De mist
Dagen gingen voorbij. Elke avond niet naar bed willen omdat je niet de volgende dag wil starten. Niet kunnen slapen. Niet uit je bed willen komen. Ene dag gaat over in andere dag. Waarvoor... Moedeloos, moe, moe. Dingen moeten van jezelf, taken, genieten.. Niet meer voelen, verkeerd eten, veel drinken. Als ik dit nu ben waarom ben ik niet gewoon dood gegaan. Dat waren mijn gedachten. Ik moet ze nu opschrijven om te verwerken... Het is niet niets om toe te geven.
Langzaam begint de mist op te trekken. Niet dat ik niets leuks heb gedaan de afgelopen 4 jaar. Absoluut wel. Dingen georganiseerd, vakanties, klussen en overleven.
Sommige dagen is de mist er weer en andere dagen niet. Steeds meer dagen niet en dan kijk ik terug op de afgelopen jaren. Ik heb mezelf terug getrokken uit het leven. Mijn man heeft taken op zich genomen in het gezin. Kinderen naar sport brengen, gesprekken met de juf. Ik was snel moe en overprikkeld. Te veel informatie kon ik niet verwerken. Moeite met beslissingen maken, van alles stress ervaren, aangevallen voelen. Ik trok me terug in de schulp. Waar ik eerst alles tegelijk deed was ik nu moe van alles. Alsof alles onder water staat. Om soms weer even boven te komen drijven. Vol goede moed er weer een beetje te zijn, om weer onder te gaan. Alles kost te veel energie. Ik voelde ook niet veel. Vond niet veel meer belangrijk. Alles was gewoon een taak die ik moet doen. Veel leuke dingen gedaan (daar energie van proberen te krijgen en er echt te zijn)maar heb het gevoel er niet helemaal te zijn. Alsof ik een beetje verdwenen ben.
Mijn kanker was weer terug gekomen, waarvan ik dacht dat het weg was. Het voelde als falen. Boos, verdriet. Het mocht niet zo zijn. Ik weer geopereerd moest worden. Echter kon het niet geheel weggehaald worden. Met medicatie onder controle houden en ieder jaar een MRI. Het is nu stabiel. Ik begon met ontkenning om daarna enorm diep te gaan (depressie). Hiervoor hulp gehad van de psygoloog. Met de handvatten kon ik weer door. De medicatie die ik heb gekregen zijn milde chemo medicijnen dat kan een stuk mist in mijn hoofd verklaren.
Nu weer heel hard aan het werk in een traject met werk-fit met cogmed training om mijn veilige cocon te verlaten, die veilige schulp. Van overleven naar leven. Ik ben wel bang weer kopje onder te gaan...
8 reacties
Ik ben overigens wel mijn angst kwijt in deze 4 jaar. Angst voor de dood en angst dat het verder groeit. Meer dat ik nu vecht met wie ik ben en wil zijn.
Maar weer het gedicht erbij pakken;
Gedichtje van Toon Hermans;
Positief denken
Het is het proberen waar: positief leren denken over alles, over kleine dingen en grote dingen, maar het werkt niet zo, dat als je angstig bent en je tegen jezelf zegt: “Weet je wat, ik ga positiever denken, dan ben ik mijn angst kwijt’, je die angst ook kwijt raakt. Nee, je moet weten dat die angst er is bij ieder mens. Laat die angst maar zitten waar hij zit, en ga je op andere dingen concentreren. Je komt dan tot de ontdekking dat er nog veel positiefs om je heen is, dat in staat blijkt om het denken aan de angst te verdringen. Kleine dingetjes, kleine beslissingen die je gaat nemen, kleine uitspraken die je doet of hoort, daarmee bezig zijn noem ik positief denken.
Bewondering heb ik voor je, toegeven dat het allemaal niet makkelijk was. Verwerken alles opschrijven helpt mij heel erg goed.
Wat fijn dat je mist wat optrekt en je de angst een kunt parkeren of kwijt bent. Acceptatie is volgens mij één van de dingen waardoor het makkelijker wordt om er mee om te gaan.
Positief zijn is de weg waardoor het voor jezelf en de mensen om je heen beter te dragen is. Niet iedereen kan dat maar je kunt het wel leren zoals je al schrijft langzaam stapje voor stapje en je komt er wel.
Heel veel sterkte en kracht.
