Chemo en jarig zijn......

Gisteren vierde ik mijn verjaardag in het ziekenhuis. Het was weer dinsdag: chemodag.....
Manlief kwam ’s-morgens vroeg met een vol dienblad de slaapkamer binnen geslopen. Met hondenbeest samen had hij de omgeving reeds afgestruind om te ontdekken waar men heel vroeg verse croissantjes kon scoren. Een grote bos rode rozen in een vaas, ook nog een verrassing in een mooi zakje met een strik. Hoe jarig kun je je dan voelen?

Ik zat inmiddels al een tijdje rechtop in bed om weer eens een -dit keer milde- bloedneus te stelpen. Het mocht de pret niet drukken. Na het feestontbijt snel douchen, insmeren en weg wezen. Ik had als traktatie voor de verpleging en lotgenoten twee zakjes pralinekes in m’n chemotas zitten. De slingers en balonnen die ik eerst had willen meenemen toch maar achterwege gelaten....

Mijn eveneens jarige kankerlotgenote kwam na een minuut of tien de wachtzaal binnen gelopen, we feliciteerden elkaar redelijk uitbundig, zo ook de meegekomen familie c.q. chauffeurs. Even een momentje van vreugde, opleving in een omgeving waar somberte, doodsverwachting, angst en spanning de regie voert. Op zo’n moment klapt het zo glashelder naar binnen dat ik daar eigenlijk helemaal niet wil zijn.......
De wekelijkse routine draaide echter ongecompliceerd verder. Na het doktersbezoek vroeg ik aan de baliedames of de twee jarigen misschien niet samen op een en dezelfde kamer konden komen. Dom, dom van mij. Wie ben ik om de ‘heilige’ gang van zaken in een ziekenhuis te willen doorbreken? Er werd zelfs niet verstoord naar mij opgekeken, ik werd compleet genegeerd.

Ja, ik weet het. Het was die dinsdag druk, het is altijd druk.
In de chemokamertjes is het echter rustig, zeker rond het middaguur. Mijn versnaperingen had ik inmiddels op een mooi schaaltje neergelegd. Flesje water, zakje drop plus lunch in de aanslag gebracht, komt ineens jarige kankerlotgenote binnengevlogen met een chique verpakte zalmkleurige roos en drie gekleurde ballonnetjes in haar handen. Ze begint, zonder verder iets te zeggen, de ballonnetjes aan mijn chemopaal te knopen, de roos in een tube water stopt ze tussen de leuning en zitting van mijn stoel.
Ha-ha, daar waren de ballonnen die ìk eigenlijk had mee willen brengen. Wat ongelofelijk lief van haar! We kusten elkaar nog maar eens, wisselden chocolaatjes uit. Ook zij had wat lekkers meegenomen. Ik voelde me net zo jarig als vroeger. Hoe spannend was het niet als je mocht trakteren op school!

Inmiddels was ook de schoonheidsspecialiste met haar karretje vol potjes en flesjes binnen gedropen. Ik kreeg een gezichtsbehandeling, zalig! Daarachter verscheen verpleegdame met een stenen bordje uit de keuken waarop een stuk kersenvla, kiwi en wat druiven lagen. Nou ja, hier werd ik toch wel even stil van.
Jariger dan jarig kon ik me echt niet meer voelen.....
Daarbij opgeteld alle Appjes, ingesproken voicemail, een werkelijk schitterende kaart van L., hele lange telefoongesprekken in de avond: mijn verjaardag kon niet meer stuk. Deze dag vergeet ik mijn hele leven (hoe kort of lang dan ook) nooit meer! Ik hoop tevens van ganser harte dat zo’n verjaardag in zo’n omstandigheid nooit, maar dan ook nooit meer herhaald mag worden.

Wat me gisteren eveneens glashelder voor ogen stond was het volgende:
In een ‘Kankerblog’ las ik onlangs dat iemand zo verschrikkelijk teleurgesteld was in haar broer die haar maar een keer had opgezocht in het ziekenhuis terwijl ze er een aantal keren best lang in had gelegen. De lezerreacties waren duidelijk en eensgezind.
Heb zelf een broer die me vijf maanden geleden Appte dat hij het eigenlijk helemaal gehad had met het volgen van blogs op Kanker.nl. maar me toch wel zou volgen. Ja, kan ik me wel iets bij voorstellen na de jarenlange blogs van Betty. Waar ik me dan daarnaast helemaal niets bij kan voorstellen is het feit dat je als broer van een zus die geopereerd is aan een tumor, allerlei nare behandelingen moet ondergaan etc.etc. nooit, never niet ooit een teken van medeleven toont. Zelfs niet als ze jarig is.
Hoe harteloos familie soms kan zijn.......

Liefs,
xxx
Okkie