En nummer 8 is ook een feit....

En nummer 8 is ook een feit....

19 september 2017

Ik ging deze keer (op 12-9-17) heel anders naar het ziekenhuis.
Natuurlijk was ik wat meer nerveus omdat de laatstee horror-operatie nog zo vers in mijn geheugen zat, maar daarnaast was ik ook heel erg bezig met alle informatie en dingen die om me heen gebeurden in mij op te nemen. Ik keek om me heen en zoog als het ware alles als een spons op. Ik dacht steeds, "oh dat moet ik onthouden voor mijn blog" en o ja, dat ook. Ik lette op details, de gang naar de ok toe met manlief aan mijn zijde, de klok aan de muur van de preoperatieve kamer, alle attributen die er stonden, de verplegers die er rondliepen en zelfs de andere patiënten die er lagen.

Maar ja, mensen met ervaring met narcose, weten dat narcose niet zo goed is voor die celletjes in je bovenkamer.... ik ben meer dan de helft weer vergeten 😀

Veel dingen gingen weer hetzelfde als de vorige keren.
Maar omdat ik mijn 'wensen' duidelijk had aangegeven in alle voorgaande gesprekken verliep het toch allemaal wat soepeler. Mijn infuus werd aangebracht door een oude rot in het vak (had ik om gevraagd), en jaaaaa, in 1 keer was het gelukt !

Toen ook nog op mijn verzoek in de operatie kamer een rolletje (handdoek) onder mijn hoofd gelegd werd kon ik mij echt goed ontspannen, volgens mij was dat de eerste keer dat ik zo ontspannen onder zeil ging. Ik kreeg nog wel kramp onder 1 van mijn voeten, lekkere timing Dees.... maar toen ik dat vertelde heeft 1 van de zusters mijn voet gepakt en tegendruk gegeven totdat de kramp wegebde... Ik kreeg een kapje op (volgens mij voor extra zuurstof, want het narcose middel komt niet via het kapje bij je binnen maar via de infuusnaald) en toen hoorde ik iemand zeggen "slaapt ze al" ? Ik schreeuwde toen heel hard NEE..... want stel je voor dat ze al gingen snijden terwijl ik nog wakker was .... en toen moesten ze allemaal heel hard lachen.... een paar seconden later sliep ik wel en konden ze de hele boodschappenlijst gaan afwerken.....

ik had deze boodschappenlijst afgegeven aan de dokter, (zie de bijgevoegde foto) ik had op internet een afbeelding van een torso gevonden en afgedrukt en hierbij aangegeven wat er allemaal moest gebeuren (naast de verkleining van de linkerborst en de wissel van expander naar prothese aan de rechterborst). Uiteraard verzon ik deze dingen niet zelf. Ik had dit eerder allemaal al besproken met dokter van T. Maar dat was al maanden geleden, wat als hij het niet meer wist...…

De operatie heeft denk ik zo'n 2 uur geduurd.
Terwijl ik lag te dromen over Pamela Anderson tieten en een fotoshoot met de playboy, waren de artsen druk met mij in de weer. Niets werd overgeslagen, alle aanpassingen zijn uitgevoerd.

In tegenstelling tot de vorige keer werd ik deze keer wel weer heerlijk kotsend wakker.
ik bleef aan de gang, en het enige wat er uitkwam was gal, want er zit niets in je maag.
Dit was ook de eerste keer dat ik pas s-middags werd geopereerd, dus extra "nuchtertijd".
Ik had op de uitslaapkamer zo een ontzettend lieve zuster, echt een schatje. Ik denk dat ze een jaar of 60-65 moet zijn geweest. Ze stond steeds weer klaar met nieuwe bakjes om in te spugen en gaf mij ook een waterijsje (mocht kiezen tussen cola en aardbeien) omdat dat zou helpen tegen de misselijkheid. Dan heb je echt iets in je maag om eruit te kunnen spugen zei ze.
En inderdaad, nadat ik dankbaar op het ijsje had liggen sabbelen heb ik nog maar 1x overgegeven, ik was niet meer misselijk.

Na ongeveer een uurtje ??? werd ik naar de afdeling gereden.
ik weet hier niets meer van, alles daarover is een beetje wazig.
Ook kan ik mij niet herinneren wanneer ik manlief weer te zien kreeg.
Hij was er gewoon toen ik wakker werd, zoals alle andere keren dat hij aan mijn bed heeft gezeten.

