De kers op de taart

De kers op de taart

25 februari 2018

Hier zit ik dan (of eigenlijk meer liggend, of nee meer ‘hangend’ op de bank).
Ik heb weer een operatie achter de rug. Het wordt bijna routine zou je denken.
Maar ondanks dat het al de 9e keer was blijft het toch spannend. Ik heb echt met de gedachte gespeeld ‘wat als er deze keer iets gebeurd en ik word niet meer wakker’. Dat zou toch zuur zijn na alle ellende.... maar gelukkig, ik ben weer wakker geworden en zit hier te typen wat er nu allemaal weer is gebeurd.

Woensdag 21 februari mocht ik tussen 2 en 4 uur bellen naar de verpleegafdeling van het Ter Gooi ziekenhuis in Hilversum. Ik zou te horen krijgen hoe laat mijn operatie zou plaatsvinden.
Ik belde niet meteen om 2 uur, want dat zou wel erg gretig overkomen. Nee ik belde wel 2 hele minuten na 2 uur 😀. Het duurde even omdat er niet werd opgenomen op de desbetreffende afdeling. Maar toen de aardige mijnheer van de receptie een ander toestel voor mij ging proberen kreeg ik toch iemand aan de telefoon. Je kon horen aan de verpleegster dat ze het erg druk had omdat ze kortaf was, maar ze hielp me toch goed en vertelde dat ik me de volgende dag om half 8 mocht melden. Ik zou de 2e patiënt zijn die dag. Na 12 uur vanavond moest ik nuchter blijven.
Toch wel jammer als je hier over nadenkt. Dan heb je een keer een borrel nodig om je zenuwen voor de operatie te bedwingen, mag je niet drinken 😉. Oké, niets meer eten of drinken na 12 uur vanavond, hartelijk dank voor uw informatie en tot morgen !

De volgende dag ging de wekker erg vroeg en liep ik als een kip zonder kop rond door het huis.
Heb ik dat al, moet ik dat ook meenemen, ben ik niet iets vergeten? Ik mocht geen koffie, maar wel een kopje thee zonder melk of suiker. Maar omdat ik zo druk in de weer was met mijn kippendans had ik hier geen tijd meer voor. Snel een paar slokken thee (die manlief voor mij had neergezet) en hup de auto in.

Tijdens de rit zagen we de zon opkomen, een prachtig gezicht.
Wat een mooie dag dacht ik nog, dat zal vast een goed teken zijn.

We kwamen aan bij het ziekenhuis en we waren aan de late kant.
Manlief ging bij aankomst op het parkeerterrein nog even op zijn gemak een parkeermuntje zoeken in de auto die hij de vorige keer had gekocht. Ik werd hier bloednerveus van en vroeg hem waarom hij dit persé nu moest doen, we moesten opschieten. Dat scheelt straks toch weer, zei hij. Maar je hebt straks 2 uur de tijd om dat stomme muntje te zoeken als ik in de OK lig ???
Waarschijnlijk speelde bij hem ook de zenuwen op.....

We kwamen aan op de verpleegafdeling en ik werd naar mijn kamer gebracht.
Een privékamer, erg prettig. De verpleegster vertelde dat zij zo dadelijk weer terug zou komen voor de intake. Even later was zij er weer en checkte mijn temperatuur, bloeddruk en stelde de standaard vragen. Ik kreeg mijn ziekenhuis armbandje weer om en moest 2 paracetamol nemen.
Ik was er weer klaar voor en zij zou mij een seintje geven wanneer ik mij kon uitkleden en mijn elegante blauwe jurk mocht aandoen.

Dit duurde en duurde maar. Elke paar minuten keken we op de klok maar nog steeds geen zuster gezien ..... Ik zou om 09.15 uur worden geopereerd en het was inmiddels bijna 9 uur.
Ik ben toen maar zelf in actie gekomen. Ik heb mezelf uitgekleed en heb de blauwe jurk aangetrokken met wat hulp van manlief. Ik ben op het bed gaan liggen, ik was er klaar voor.

Toen de zuster kwam was ze verbaasd dat ik al in vol ornaat op het bed lag.
Maar het was wel prettig omdat ik al meteen mee moest. Ze hadden gebeld vanuit de OK, ze verwachtte me.

Weer kreeg ik een gratis ritje door die lange gang met glazen ramen.
Nogmaals werd ik mij bewust van het feit dat dit een mooie dag zou worden.
En weer moest ik afscheid nemen van manlief. Maar geen dikke tranen deze keer.
Alleen even slikken en weer doorgaan..

