Met de stroom mee gaan

Vandaag de jaarlijkse controle van mijn borsten. De linkerborst, met daarin een prothese, wordt met de hand gecheckt. Van de rechterborst wordt een mammografie gemaakt en daarna ook door middel van voelen nagekeken.

Pappa gaat mee voor de morele steun, maar stiekem vindt hij het ook een gezellig dagje uit met z’n dochter. Inmiddels is hij zo vaak mee geweest naar het Alexander Monro Borstkankerziekenhuis in Bilthoven, dat hij bij binnenkomst tegenwoordig zelfs 3 zoenen krijgt! Ik hoop dat onze favoriete gastvrouw vandaag werkt, en ja hoor, ze ziet ons en roept: ‘Hé Loes!’ en stapt op ons af. ‘Wat fijn dat ik jullie weer zie!’ zegt ze, recht uit haar hart. We begroeten elkaar alsof we familie zijn. Op de een of andere manier voelt dat ook zo. Eigenlijk al vanaf dag één, in november 2014. Je hebt dat weleens met mensen; je ziet elkaar, en het is gewoon goed. Zo mooi als je die verbinding voelt! Elkaar werkelijk zien, daar gaat het volgens mij om in het leven. Die verbinding voelen met een ander is pas mogelijk, als je verbinding voelt met jezelf. Wat dat betreft vind ik kanker krijgen dan weer een cadeau, want dat is wat ik vooral geleerd heb de afgelopen jaren. Naar binnen gaan, naar mijn pijn en mijn verdriet, daar bijblijven, het niet proberen weg te duwen. Het is er, dus laat het er maar zijn. Zo moeilijk, maar zo ontzettend waardevol om het toch steeds opnieuw te proberen. Het eerste jaar van de opleiding tot Energetisch Therapeut heeft mij daar ook heel erg bij geholpen. Mijn verdriet, mijn schaduwkanten, ik durf ze aan te kijken. Ze hoeven niet meer weg. Wat een verademing! Het verlicht mijn leven, in beide betekenissen van het woord. Ik heb ook niet veel meer nodig. Ik hou van mij. Met alles erop en eraan!

‘En, ben je al bezig in je eigen praktijk?’, vraagt Lydia de gastvrouw. ‘Eh……, nou de ruimte is zo goed als af, maar nee, ik heb nog geen concrete stappen ondernomen’. ‘Wat houdt je tegen dan?’, vraagt ze, terwijl ze me geduldig en liefdevol aankijkt. ‘Nou ja eh, de opleiding is eind juni pas klaar, ik voel me ook nog niet zo zeker van mijzelf’, antwoord ik een beetje schuchter. ‘Dan kom ik toch een keer naar je toe? Dan oefen je met mij. Je hoeft nergens bang voor te zijn, ik heb geen oordeel’, zegt ze spontaan, met haar armen gespreid en haar handpalmen geopend. Ik glimlach en voel dat dit ook gaat gebeuren binnenkort. Hoe lief en spontaan! Mijn hart maakt een sprongetje.

Daar komt de verpleegkundige mij ophalen. Ze loopt glimlachend op me af en geeft me een hand. Dit is zo’n groot verschil met de meeste ziekenhuizen! Als je hier voor de eerste keer komt, wordt er een foto van je gemaakt, zodat je altijd wordt herkend. Hierdoor voel je je meteen welkom en gezien, zó belangrijk.

Ze begeleidt me naar de kleedruimte. Er ligt een knalroze sjaal, nieuw in plastic. Ik trek mijn bovenkleding uit en drapeer de sjaal om me heen. Terwijl de verpleegkundige mij heel rustig in de juiste houding voor het apparaat zet, zeg ik dat ik soms mijn twijfels heb of die röntgenstralen nou wel zo goed zijn voor een mens. Ik lees en hoor uiteraard ook van alles. De verpleegkundige zegt dat ze mijn bezorgdheid begrijpt. Ze vertelt dat er zo min mogelijk straling gebruikt wordt. We praten over de hoeveelheid straling die we overal om ons heen hebben. Vaak beseffen mensen bijvoorbeeld niet dat je veel straling ontvangt als je op wintersport bent of in een vliegtuig zit. Terwijl ze mijn borst tussen het apparaat legt, bedenk ik me dat ik zo’n 7000 vlieguren achter de rug heb….

