Haarpijn

22-07-2020

Bijna mijn hele leven heb ik al lang haar of ik kan beter zeggen: “ik heb bijna mijn hele leven lang haar gehad”, want tja inmiddels heb ik een paar prachtige donshaartjes op mijn hoofd, maar that’s it! De ijdele hoop dat ik mijn altijd goed verzorgde manen ging houden was na een gesprek met de oncoloog in een klap weggevaagd. Na het met droge ogen aanhoren van mijn diagnose braken de waterlanders nu wel door op het moment dat we in de auto terug naar huis reden. We waren er allebei behoorlijk verdrietig van.  Zelf had ik al ingevuld dat ik met de coldcap een goede kans van slagen had om mijn haardos door deze ‘kankerperiode’ heen te lozen. Met de intensieve chemo die op mij te wachten stond zou ik hoe dan ook mijn haar gaan verliezen. Dat ik na mijn gezondheid, mijn leuke baan en mijn sociale leven nu ook nog mijn identiteit zou gaan kwijtraken kwam flink binnen. Voor mijn man was het vooral het verdriet, omdat hij weet hoe dierbaar mijn haar voor me is. Hij ziet me nu niet anders, dan hij eerder deed, zo zegt hij zelf.  

Mijn persoonlijke mooimaker, zoals ze zichzelf noemt (en ik haar inmiddels ook) schoot me direct te hulp en voor ik het wist zaten we samen in de auto naar Leeuwarden voor een haarstuk, zodat ik enigszins ‘normaal’ de straat op kon. Daarnaast stylde ze kosteloos mijn haar voor een laatste fotoshoot met vriendinnen voor  de chemo startte en knipte ze mijn haar in 2 fases kort alvorens mijn nieuwe vriend de ‘pruikenmeneer’ het er helemaal afschoor.  Dit alles in coronatijd. Op zo’n moment kom je erachter hoe hecht en bijzonder de band is met je kapster die je in de loop der jaren hebt opgebouwd. Ontroerd was ik toen ze aanbod mijn hoofd te komen wassen als ik daar zelf te ziek voor was. Toen het moment van afscheren daar was, was ik er klaar voor! Er is niets zo deprimerend als het verliezen van je haar. De plukken die loslaten tijdens het wassen en kammen en de haren die je overal vindt, zelfs in je bord.

Inmiddels stijl ik er wat op los met mijn ‘synthetische tooi’ zoals ik haar noem. Ik vlecht, steek op, maak staarten en heb leuke haarbandjes. Wat ik met mijn eigen haar deed, doe ik nu nog steeds, wat dat betreft is er weinig veranderd. Ik kan mijn haar nu even af doen als ik een opvlieger heb en haar wassen doe ik tegenwoordig in een teiltje. Verder heb ik een aantal mutsjes en een hippe pet voor als ik even de deur uit moet en geen zin heb in synthetische fratsen. 

Naast de ‘haarpijn’ die ik met me meedraag, maak ik graag grapjes over mijn haarloze hoofd. ‘Galgenhumor’ noemt mijn vriendin het.  Zo heb ik een ex-collegaatje al een keer met de tranen in haar ogen zien staan, omdat ik de paskamer uitkwam met de boodschap dat ik mijn pruik ‘pasproof’ had verklaard.  Hij zat na een uitgebreide passessie nog steeds niet omgekeerd op mijn hoofd! Ze had helemaal niet in de gaten dat ik een haarstuk had en toen ik aangaf dat mijn hoofd op dit moment een kale biljartbal is, zag ik de schrik in haar ogen. Ik was de enige die er smakelijk om kon lachen.

Zo ook op een ander moment toen ik tegen iemand zei dat ik wat vergeetachtig was door mijn chemobrain. Dat ik het tegenwoordig niet meer op mijn blond zijn hoef te schuiven, maar dat ik nu een nieuw excuus heb. Mensen weten niet wat ze ermee moeten.

Lieve mensen: “lach lekker mee”, want dit is voor mij de manier om het dragelijk te maken en echt het is maar tijdelijk. Ik zal mijn haar een korte tijd in mijn leven moeten missen, maar daarbij ook de als het goed is de rest van mijn leven de enorme tumor in mijn borst en daar ben ik dankbaar voor!  Dus lach lekker mee, dat is namelijk supergoed voor je immuunsysteem ;D.

Wil je meer van mij lezen? Kijk dan op Gedachtenkracht.blog