Ik lag weer in de ruimte waar je word voorbereid op de operatie.
Hier checken ze nogmaals je bloeddruk, temperatuur en o.a. je hartslag en krijg je een infuusje ingebracht. Ik kreeg een aardige verpleegster aan mijn bed, maar ook zij kreeg het niet voor elkaar om mij in 1x goed te prikken. Ik vertelde nog dat een infuus in mijn hand niet zo’n goed idee was omdat het al die andere keren ook niet (goed) gelukt was en dat ik zelfs een keer een hand zo groot als een honkbal handschoen had gehad. Maar toch prikte zij bij de eerste poging in mijn hand. Dit deed erg veel pijn. Ik riep ook heel hard AU en toen vertelde zij mij dat ze wel in een ader zat maar dat ze niet verder kon komen. En dan toch maar blijven poeren, ik werd boos.... ik had je toch gewaarschuwd? Ze haalde de naald eruit en het bloed spoot er letterlijk uit... de moed zakte me in de schoenen, daar gaan we weer...
Toen nogmaals aangegeven dat bij mij in de binnenkant van mijn arm, precies in het midden, toch echt de beste plek voor succes was. En ja hoor, al na 1x was het raak. Verdikkeme, waarom luistert er dan nooit iemand naar me.

Pffff, het infuus zat er weer in.
Nu de controles. Bloeddruk check ✅ hartslag check ✅
temperatuur, oeps veel te laag (en ik had het helemaal niet koud).
Ik had een temperatuur van 35,2 graden en dit was niet goed.
Ik mocht met deze waarden de operatiekamer niet in.
Blijkbaar had ik ook al een temperatuur van 35,9 graden bij de controle op de verpleegafdeling, maar daar hadden ze mij niets verteld. Er werd een soort stofzuiger te voorschijn gehaald.
Ik kreeg een plastic deken over mij heen gelegd, daar werd een slang op aangesloten en deze slang zat dan weer aan die rare stofzuiger vast. De temperatuur werd ingesteld op 42 graden en de stofzuiger werd aangezet. Hete lucht werd in de plastic deken geblazen, deze werd hierdoor dikker en warmer en verwarmde mijn hele lijf. Best lekker. En effectief !

Lang mocht ik hier niet van genieten want nog geen 5 minuten later kwam mijn arts om mijn lichaam weer van wat graffiti te voorzien. De arts klungelde wat met de stofzuiger en hielp mij overeind. Mijn blauwe jurk ging uit en zijn stift kwam te voorschijn (als ik dit zo terug lees lijkt het bijna op iets erotisch, maar het was verre van dat hoor😄).
Eerst tekende hij het gebied af waar de huid zou worden weggehaald en toen moest de plek bepaald worden waar de tepel zou moeten komen. Ik moest met mijn ogen dicht mijn wijsvingers naar allebei mijn borsten brengen. Dat zou een goede manier zijn om de juiste plek te bepalen. Dit ging niet helemaal zoal het zou moeten gaan. Mijn vinger kwam op mijn goede borst niet echt op mijn tepel terecht maar een stuk eronder 😳. Ik veegde hierbij ook nog zijn eerdere ‘tekening’ voor de helft uit. Ik weet nog dat ik zei ‘ja hoor, echt weer wat voor mij’ .... de tweede poging (of was het al de derde?) was raak. De plek waar de nieuwe wrat zou komen was bepaald. Zo klaar nu dacht ik, maar nee hoor.

De arts begon met de stift allemaal grote cirkels op mijn buik te tekenen. Hij ging daar vet weghalen d.m.v. Liposuctie. Ook bij mijn heupen kwamen wat kindertekeningen. Met dit vet wilde hij mijn navel gaan verfraaien, hij was hier nog niet tevreden over. Ik denk ook dat hij wel in de gaten had dat dit de laatste keer was dat hij mij zou kunnen opereren, dus nu moesten ook maar alle afwerk puntjes plaats gaan vinden.

Ik werd naar de OK gereden en alles onderweg kwam me inmiddels al zo bekend voor dat ik niet zo heel erg nerveus was. Ik wist precies wat er van mij verwacht werd en voor ik het wist lag ik weer op die tafel midden in die kleine ruimte. Echt een déjà-vu. Een beetje los gebabbel van het verplegend personeel, iedereen stelde zich netjes voor, hé, jou ken ik al.... en de arts kwam al binnen. Succes zei ik en ik kreeg het mondkapje over mijn gezicht. Ik dacht aan de zee met een mooi strand met palmbomen omdat wanneer je wakker word je eerste gedachte is waar je als laatste aan dacht. Dat bleek achteraf helemaal niet te kloppen, maar goed er zijn ergere dingen om aan te denken toch, hihi.

