Exploderend oksel.
Na een paar uurtjes slaap klaarwakker en nog steeds compleet verbaasd, verbouwereerd, verbijsterd over mijn nachtelijke vochtgebeurtenissen.
Manlief was gisteren de hele dag van huis, zou normaal gesproken pas deze ochtend thuis komen. Voor mijn gemak had hij ons beest meegenomen. Genoeg eten in huis, oudste broer op gooiafstand aanwezig in z’n eigen huis. Mij kon niets overkomen.
In de loop van de dag gisteren begon oksel en omgeving toch wel heel lelijk in omvang toe te nemen. Het akelige was daarbij dat de huid eveneens begon te verkleuren. Het keek net alsof de huid lichtjes verbrand was.
Alarm-alarm!
Telefoontje met borstverpleegkundige leerde me dat ik vooral moest opletten dat ik geen koorts kreeg. Prima, dat was te doen, de pijn was echter bijna niet meer te harden. Paracetamol was niet effectief genoeg meer. Besloten dat we toch maar naar de Eerste Hulp in Asti zouden gaan vandaag. Misschien was het vocht weg te zuigen of zoiets.
Peter had ik inmiddeld geinformeerd dat het niet goed ging met me, dat het heel fijn zou zijn als hij eerder thuis zou kunnen komen.
Iets voor middernacht reed manlief de parkeerplaats op, dronk een glaasje wijn, schoof wat kleins in z’n maag, maakte zich klaar om te gaan slapen. Wat was ik blij dat m’n wederhelft aan mijn terugroepactie had kunnen voldoen. Voelde me meteen een stuk veiliger, beschermd. Heerlijk!
Had me gisterenavond in bed genesteld, tussen de vele kussens samen met m’n Ipad waarop ik al snel een mooi Netflix ‘original’ had gevonden.
Wederhelft had voor zichzelf een bedje gemaakt in ons huiskamertje. Beest mocht ook aan de andere kant van het huis slapen.
Rond een uur of half twee, diverse afleveringen waren inmiddels voorbij gekomen, rook ik ineens verschraalde wijnlucht. Beetje zurig, ranzig.
Rondom me heen kijkend ontdekte ik een grote roze vlek links van me op de matras. ‘Verdomme’ dacht ik, ‘Peter heeft met z’n wijn geknoeid toen hij me een kusje gaf’. Ik schoof een stuk naar rechts maar er kwam alleen maar meer vocht op die matras. Ik voelde inmiddels ook nattig gedoe tussen m’n kleding, kussens, dekbed.
‘Wat is hier nu aan de hand?’
Ik sprong meteen uit bed, mijn hersenenen registreerden, tot een conclusie kon ik niet geraken. Het moest iets zijn met wijn maar zoveel? Ik wist werkelijk niet wat er met mij op dat moment aan het gebeuren was. Leunend tegen een kastje hoorde ik m’n lichaam ineens ‘plop’ zeggen, voelde een golf vocht naar beneden lopen. Langs m’n been, op de grond.
Het vocht was lichtrozig. Kleine roze en witte verdikte deeltjes waren eveneens te ontdekken.
Toen pas ging bij mij de lamp branden!
Ik smeet de slaapkamerdeur open en schreeuwde uit volle borst mansliefs naam.
Totale paniek!
Voordat Peter enigszins ontwaakt was, begreep dat ik compleet aan het ontploffen was, hing ik, kermend en kreunend, in diepe wanhoop gebogen aan het kastje. Elke beweging maakte geluidjes en veroorzaakte een golf lauwwarm, rozig vocht.
Ik was van het ene op het andere moment in een surrealistische film gelanceerd,
Dit kon niet waar zijn.........!
Peter en ik schakelden beiden over op de automatische piloot.
Verbanddoos tevoorschijn halen. Arm draaien, bewegen om ook de rest te laten ontsnappen. Bed verschonen. Water koken (steriliseren). Ontsmettingsalcohol, steriele gaasjes om te deppen, pincet om ze vast te houden. Een dik uur zijn we op die manier bezig geweest.