Ik loop weer naar de wachtruimte, waar mijn vader druk in gesprek is met de gastvrouw. Ik hoor hem praten over het ‘Jappenkamp’ in Nederlands-Indië, waar hij met mijn oma gevangen heeft gezeten. Ik hoor hem zeggen dat hij daar geleerd heeft te overleven en dat hij daar nu nog steeds profijt van heeft. Hij is inmiddels 5 jaar weduwnaar en, ondanks het dagelijkse gemis van zijn grote liefde, redt hij zich goed. Mijn dappere, lieve vader van bijna 85!

‘Ik ga nog even kijken of ik bekenden zie bij de chemo-afdeling’, zeg ik. Verpleegkundige Sacha ziet me en roept blij verrast: ‘Hé Loes, hoe is het?’ Ik ben weer helemaal verbaasd dat ze binnen een seconde mijn naam nog weet. We maken even kort een praatje, ik zie dat ze het druk hebben. De ruimte straalt een bepaalde kalmte uit. Als je hier aan een infuus ligt met je kale koppie onder een hoofddoek of pruik, voel je je best kwetsbaar en soms alleen. Wat is er dan fijner dan lieve mensen om je heen, die je begrijpen en ondersteunen met liefde en aandacht?

In de wachtruimte wacht ik op de uitslag. Ik zie een moeder en dochter zitten, dicht tegen elkaar aan, verdrietig. Moeder houdt haar hand op haar hart en probeert rustig te ademen. Ik herken de gevoelens. Toch vind ik het ook iets moois hebben. Liefde overwint alles. Bij verdriet en verlies wordt de liefde zoveel duidelijker. Het wordt opeens veel meer uitgesproken en zichtbaar. Ook wordt het leven op een bepaalde manier simpeler. Er valt zoveel weg. Wat overblijft is de essentie van ons bestaan: LIEFDE. Liefde zijn, liefde geven. Liefde ontvangen. Niet meer en niet minder.

Ik word opgehaald uit de wachtruimte, en loop met de arts mee. ‘Alles is goed hoor!’, zegt ze glimlachend. ‘Ah, fijn!’ We nemen plaats in een van de sfeervolle kamers, en ze vraagt hoe het met me gaat. ‘Op zich gaat het wel goed met me. Ik heb wel mijn goede en minder goede dagen. Vroeger ging ik door, terwijl mijn lichaam moe was. Nu is moe ook echt moe en kán ik mijn grens niet meer overschrijden. Wat ik ook merk, is dat mijn concentratie minder is en mijn geheugen niet meer zo werkt als vroeger.’ ‘Dit horen we helaas vaker’, zegt de vriendelijke arts. De term ‘chemobrein’ valt. Uiteraard weet ik hiervan, maar ik dacht dat deze bijwerking mijn deur voorbij was gegaan. Sinds ik veel theorie in mijn hoofd moet stampen, merk ik dat ik hier helaas toch mee te kampen heb. Het maakt me onzeker. Haal ik het examen wel eind juni? Ik kan niet anders doen dan aanvaarden hoe het is. Dit scheelt in ieder geval energie.

Terwijl de arts mijn borsten en oksels nakijkt, zegt ze dat ze zich geen zorgen maakt om mij. ‘De behandelingen 3 jaar geleden hebben er voor gezorgd dat alle kankercellen zijn verdwenen. Zelfs de kankercellen in het okselgebied. De mensen bij wie dit gebeurt hebben de beste kaarten in handen.’ Zo fijn dat ze dit weer zegt! Ooit heb ik namelijk een artikel in een tijdschrift gelezen, waarin stond dat de prognose bij hormoon- en eiwitgevoelige borstkanker (HER2neu/positief) een jaar of 4 zou zijn. Ik kan je wel vertellen, dit heeft de angst om jong te overlijden flink doen stijgen.

