Mislukte diepflap operatie.....

Mislukte diepflap operatie.....

6 maart 2017

Het is gewoon K.U.T. (kwalitatief uitermate teleurstellend) mooier kan ik het echt niet maken......
Eigenlijk had ik het van te voren al kunnen weten, had ik maar geluisterd naar mijn voorgevoel, deze was zo sterk aanwezig vorige week. Maar wat had ik dan moeten doen? Ehhh... dokter, ik laat me niet opereren want ik heb er een naar gevoel over? Vervolgens hadden ze me waarschijnlijk toch opgenomen dan, alleen op een andere afdeling 😀

Nee, het is niet anders, het is zoals het is en ik heb het in ieder geval geprobeerd.
nu kan ik nooit zeggen 'had ik het maar geprobeerd'......
Maar het blijft erg zuur te weten dat 96% van deze operaties wel lukken.....

Vrijdag 24 februari jl. moest ik bellen naar de verpleegafdeling D2-kort verblijf om te vragen hoe laat ik me maandag de 27e moest melden voor de operatie. 7 uur moest ik al present zijn, na 00.00 uur de avond ervoor mocht ik niets meer eten en na 06.00 uur niets meer drinken.

De 2 dagen erna heeft mijn gezin en familie er alles aan gedaan om mij af te leiden van de op handen zijnde gebeurtenis, want hoe meer de operatie dichterbij kwam, hoe nerveuzer ik werd. Op zaterdag werd ik ontvoerd door mijn man en kinderen naar een restaurant in Almere, daar waren mijn schoonouders en schoonzus en zwager (+ mijn lieve kleine neefje) al. We hebben heerlijk gegeten, ik kreeg nog een hele lieve kaart van mijn schoonzus en een leuk cadeau, en ik dacht even voor een paar uur niet aan de operatie. Op zondag was het hetzelfde verhaal, alleen namen ze mij toen mee naar de bowling in Almere, daar nog even heerlijk geknuffeld met ma en pa. Was wederom een geslaagde avond.

Maandag om 05.15 uur wakker. Snel nog een kopje thee gedronken, nu mocht het nog.
Kids om 06.00 uur wakker gemaakt om nog even gedag te zeggen en een knuffel te geven. Ik besefte dat het ook voor hun een zware dag zou worden.

Om 06.15 uur op weg naar het ziekenhuis, het was nog donker.
Zou ik ooit nog het daglicht zien ging er toen nog door me heen? Pffffff, doos, hou toch eens op met die onzin. Je word gewoon weer wakker, met een nieuwe tiet en een platte buik !!
ik stond inmiddels stijf van de zenuwen.

Bij het Ter Gooi (Hilversum) om 06.50 uur aangekomen. Even nog bij de receptie gevraagd waar we moesten zijn en toen via de liften op de 2e etage aangekomen. Toen we ons daar hadden gemeld zeiden ze ahhhh mevrouw Ligthart, ja loopt u maar mee. Ik was nu al berucht en beroemd en ik had nog niet eens wat gedaan 😀.

Mijn kamer was D13, neeeeeeee, ook dat nog....
Maar wel weer positief dat het hier om een eenpersoonskamer ging.
De gebruikelijke controles werden weer uitgevoerd, moest weer medicatie innemen en een schattig blauw kleedje aandoen. Alles volgens het boekje, inmiddels zeer bekend bij mij. Maar omdat het hier om een zeer lange operatie ging waren er toch wat dingen die nieuw voor mij waren. Ik moest lange witte kousen aan (zie voorgaande foto) en kreeg een pufjes machine aangemeten, beide tegen trombose.

De pufjes machine werkt op de volgende manier: je krijgt een soort van slofjes om je voeten heen, en steeds om en om (links en rechts) word je voet gemasseerd, een kleine druk onder je voet. En bij dit drukpunt hoor je dan 'puf'...... ik vond het wel een lekker gevoel. Nadat mijn plastisch chirurg, dokter van T. creatief met stift was geweest op mijn torso, was ik er klaar voor en werd ik liggend in mijn bed de kamer uitgereden. Links en rechts hoor je dan op de gang wat steunbetuigingen, sterkte hè, succes, tot straks. Tijdens de rit kwamen we ook op een gang langs een raampartij. Ik weet nog dat ik dacht: zie je nou wel dat je nog daglicht te zien krijgt.... Dit gaf me gek genoeg een beetje rustig gevoel. Bij de ingang van de OK aangekomen wilde ik eerst nog zeggen: ik ben van de Duyvis en ik hoorde dat er hier een fuif is ! Maar ik heb het toch maar niet gedaan, blijkbaar was ik toch nog niet rustig genoeg..

