Mijn zwarte bouvier

Al een week of twee wil ik mijn blog schrijven maar op de een of andere manier kon ik me er niet toe zetten. Het mooie weer en de leuke uitjes waren een welkome manier om niet te hoeven denken aan de komende maand. Het was een zomer vol plezier en genieten. Het darmonderzoek is goed verlopen en de poliep is niets om me zorgen over te maken. De hechtingen in mijn been mogen er morgen al weer uit. Op diverse plaatsen op mijn huid zijn plekken met stikstof behandeld en die genezen ook goed. Ook daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Wel ieder jaar de controles trouw opvolgen. Dus waar komt dan die onrust en dat vluchtgedrag vandaan vroeg ik me af.
Vanmorgen in alle vroegte gaf mijn eigen geest in een droom het antwoord.
Ik liep met een grote zwarte bouvier te wandelen in de velden in het buitengebied.. Terwijl hij zijn behoefte zat te doen en ik stond te wachten zag ik opeens 2 mannen als gekken op hem afstormen met allebei een jachtgeweer in de hand. Terwijl ze aanlegden en op de hond richtten begon ik te schreeuwen dat ze de hond met rust moesten laten. Hij deed niemand kwaad en er had niemand last van als hij daar in het veld zijn behoefte deed. Maar ze waren niet te stoppen en de hond ging er als een razende vandoor. Zigzaggend een paar struiken in die bij een meertje een stukje verderop stonden. Hij ontsnapte ternauwernood maar ik voelde de kogels rakelings langs mijn hoofd vliegen en zag dat de hond in het water dook en weg zwom. Die had het gered en ik gelukkig ook. Ik was zo boos en begon tegen de mannen te schelden. Ze probeerden me ervan te overtuigen dat ze uit voorzorg de hond hadden willen doden. Hij was een gevaar voor mij en de omgeving. Ik belde 112 op mijn mobiel om aangifte te doen van bedreiging met de dood zonder enige reden. Terwijl ik stond te wachten om doorverbonden te worden schrok ik met een schok wakker en wist even niet wat er aan de hand was. Na een poosje was ik weer rustig en tijdens de meditatie vanmorgen werd die hond opeens mijn kanker als eeuwige begeleider en de twee mannen droegen een witte jas en werden de specialisten die uit alle macht proberen die kanker voor te blijven en uit te roeien. Desnoods met grof geweld. Dit grove geweld veroorzaakt echter veel meer schade dan de kanker zelf. Uit eigen ervaring weet ik dat meedenken en assertief gedrag je soms verder brengt en meer invloed heeft op het hele proces dan dat je voor mogelijk houdt.
Wat is nu voor mij de moraal van het verhaal? Mijn onbewuste angst voor het terugkomen van de tumor in mijn urineleider. In november moet ik weer een ct-scan laten maken en ik merk dat ik daar toch weer onrustig van wordt. Het doet me goed dit gewoon onder ogen te zien en te beseffen dat ik dat gevoel beter kan omarmen dan er voor vluchten. Ik breng nu tijdens de meditatie mijn aandacht en adem helemaal naar binnen naar de kwetsbare plek en voel hoe het daar warm en ontspannen wordt. Het geeft me rust en de zwarte bouvier heeft toestemming om naast me te liggen zolang hij geen gekke dingen doet of gevaarlijk wordt voor mij en mijn omgeving. Ik zal hem aandacht geven en laten voelen dat ik weet dat hij er is. Maar ook dat ik er op vertrouw dat hij zich netjes kan gedragen.
Het is mijn eigen verantwoording goed voor mijn lichaam en geest te zorgen en het zo lang mogelijk zo gezond mogelijk te houden. De dokters mogen mee kijken en zorgen maar uiteidelijk zal ik zelf samen met de zwarte bouvier bepalen hoe wij behandeld willen worden.
Nog een detail: jaren geleden hadden we een witte en een zwarte bouvier. Schatten van honden. We hebben ze uiteindelijk samen moeten laten inslapen. De witte was 13 jaar en helemaal op. De zwarte was 10 jaar en had leverkanker! We hebben dit thuis laten doen en ze ook thuis begraven. De honden hebben een heel fijn leven gehad en wij heel veel plezier en liefde van de honden.

Inmiddels zijn er ook weer zorgen om mijn oudste broer die 79 jaar oud is. Bij hem is enkele weken geleden endeldarmkanker ontdekt en ze rukken nu met grof geschut uit van bestralingen en chemo tegelijk. Als hij dat overleefd en de tumor genoeg geslonken is dan kan de resttumor via een kijkoperatie worden verwijderd en hoeft hij geen stoma. Als de tumor niet genoeg slinkt dan moet die endeldarm alsnog verwijderd worden en krijgt hij een blijvende stoma. Ik denk veel aan hem en stuur positieve energie. Verder probeer ik het zijn proces te laten zijn en hem zijn gevecht te laten leveren. Hij heeft zijn lot in handen van de dokters gelegd en is nooit liefhebber van honden geweest. Dus aanpakken en opruimen. Voor hem hoop ik dat hij zijn oude dag niet alleen met pijn en ellende hoeft te slijten maar ook nog een paar goede jaren mag krijgen.

Voor mij staat vast dat kanker niet meer buiten gesloten kan worden. Het is een onderdeel van onze maatschappij geworden en laat zich niet meer zomaar verdrijven. Ik heb besloten kanker te omarmen en hem te zien als een bondgenoot die me komt waarschuwen als het niet goed met mij gaat. We zullen met zijn allen aan kanker moeten werken en veel aandacht en liefde in elkaar en vooral in onszelf moeten investeren.
KANKER HEB JE NIET ALLEEN. DAT DOEN WE SAMEN.