukkig is die periode ook voorbij gegaan, al moet ik toegeven dat ik het nog steeds niet echt fijn meer vind om iets voor mezelf te kopen. Ik koop liever iets voor anderen.
De eerste paniekgolf is geweest en nu dobber ik zo rustig mogelijk mee op de golven. Praktische zaken kunnen reddingsboeien zijn , vaak zo lek als een mandje, maar ik heb me er even aan vast kunnen houden. Het zijn mijn levensredders geweest. Door mezelf bezig te houden met praktisch gewichtige zaken, soms zinnig en vaak onzinnig, kreeg mijn TNM-etje de kans om langzaam te landen in het emotionele gedeelte van mijzelf (zonder met me aan de haal te gaan).

Letterlijk gewichtige zaken doen er ook toe. Misschien nog wel meer dan de figuurlijk gewichtige zaken. Mijn gewicht en BMI zijn trending topics. Ze vragen je dan wel heel vriendelijk alsof het er niet toe doet, om plaats te nemen op de weegschaal, maar ondertussen!
Gewichtsverlies is mijn grootste vijand. Ok, ik overdrijf een beetje (een grammetje), maar nog nooit heeft een weegschaal mij zoveel angst ingeboezemd als nu. Nu was ik nooit echt mollig, maar met de jaren begon ik wel iets uit te dijen. Niet echt om me enige zorgen over te maken en zeker geen reden om dingen te laten staan (vond ik :P ).
Nu ligt het iets anders. De kilo's vlogen eraf, het eten wilde er niet in of wilde er niet in blijven. Ik werd soms zelfs boos op degenen die mij het eten brachten. Uren kon ik doen om een sneetje brood weg te krijgen, laat staan een glas water. Als ik eten zag kreeg ik spontaan een hysterische woedeaanval. Gelukkig gaat dat nu stukken beter. Ik ben weer aangekomen en het eten smaakt ook wel weer. Wel moet ik mezelf soms dwingen om te eten. Het hongergevoel is volledig verdwenen. Ik kan rustig een dag zonder eten en krijg dan geen seintjes van mijn lichaam. Hoewel, sinds een paar weken knort mijn maag soms. Wat een heerlijk geluid!
Op gewicht blijven is de boodschap. Eten en drinken wat je lekker vindt en het liefst zoveel mogelijk. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Met lood in de schoenen ( haha, nog net niet letterlijk) stap ik altijd op de weegschaal bij mijn arts. Laat het alstublieft een onsje meer zijn ! :)