Verder dan deze ingang mocht manlief niet meelopen, dus wederom een moeilijk en emotioneel afscheid. Verder op weg naar de "voorkamer" van de operatiekamer steeds slikken en slikken om maar niet te gaan huilen..... Daar weer in de hel beland, ik ben na de chemo moeilijk te prikken, dus is er een jonge verpleegster 15 minuten bezig geweest mij te misbruiken als speldenkussen. Vreselijk !!! Ik heb me ook voorgenomen om dit de volgende keer anders te doen. Ik vraag dan meteen om de meest kundige oude rot in het vak. Ik vind dat ik dit voorrecht inmiddels dubbel en dwars verdiend heb !

Eindelijk zat er een infuus bovenop mijn linkerhand. Hier moest nog even wat bloed uitgehaald worden zei het narcosekuiken. Maar ook dit lukte niet. De naald in mijn hand werd van links naar rechts geduwd om maar een paar druppels bloed te krijgen. Dit was nodig voor de laatste bloedgroep check. Na wederom 15 minuten zat er een klein bodempje bloed in het buisje en werd dit weggebracht. Ik vertelde nog aan de jonge blom dat ik niet eens wist wat mijn bloedgroep was. Na een tijdje kwam er een telefoontje van het lab. Het bleek voldoende bloed te zijn geweest en mijn bloedgroep is O-positief. Jaaaaa toch vandaag wat positiefs....

Om circa 08.10 uur werd ik dan eindelijk de OK ingereden.

Ik werd weer op de operatietafel gehesen en mijn naam en geboortedatum werd weer gecontroleerd en klaar was ik voor de slachtbank. Ik zei tegen de artsen dat ze hun best moesten doen omdat ik niet wakker wilde worden met een tiet op mijn knie. Na wat gegrinnik over en weer sukkelde ik in slaap. Geen idee of ik iets heb liggen dromen...... ze hebben een stuk uit mijn buik compleet met aderen aangesloten aan aderen naast mijn borst.

Toen ik een beetje wakker werd was ik nog op de uitslaapkamer en stond manlief naast mijn bed.
Erg helder was ik niet maar hij wreef over mijn wang en vertelde mij dat de dokter had gezegd dat hij niet tevreden was over de doorbloeding van mijn borst en dat ik meteen weer geopereerd moest worden. Op dat moment drong dat niet door en liet ik alles maar gebeuren. Wat ik hiervan nog herinner is dat ik weer de OK in werd gereden en wederom de tafel opgehesen (kon nu niet zelf meehelpen). Deze keer hebben dr. van T. en dr. F. (SAMEN) een nieuwe poging gedaan om de aderen goed aan te sluiten, ze hebben hierbij ook nog een extra vertakking gebruikt.

De volgende herinnering die ik heb is dat manlief weer naast mijn bed stond en mij nu vertelde dat de arts tevreden was.... jaaaa zucht.... ontspan.... slapen.... manlief ging naar huis, naar de kids.... 'Ik zie je morgenochtend moppie' ..... Ik weet niet hoe ik vanaf dat punt uiteindelijk op mijn kamer (D13) terecht ben gekomen, ben een stukje tijd kwijt.

Eenmaal op mijn kamer werd er van alles met me gedaan, er werd van alles aangesloten en gecontroleerd. Ik voelde dat ik een katheter had (hadden ze gelukkig ingebracht toen ik onder zeil was) en ik hoorde zeggen dat ik 3 drains had. 2 uit mijn buik en 1 uit mijn nieuwe borst.
Het infuus, door minidokter ingebracht in mijn hand, deed zeer en ik voelde dat mijn hand opgezwollen was. Ik dacht toen nog dat komt zeker door het niet innemen van mijn furosemide (plastabletten). Ik kreeg een pompje in mijn hand gedrukt, hierop mocht ik drukken iedere keer als ik pijn kreeg, dan kreeg ik een shot morfine. Dit heb ik achteraf gezien vrij weinig gedaan. Bikkel 😉