Liefs Alice❤😘
Dank je wel. Zo moeilijk het vertellen en delen hoe diep het echt zit. Heeft gezeten. Het beste verwerk ik door te delen. Dat het gevoel er mag zijn. Fijn dat het bij jou ook zo werkt. En dat je daar ook naar luistert. 4 jaar geleden kon ik het niet en daardoor ging ik onder. Lastig is dat het na 4 jaar er nog is. Omdat het accepteren zo moeilijk is.
Ik wil door, er weer zijn. Mensen om mij heen zien vaak alleen maar de sterke positieve Tamara. Een paar maar meer. Maar ook dit met mate. Ik vertel wel dat ik eerder moe ben en na een activiteit echt rust inbouw, maar wat dat betekend.... Je zou er anders anderen ook maar depressief mee maken.. hahaha
Stapje voor stapje. Jij ook heel veel sterkte en kracht
Liefs Tamara
Wat heb je het raak verwoord, zo schrijnend en rauw, ik ben diep onder de indruk. Ik roep hier vaak dat ik tissues nodig heb, maar bij jouw blog kan ik wel zo hard brullen dat ik er maar een keukenrol bij pak. Hoe je je bed niet uit wilde komen. Hoe je het gevoel hebt een beetje verdwenen te zijn. Oh god, wat herkenbaar.
Ik ben niet bang voor de dood (hoogstens voor de weg er naar toe), maar ook ik ben een beetje verdwenen. Niet meer dezelfde en soms wacht ik alleen maar tot de dag voorbij is en ik weer mag gaan slapen. Ik heb weinig angst, maar wil er wel gewoon heel graag zijn, voor wie me lief zijn, stabiel en hopelijk nog lang. Kleine dingetjes, kleine beslissingen, leven in het NU. Leven, vooral.
Ik hoop dat het je ook lukt! Heel veel kracht en sterkte wens ik je! En heel veel liefs XXX
Dank je wel. Wat naar dat het voor jou zo herkenbaar is. Het is een enorm gevoel machteloos, moedeloos. Het jezelf niet meer zijn. Beetje verdwenen te zijn.
Je bent er wel, alleen dus met iets minder energie. Ik hoop dat je toch iedere keer weer even jezelf vind. Mooi dat je ook niet de bang bent voor de dood. In een eerder blog had ik geschreven 'als ik dood ga kom ik daar ook wel overheen' denk dat je zelf er niet veel last van hebt. hahaha idd die weg daarnaar toe. Hoop dat het goed komt bij jou, niet te veel pijn en last. Weg met die tumor...
Geniet van het leven met de mensen waar je van houdt.
Veel kracht en Liefs Tamara
Heftig en herkenbaar ... kan er nog niet veel meer over zeggen. Maar wel, dank je wel voor het delen.
Zo herkenbaar...
Het terugtrekken in jezelf en er wel zijn maar ook weer niet.
vaak denken ,als je ergens bent met vrienden of familie, wat doe ik hier..
je weet dat je eruit moet en “leuke” dingen moet doen, maar het komt niet binnen.
ook ik merk nu dat er weer momenten zijn dat je weer voelt dat er een opening is en er een gevoel van “ik ben er toch nog” is.
het is bij mij nu drie jaar geleden dat ik in het hele traject zat van chemo, borstamputatie, bestraling.
ik heb na afloop van de behandeling heel veel chronische klachten over gehouden en was nog 25% van de persoon die ik ervoor was en raakte in een heel diepe depressie. Vroeg me vaak af waarvoor ik “genezen” was en wilde eigenlijk niet meer zo leven.
ik heb gelukkig met behulp van een psycholoog en medicatie de depressie onder de duim gekregen, maar wat voor mij het meest heeft geholpen was een mindfulness training.Daarmee heb ik handvaten gekregen om te leven in het “hier en nu” en in mijn beperkingen te “berusten”
en dat het er echt wel mag zijn als je een slechte dag hebt of overprikkeld bent.
dus stap voor stap en soms is de mist inderdaad even opgetrokken.
Ik wens je veel kracht bij je verder weg..
Zo herkenbaar wat je schrijft. Bij mij het zelfde. Ik heb mindfulness en rouwverwerking gehad. Het is zo diep wat je door gaat. Niet te omschrijven. Nu ik weer meer boven ben, kan ik echt huilen van het gevoel wat ik toen had. Omdat ik toen bijna niet meer voelde, alleen die wanhoop. Ik ben er nu weer. Weer sterker. Ga nu ook weer aan het werk. Het zal blijven bestaan maar herken mezelf weer.