Terwijl het complete operatieteam druk aan mijn lijf aan het sleutelen en verbouwen was lag ik lekker te knorren. Het zou ongeveer 5 kwartier gaan duren maar uiteindelijk was dit toch iets meer geworden. Tja, dat weet je hè als Dees op je operatietafel ligt. Dat is nooit eenvoudig.

Ik werd wakker en was weer behoorlijk misselijk. Ook had ik dit keer heel erge pijn in mijn maag.
Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik gaf dit ook aan en ik kreeg hiervoor wat medicijnen.
Ook kreeg ik weer een waterijsje tegen de misselijkheid. Ondanks dat mijn klachten niet verdwenen werd ik toch al vrij snel naar mijn eigen kamer gebracht. Hier waren de verpleegsters not amused dat ik hierheen was gekomen terwijl het nog niet goed met me ging. Maar ik denk dat dit kwam omdat het superdruk was op de uitslaapkamer. Ik had nog steeds heel erge maagpijn en was ook nog steeds misselijk. Toen gebeurde het onvermijdelijke en kotste ik alle narigheid eruit. Het zag er heel raar uit. Alle kleuren van de regenboog heb ik voorbij zien komen, erg smerig, maar het luchtte wel op. En nadat ik een beschuitje en een half broodje had gegeten verdween ook langzaam de maagpijn.

Een uurtje later vroeg ik aan de verpleegster wanneer ik naar huis mocht.
Toen zij zei dat dit mocht zodra ik vond dat het kon ging ik meteen rechtop zitten en zei ik NU !
Ik voel me goed hoor ! Zij moest lachen en zei dat ik eerst zelf naar de wc moest zijn geweest voordat ik weg mocht. De verpleegster was mijn kamer nog niet uit toen ik al mijn bed uitklom (zo goed als mogelijk was) en ik strompelde naar het toilet. Daarna kleedde ik me meteen aan en ging ik pontificaal op de stoel zitten in mijn kamer. Toen de verpleegster weer mijn kamer in kwam was ik er klaar voor ! Zij verwijderde mijn infuus, gaf mij mijn ontslagpapieren en ik liep de kamer uit, de afdeling af en het ziekenhuis uit....

Thuis lekker op de bank gaan liggen en gaan slapen.

Na een paar uur werd ik weer wakker en was ik toch wel nieuwsgierig naar wat de arts allemaal aan mij verbouwd had. Natuurlijk had ik even gespiekt toen ik nog in het ziekenhuisbed lag, maar echt goed heb ik het toen niet kunnen zien omdat alles was ingepakt.

Ik heb het gaasje op mijn tepel een beetje losgemaakt en gekeken naar de ‘tepel’ die hij had gefabriceerd. Wat zag het dit er raar maar toch mooi uit. Eerst zat hier niets en nu zat er een soort wratje, echt vreemd en even wennen.... Op mijn buik en aan de zijkant van mijn lijf zaten allemaal pleisters en deze plekken deden echt pijn. Een heel beurs gevoel, net grote schaafwonden. Ik kon ook al zien dat mijn navel echt mooier was geworden, dus dankbaar dat de arts dit ook meteen had aangepakt. Het resultaat van het verwijderen van de huid kon ik nog niet zien omdat dit echt goed was afgeplakt met verband en zo.

Maar toen ik s-middags ben gaan douchen (met hulp van manlief i.v.m. mijn wankelende beentjes) hebben wij de pleisters eraf gehaald en konden we ook dit resultaat bekijken. Ik schrok me te pletter van de grootte van het litteken, deze is zeker 20cm groot 😳

Nu afwachten hoe alles eruit ziet als de zwellingen zijn afgenomen.
Maar ik ben nu al blij met hoe het er uitziet. Het kan alleen maar mooier worden.
Natuurlijk is niet alles perfect, dat kan ook niet. Maar als ik me bedenk hoe het eruit zag na de borstamputatie dan ben ik erg trots op mijn arts dat hij er nog zoiets moois van heeft kunnen maken... Maar hij is dan ook 1 van de beste plastisch chirurgen van Nederland.
Hij heeft er na alle operaties nu voor gezorgd dat het ‘af’ is, hij heeft mij letterlijk de kers op de taart (nou ja, gebakje dan) gegeven.

Nu weer aansterken en goed genoeg genezen voor de laatste stap, de tattoo !
Hierbij gaan ze een tepelhof tatoeëren en mijn wratje inkleuren.
Uiteraard vertel ik jullie hier dan weer alles over.

Het is een heerlijk gegeven dat ik (als ik een beetje mazzel heb) niet meer geopereerd hoef te worden....     Ik ga daar nu van genieten en flink veel slapen...