Toen begon de spannende nacht.... ieder uur kwam er een zuster mijn kamer binnen om naar mijn borst te kijken. Dus iedere keer werd ik wakker gemaakt. Half versuft en stoned van de morfine liet ik het toe. Het verband van de borst werd gelicht en er werd op gedrukt. De borst is gevoelloos omdat er geen zenuwen meer inzitten, dus dit is een raar gevoel. Het zag er om 00.00, 01.00, 02.00, 03.00, 04.00 en om 05.00 uur veelbelovend uit. Ik ging er echt vanuit dat het allemaal goed zou komen. Ik was op dat moment alleen maar bezig met proberen te slapen tussen de controles door en het verleggen van mijn gewicht van mijn linker- naar mijn rechterbil. Iedere andere positie deed zeer. Ik had ook heel erge pijn in mijn linkerschouder, rug en van mijn achterhoofd. Dit waren zogenaamde doorligplekken. Dus pijn van lang in 1 (verkeerde?) houding liggen. Dit deed eigenlijk nog meer pijn dan mijn wonden. Wat hiervoor hielp was afwisselend een cold/ hotpack, een handdoek gevouwen als een rolletje in mijn nek en een opgerolde deken onder mijn schouder. Deze dingen werden steeds op mijn verzoek verlegd, dat hielp mij deze eerste nacht door. Een vreselijke nacht, maar dit wist ik van te voren, en hè het was voor een goed doel hè !!!!!

Rond de dienstwissel van de zusters kwam er ook een verandering in mijn borst.
Rond 06.00 / 07.00 uur waren de zusters niet meer zo positief over de nieuwe tiet als daarvoor.
De arts werd erbij gehaald. Dit was dokter F. de vrouwelijke arts die mij eigenlijk zou opereren. Dokter van T. zat in België vandaag. Wel had hij al meerdere malen (ook s-nachts) contact met de afdeling gehad om te vragen hoe het met me ging. Het zijn allebei zulke lieve en kundige dokters. Dokter F. controleerde mijn borst en sprak haar angst uit. Het was nog niet helemaal hopeloos, maar eigenlijk zag het er niet goed uit. De kleur van mijn borst werd steeds donkerder. Zij sprak met mij af dat zij om een uur of 12.00 wederom naar mijn borst zou komen kijken en dat zij dan een beslissing zou nemen. Ik kon zien aan haar dat ook zij er veel moeite mee had om mij dit te vertellen. ik vroeg nog of het veel voorkwam dat het uiteindelijk toch nog goedkwam.... ik greep elke strohalm, elk haartje van een olifantenstaartje aan .... nooit de hoop opgeven toch?

Wederom kwam er ieder uur een zuster naar mijn borst kijken, ze twijfelden allemaal.
"wordt het niet erger" ? vroeg ik hoopvol. " ziet het er beter uit" ?
Ik kreeg weer een beetje hoop. Misschien dan toch........ Ik zei tegen mijn man dat ik helemaal uit mijn dak zou gaan als het toch goed zou komen......

Om 12.00 uur kwam dokter F. weer kijken en mijn hart bonkte in mijn keel.

Vrijwel meteen moest zij mij vertellen dat het niet goed ging en dat het weefsel er weer uitgehaald moest worden. Er waren geen nieuwe opties meer, geen bruikbare aderen... het weefsel / mijn huid was aan het verkleuren en langzaam aan het afsterven. De aanvoer van het bloed in de nieuwe aderen ging prima, maar de uitvoer was te nihil. Ik kreeg echt een klap in mijn gezicht. Mijn wereld stortte in..... maar ik bleef helder en gericht... of ik meteen de OK weer in wilde of morgen? Mijn eerste reactie was morgen, ik wilde even helemaal niets meer..... maar toen er werd verteld dat de OK na 14.00 uur vrij was en dokter F. het zelf kon doen en dat de volgende dag zowel van T. als F. er niet zouden zijn..... was mijn beslissing snel genomen. Ik moest ook nog een andere beslissing nemen. Wilde ik er weer opnieuw een tissue expander in of helemaal niets? Een tissue expander zou nog een aantal opties voor latere reconstructie openhouden, zonder expander zou het heel moeilijk worden om er ooit nog iets van te knutselen.
Ok, een expander word het dus....

De dokter zei 'tot straks' en liep de kamer uit.
De tranen liepen over mijn wangen..... dit gebeurde niet echt.... dit was een nachtmerrie waar ik straks uit zou ontwaken... ik wilde schreeuwen.... ik wilde eigenlijk gaan slapen om nooit meer wakker te worden... waarom overkomt mij dit? Waarom.... waarom..... waarom..... waarom.... WAAROM.....
Ik raakte echt in paniek.........