Tot de dag waarop ik me overgaf. Het moment waarop ik huilend riep: ‘Laat me dan maar dood gaan, ik weet het niet meer!’ Vanaf toen krabbelde ik langzaam uit het dal. Ik leerde met liefde te kijken naar mijn angst. Sinds ik die angstgevoelens niet meer wegduw, is er weer ruimte ontstaan. Ruimte om te ontspannen. Nog meer te zakken in ‘zijn’. Ik sta mijzelf toe te zijn met wat er is. Dit is uiteraard geen constant gevoel. Ik zou het wel willen hoor! Gewoon altijd met de stroom mee, heerlijk! ;-) Maar nee, het leven blijft me lessen geven. En ik blijf leren, leergierig als ik ben.

´Hierna heb je nog een gesprek met de oncoloog hè?’ ‘Ja klopt, ik wil toch nog een keer praten over de eventuele overstap van de hormoonpil Tamoxifen naar een aromataseremmer. Mijn gevoel zegt namelijk ‘NEE!’ Een van de bijwerkingen is botontkalking, dit stuit me ontzettend tegen de borst. In overleg met de oncoloog besluit ik dat ik nog een paar maanden bedenktijd neem. Ik laat wel een zogenaamde botdichtheidsmeting doen. ‘Ik bel je morgen over de uitslag’, zegt de oncoloog.

Zo, nu op naar mijn geduldige vader in de wachtruimte. Die vermaakt zich nog prima. ‘Kom pap, we gaan een haring eten in Bilthoven!’ Inmiddels is het een traditie om na een bezoek aan het Alexander Monroziekenhuis, een lekker visje te eten. We geven onze favoriete gastvrouw 3 zoenen en lopen opgelucht en blij het gebouw uit.

De volgende dag ga ik naar yoga-les. We zitten in de meditatiehouding en Hannah, de docente, vertelt over het aanvaarden van het moment, met de stroom meegaan. Ik denk aan het boek ‘Een nieuwe aarde’ van Eckart Tolle. Zou zij dit boek ook kennen? Straks eens vragen. Even later laat ze ons een stukje van een lezing horen…..van Eckhart Tolle! Nou ja! Wat een synchroniciteit! Na de les zeg ik haar dit, en ze reageert lachend: ‘Nou, dan weet je jouw thema voor vandaag wel hè? Accepteren wat zich aandient!’

Thuisgekomen gaat de telefoon. De oncoloog komt met het bericht dat ik botontkalking in mijn rug heb. Het advies is Calcium/vitamine D slikken, regelmatig sporten, 2 x per jaar een infuus of 1 keer per maand een pil door de mond. Uiteraard zijn hier ook weer bijwerkingen aan. Ik leg de telefoon neer en barst in huilen uit. NEE!!!! Ik wil niks chemisch meer in mijn lijf! En ik wil ook niks meer mankeren, punt! Van mijn euforische gevoel van gisteren is niets meer over. Ik kan alleen maar huilen en doemdenken. Dit gaat zo anderhalve dag door. Dennis luistert naar mijn relaas en roept: ‘Je bent alsmaar aan het vechten tegen wat er is! Accepteer het en beslis wat je er mee doet, en sta daar dan ook achter!’ Ik ben meteen weer wakker geschud. De yogadocente had al gezegd dat dit mijn thema zou zijn!

Ik besluit dat ik op mijn gemak ga uitzoeken wat ik wil. Geen overhaaste beslissingen. Ook ga ik contact opnemen met een oncologisch chirurg die tevens orthomoleculair therapeute is. Eerst mezelf op verschillende manieren laten informeren.

Ik voel dat ik de regie weer in handen heb. Dit is dus wat overgave met me doet. Ik voel weer ruimte. Ruimte om vooral te genieten van het leven.

De zon schijnt weer!

Liefs, Loes