Bang, bang dat ik was! Ik stond op m’n pootjes te trillen door dit hele horrorverhaal, met daarbij altijd die grote, boze, extra dreigende angstfactor: GEEN ONTSTEKING!
Met veel handdoeken omgeven, ik bleef lekken, werd ik rechtop in bed geinstalleerd, om de serie verder te kunnen kijken. Wederhelft keerde naar z’n veldbedje terug, wat extra slaap incasseren.
Peter zegt me constant ‘Als er vocht of bloed uitloopt kan er geen bacterie inlopen’. Klinkt logisch maar voor de zekerheid wilde ik toch om half vier het gat met een silliconenpleister afgedekt hebben voordat ik ging slapen.
Nu ben ik een paar keer uit bed geweest, zit ik weer met een handdoek om m’n middel.
Lek nog steeds.
Heel internet heb ik afgezocht om een soortgelijke situatie ergens terug te kunnen vinden. Helemaal niets maar dan ook echt nada, noppes, niks ben ik tegengekomen.
Huilende oksels zijn blijkbaar zeer zeldzaam.
We zullen zometeen het gat opnieuw steriel schoonmaken, dichtplakken, al dan niet na extra lektijd. Handen gevouwen houden, ogen ten hemel opgeslagen, teneinde ontstekingen te voorkomen.
Het allermooiste aan dit hele gruwelijke 16plus verhaal is het feit dat ik geen pijn meer heb!
Voor de rest is het alleen maar vet klote, kut gezeik.
Niks meer en niks minder!
Tja.
liefs,
xxx
Okkie
Manlief was gisteren de hele dag van huis, zou normaal gesproken pas deze ochtend thuis komen. Voor mijn gemak had hij ons beest meegenomen. Genoeg eten in huis, oudste broer op gooiafstand aanwezig in z’n eigen huis. Mij kon niets overkomen.
In de loop van de dag gisteren begon oksel en omgeving toch wel heel lelijk in omvang toe te nemen. Het akelige was daarbij dat de huid eveneens begon te verkleuren. Het keek net alsof de huid lichtjes verbrand was.
Alarm-alarm!
Telefoontje met borstverpleegkundige leerde me dat ik vooral moest opletten dat ik geen koorts kreeg. Prima, dat was te doen, de pijn was echter bijna niet meer te harden. Paracetamol was niet effectief genoeg meer. Besloten dat we toch maar naar de Eerste Hulp in Asti zouden gaan vandaag. Misschien was het vocht weg te zuigen of zoiets.
Peter had ik inmiddeld geinformeerd dat het niet goed ging met me, dat het heel fijn zou zijn als hij eerder thuis zou kunnen komen.
Iets voor middernacht reed manlief de parkeerplaats op, dronk een glaasje wijn, schoof wat kleins in z’n maag, maakte zich klaar om te gaan slapen. Wat was ik blij dat m’n wederhelft aan mijn terugroepactie had kunnen voldoen. Voelde me meteen een stuk veiliger, beschermd. Heerlijk!
Had me gisterenavond in bed genesteld, tussen de vele kussens samen met m’n Ipad waarop ik al snel een mooi Netflix ‘original’ had gevonden.
Wederhelft had voor zichzelf een bedje gemaakt in ons huiskamertje. Beest mocht ook aan de andere kant van het huis slapen.
Rond een uur of half twee, diverse afleveringen waren inmiddels voorbij gekomen, rook ik ineens verschraalde wijnlucht. Beetje zurig, ranzig.
Rondom me heen kijkend ontdekte ik een grote roze vlek links van me op de matras. ‘Verdomme’ dacht ik, ‘Peter heeft met z’n wijn geknoeid toen hij me een kusje gaf’. Ik schoof een stuk naar rechts maar er kwam alleen maar meer vocht op die matras. Ik voelde inmiddels ook nattig gedoe tussen m’n kleding, kussens, dekbed.