Die avond en de nacht weinig geslapen.
mijn infuus liep niet goed waardoor ik weer een super dikke hand had gekregen.
Gelukkig mocht die stomme naald er daardoor eerder uit.
Dit kwam volgens de (alweer zo een lieve) zuster doordat ik een blauw naaldje had, deze is extra fijn omdat ik moeilijk te prikken ben. En dan bedoel ik niet 'fijn' van ohhhh wat lekker, nee "fijn" omdat het een extra smal naaldje is 😀

Ik lag op een kamer met een dame van 75 jaar. Ook zij was aan haar borsten geopereerd.
Ook borstkanker... zij kreeg een borstsparende operatie... toen hebben ze meteen op haar verzoek beide borsten verkleind van dubbel D naar een B-cup. Omdat, vertelde zij, zij geen borsten meer wilde hebben die op haar navel leunden... hihi... Dit was een lieve vrouw waar ik heerlijk mee heb kunnen kletsen.

De ochtend na de operatie mocht ik al naar huis.
Tijdens de operatie hadden ze mij weer 2 drains gegeven, joepie.....
1 van de drains mocht er gelukkig al af. Toen met 1 drain naar huis.
En wat was ik blij dat ik thuis was... Manlief had de bank al helemaal opgemaakt voor mij en daar maakte ik dankbaar gebruik van.

De dagen erna heb ik veel geslapen.
De ene dag veel last, beetje pijn, de andere dag weinig last.
Wat ik wel merk is dat ik deze keer geen geduld heb, alles wil ik al weer kunnen doen....

Zaterdag overdag kreeg ik steeds meer pijn van de wond van de drain aan mijn rechterzijde.
Meestal zitten de drains dichterbij je borsten maar deze zat heel laag, ergens tussen mijn borst en mijn heup. Dus de weg naar mijn tiet is ver daar vandaan. Het slangetje zat onderhuids vanaf mijn borst naar mijn zij. En dit begon te irriteren en pijn te doen en werd roder.
Toen heb ik uiteindelijk zaterdag in de vooravond de doktersdienst in Almere gebeld.
Daar kreeg ik te horen dat ik het Tergooi in Hilversum moest bellen omdat ik daar onder behandeling sta. Nee hè, ook dat nog. Moet ik echt voor dat ene slangetje helemaal naar Hilversum ???

Maar goed, wat moet, dat moet.
Ik belde het Tergooi en we mochten meteen komen.
En toen we in de auto zaten op weg daar naartoe dacht ik: lekker hoor, andere mensen gaan op hun vrije zaterdagavond uiteten, stappen of andere leuke dingen doen, en wij ?
Wij brengen gezellig een bezoekje aan de eerste hulp ....
Ik had wel wat te eten en drinken meegenomen voor het geval we lang moesten wachten, dat dan weer wel.....

Er zat niemand in de wachtkamer 😀😀 toen wij daar aankwamen en werden vrijwel direct geholpen. Diagnose snel gesteld, en na een telefoontje naar mijn arts, werd de drain er gelukkig uitgehaald. Halleluja, wat deed het deze keer pijn om dat ding te verwijderen.
Dit was de eerste keer dat het zoveel pijn deed. Maar met een beetje mazzel zou dit de allerlaatste drain zijn die ze ooit uit mijn lijf zouden trekken.

Ik zou bijna vergeten te vertellen hoe mijn Boobies zijn geworden.
Ik hoor je gewoon denken "en, en." ?????
Nou, dat zal ik proberen uit te leggen.
Waar ik heel blij mee ben is dat mijn neptiet nu zacht en warm aanvoelt en wat "natuurlijker" valt.
En waar ik ook superblij mee ben is dat mijn borsten EINDELIJK bijna hetzelfde formaat hebben.
Dat zijn de dingen die ik wilde en dat is gelukt !!!!
Wat jammer genoeg niet is gelukt is het wegkrijgen van die verrekte plooi in de huid van mijn borst en nog wat kleine dingetjes. Maarrrrr ik heb er zo vrede mee, ik ben tevreden.
Ik wil geen operatie meer en ik moet me er bij neerleggen dat een beter resultaat niet haalbaar is.
Iedereen heeft zijn best gedaan om tot dit resultaat te komen en daar ben ik blij mee.
Nu alleen de tattoo nog van de tepel en Dees 2.0 is klaar.......

Waar ik wel moeite mee heb is het laten bezinken van het feit dat ik nu niet meer "hoef" ....
Dit is echt de laatste operatie geweest..... en wat nu ?
Gisteren had ik echt een klotedag... alle herinneringen van de afgelopen 2,5 jaar kwamen in
1 keer bij me binnen.... WTF heb ik allemaal meegemaakt...... daarbij was ik ook erg misselijk, duizelig en liep ik over van zelfmedelijden, een officiële k.u.t. dag dus.....

Nu weer uitrusten, aansterken, beter worden en conditie opbouwen....
Ik ben beurs, gehavend en bont en blauw....
maar heee, dit heb ik eerder doorstaan, dus kan ik uit eigen ervaring zeggen;

IK KAN DIT !!!!!!!!