Om 14.00 uur het hele ritueel opnieuw beleefd.
Maar nu met zo een grote tegenzin, ik wilde eigenlijk helemaal niet, ik wilde wegrennen, weg van daar, weg van alles..... maar toch moest ik....

ik kwam weer terecht op de voorkamer waar ik opnieuw een infuus zou krijgen. De vorige (in mijn linkerhand) bleek zo verkeerd geprikt dat alle vloeistoffen die mij via dit infuus werden gegeven niet verder kwamen dan mijn hand zelf. Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat mijn hand wel een honkbalhandschoen leek !!!!  Deze keer werd er inderdaad een oude rot voor mij geregeld en lukte het prikken in 1 keer, in mijn rechterarm, in de holte van mijn elle boog. Bij dit prikken prikte deze kundige kale mijnheer eerst nog zelf in zijn eigen vinger. Ik liet alles gelaten over me heen komen. Als ik niet zo terneergeslagen was geweest had ik hem vast met humor gerust gesteld of een vreugdedans voor hem opgevoerd omdat het in 1x was gelukt. Maar nu niet..... nu moest ik weer naar de OK.....

Weer op de operatietafel, een aai over mijn wang van 1 van de dokteren (ik denk dr. F.) en weer was ik mijlen ver.......

Ik werd wakker in de uitslaapkamer en werd na een tijd weer naar de afdeling gebracht.
Hier zat manlief op me te wachten. Weer paniek, weer tranen...... alle controle over de situatie kwijt....

Ik mocht op de kamer eindelijk na 2 dagen van algehele onthouding weer iets eten.
Toch wel 2 kleine hapjes beschuit met kaas gegeten.....
Het drinken van thee vond ik wel prettig toen.

Weer slecht geslapen, misschien kwam dat door de 13 uur narcose die ik achter de rug had ????
operatie 1 duurde van 08.00 tot 18.00 uur, dus 9 uur in totaal
operatie 2 duurde van 20.00 uur tot 22.00 uur, dus 2 uur in totaal
operatie 3 (volgende dag) duurde van 15.00 uur tot 17.00 uur, dus nog eens 2 uur
Als ik in totaal een uur heb geslapen die nacht is het veel. En ik wilde het zo graag, ik wilde ontsnappen aan de realiteit.....

De volgende dag durfde ik eindelijk naar mijn buik te kijken, deze was tenslotte ook geopereerd.
Manlief heeft er een foto van gemaakt (zie hieronder), de snee loopt helemaal van links naar rechts 😳 Maar eerlijk is eerlijk, het zag er toen mooi uit.
Toen ook een blik geworpen op de plek waar de nieuwe borst had moeten komen...... slik.....
Het lijkt op de situatie na de amputatie. Geen borst meer, ben weer helemaal terug bij af......

Donderdag 2 maart mocht ik naar huis.
Compleet met 3 drains.

Heeeeel veel bloemen, kaarten, ballons en berichtjes gekregen, iedereen leeft intens mee...

Nu hard werken aan mijn herstel, ik voel me iedere dag een stukje beter.
Pijn, ongemak, niet mobiel, boos, ongeloof..... alles passeert de revue....

Gelukkig is manlief deze week nog bij me om me te verzorgen en dit doet de schat zo goed....
Alles wat ik wil word geregeld en hij heeft zelfs een heerlijk kussen voor me gekocht omdat ik af en toe niet meer weet hoe ik moet liggen.... Maar ik vraag me af of de geestelijke verzorging deze keer niet zwaarder weegt dan de lichamelijke...

Mijn borst (ehhh, geen borst maar een kleine verdikking) valt me uiteindelijk mee, hij ziet er mooier uit dan toen, dus de uitgangspunten zijn beter deze keer. Hij is gepromoveerd van freggel / slagroomsoes naar koffieboon zeg maar. Mijn buik ziet er nu vreselijk uit, weet niet of dit uiteindelijk nog goed komt.... (op de foto hierna is niet de huidige situatie van mijn buik te zien maar dit was een foto van direct na de operatie). Maar toch heb ik mezelf weer opgepept..... ik ga er weer voor, wat kan ik anders ????? Ik durf alleen niet meer te dromen over een enigszins mooie borst.....

Donderdag 9 maart controle en dan gaan we de mogelijkheden bespreken.
pfffff. Het schrijven van dit blog heeft me letterlijk en figuurlijk veel moeite gekost, maar ik ben het nu weer even kwijt.....