‘Wat is hier nu aan de hand?’
Ik sprong meteen uit bed, mijn hersenenen registreerden, tot een conclusie kon ik niet geraken. Het moest iets zijn met wijn maar zoveel? Ik wist werkelijk niet wat er met mij op dat moment aan het gebeuren was. Leunend tegen een kastje hoorde ik m’n lichaam ineens ‘plop’ zeggen, voelde een golf vocht naar beneden lopen. Langs m’n been, op de grond.
Het vocht was lichtrozig. Kleine roze en witte verdikte deeltjes waren eveneens te ontdekken.
Toen pas ging bij mij de lamp branden!
Ik smeet de slaapkamerdeur open en schreeuwde uit volle borst mansliefs naam.
Totale paniek!
Voordat Peter enigszins ontwaakt was, begreep dat ik compleet aan het ontploffen was, hing ik, kermend en kreunend, in diepe wanhoop gebogen aan het kastje. Elke beweging maakte geluidjes en veroorzaakte een golf lauwwarm, rozig vocht.
Ik was van het ene op het andere moment in een surrealistische film gelanceerd,
Dit kon niet waar zijn.........!
Peter en ik schakelden beiden over op de automatische piloot.
Verbanddoos tevoorschijn halen. Arm draaien, bewegen om ook de rest te laten ontsnappen. Bed verschonen. Water koken (steriliseren). Ontsmettingsalcohol, steriele gaasjes om te deppen, pincet om ze vast te houden. Een dik uur zijn we op die manier bezig geweest.
Bang, bang dat ik was! Ik stond op m’n pootjes te trillen door dit hele horrorverhaal, met daarbij altijd die grote, boze, extra dreigende angstfactor: GEEN ONTSTEKING!
Met veel handdoeken omgeven, ik bleef lekken, werd ik rechtop in bed geinstalleerd, om de serie verder te kunnen kijken. Wederhelft keerde naar z’n veldbedje terug, wat extra slaap incasseren.
Peter zegt me constant ‘Als er vocht of bloed uitloopt kan er geen bacterie inlopen’. Klinkt logisch maar voor de zekerheid wilde ik toch om half vier het gat met een silliconenpleister afgedekt hebben voordat ik ging slapen.
Nu ben ik een paar keer uit bed geweest, zit ik weer met een handdoek om m’n middel.
Lek nog steeds.
Heel internet heb ik afgezocht om een soortgelijke situatie ergens terug te kunnen vinden. Helemaal niets maar dan ook echt nada, noppes, niks ben ik tegengekomen.
Huilende oksels zijn blijkbaar zeer zeldzaam.
We zullen zometeen het gat opnieuw steriel schoonmaken, dichtplakken, al dan niet na extra lektijd. Handen gevouwen houden, ogen ten hemel opgeslagen, teneinde ontstekingen te voorkomen.
Het allermooiste aan dit hele gruwelijke 16plus verhaal is het feit dat ik geen pijn meer heb!
Voor de rest is het alleen maar vet klote, kut gezeik.
Niks meer en niks minder!
Tja.
liefs,
xxx
Okkie
8 reacties
Eerste Hulp Ziekenhuis is prima te doen, kost alleen een dag tijd.
We zien het gewoon aan, buigen mee en komen hopenlijk ook op die manier verder.
gr.
Okkie
Luchtdicht afplakken lijkt mij ook geen goed idee, en ik zou idd naar de eerste hulp gaan. Wat een toestand kan een mens toch allemaal meemaken. Veel sterkte ermee.
Ze hebben echter al vrij snel losgelaten. Even afkijken hoe het loopt vandaag.
Dank voor je suggestie.
Zojuist contact gehad met borstverpleegkundige, die op haar beurt weer contact had opgenomen met mijn oncoloog. Hij denkt aan een ontstoken zweetkliertje wat vannacht tot uitbarsting is gekomen. Als roodheid mindert, niks doen. Mocht ik koorts etc.etc. dan naar ziekenhuis.
Pffffff.