23. Salsa les

Januari 2024 Tjonge, wat vliegt de tijd. Ik merk dat ik mijn agenda soms veel te vol heb staan, ik moet mezelf echt dwingen om tijd vrij te maken om niets te doen. Er zijn nu zoveel dingen die ik nu zelf moet regelen, die Bas eerder deed. De deurklink van het toilet die er ineens voor zorgt dat je er niet meer uit kunt, moet snel gefixt worden (dat snel deed ik niet meteen waardoor ik, na mijn nachtdienst, nog even naar het toilet wilde en de deur dichttrok. Gelukkig had ik mijn telefoon nog in mijn zak, zoonlief mocht dus lekker vroeg wakker worden om moeders uit het toilet te bevrijden!) De auto moet een onderhoudsbeurt met een nieuwe APK, de tuin, de afvalbakken, administratie (uitzoeken of ik in aanmerking kom voor het Energiefonds) Pfff het is best veel, ik moet dus bewust keuzes maken, mezelf de tijd gunnen te ontspannen. En daar kwam ineens de vraag of ik zin had om mee te doen met een salsa dansles. Ik heb zelf eerder veel gedanst (stijldansen, dat was "vroeger in mijn tijd" hip haha...) dus ik dacht bij mezelf: Na 9 maanden zonder Bas is het misschien wel goed om er weer een keertje uit te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ik zou meegaan. 's Middags kreeg ik een telefoontje vanuit het Radboud. Ik had eerder deze week, een verzoek tot een gesprek gedaan met de behandelend arts van Bas omdat ik nog met enkele vragen zat. Ik had verwacht dat dit een telefonisch gesprek zou zijn maar hij stelde voor om een datum te prikken om een gesprek op het Radboud te plannen. Dat is natuurlijk veel fijner! Daarover later meer. Maar oke...dit was dus de middag voor het dansen. Ik voelde de hoofdpijn al een beetje komen maar wil niet afzeggen, pijnstiller er in en gaan, het gaat vast heel leuk worden! Eenmaal op de locatie begint de les, de paren worden gevormd en ik krijg een jongeman (38..broekie...sorry jongeman als je dit leest) toegewezen als danspartner voor die avond. Mijn hart en hoofd doen rare dingen. Ik weet niet eens wat ik zelf doe, ik vind het raar om geen koetjes en kalfjes praat te hebben maar ik heb ook niet de behoefte om veel te praten tenzij het over de danspassen gaat, maar in stilte dansen is ook geen optie. De eerste knullige zin van die avond (en ja..er zijn er nog meer geweest) is: "Hoi, ik ben RBM en ik ben oud, hoe oud ben jij?" Aaahhh wat een stomme openingszin! Wat zeg ik nou? Hij denkt toch niet dat ik hem interessanter vind dan ieder andere man in de ruimte? Waarom denk ik dit überhaupt? Ga ik er nu van uit dat ik ineens weer duidelijk in de markt lig? Dat lig ik niet hoor!! Ik wilde iets relaxed zeggen en dan komt dit er uit? Ik kan het zelf niet geloven! De jongeman is keurig, laat gelijk los wanneer we dit mogen, respectvol.. maar toch :( Gelukkig gaat de les redelijk snel voorbij en klets ik nog wat met mijn vriendinnen en nog 2 neven die ik daar trof. Eenmaal thuis vraagt mijn zoon: "En hoe was het" en terwijl ik "Leuk" zeg, bungelen de tranen over mijn wangen en moet ik even heel hard huilen. Ja ik had dit heel erg leuk moeten vinden maar waarom voelt dit niet zo? Daar heb ik natuurlijk even over na moeten denken, wat maakte het nou dat ik er zo verdrietig van werd? Mijn analyse: Het was de eerste keer dat ik weer danste, het was de eerste keer weer dat ik danste met een man, ik kende hem niet. Hij moest mijn handen overpakken als ik een draai moest maken, dat iemand mijn hand vasthoudt is ook al lang geleden. Het voelde als ontrouw... dat was mijn gevoel... Ik snap heus dat dit niet zo is maar ik voel dit wel zo. Ik voel me gewoon nog heel erg getrouwd ook al is Bas er al 9 maanden niet meer. Ben ik de enige die dit voelt? Zou er verschil zitten tussen mannen en vrouwen? Ik weet het niet. Volgende maand wordt er weer een les georganiseerd, ik weet nog niet wat ik ga doen...