Pijn in mijn hart. Ik zal er altijd zijn.

Vandaag hadden we een gesprek met de radioloog.

Ik zit naast je. 81 . Ik kijk naar je. Ik vraag me af waarom? De tranen branden in mijn ogen. Ik vind je sterk.  Maar wat ben je fragiel. Mijn hart schreeuwt het uit. Waarom? De pijn in mijn hart is niet te verdragen. Ik weet hoe het voelt. Niet omdat iemand de liefde uitmaakt. Maar pijn in mijn hart omdat iemand waarvan je houd. Je moeder. Zo’n strijd moet leveren met zichzelf. Ik zie de pijn de wanhoop, machteloosheid. Waarom ? Wat moet ik? Het verhaal wat wordt verteld, met veel geduld door die aardige mevrouw. Heel confronterend. Je beantwoord haar vragen. Het doet me pijn. De antwoorden op haar vragen. Je hebt ons niet alles verteld, waarom?  Was het je trots . De liefde, om ons  geen pijn te doen. Of ?  Ik ben geen klager maar een drager. Bewaar je tranen maar voor later. Hadden we eerder aan de bel moeten trekken? De tranen biggelen over mijn wangen. Nee, ik heb er alles aan gedaan.  Het schuld gevoel.  Waar ik mee worstel. Ik moet het achter mij laten. Het doet er niet toe. Het gaat het probleem niet oplossen. Ik pak je hand .Laat het niet meer los. Samen bewandelen we dit pad. Ik zal er altijd zijn.