Falen.

Afgelopen zaterdag zat ik er helemaal doorheen. Ik voelde me intens moe, de hele week al. Te moe om die vrijdag te gaan ‘sporten’, te moe om te douchen, gewoon te moe om welke kleine inspanning dan ook te leveren. Op de deksel van het toilet zat ik moed te verzamelen om onder de sproeier te gaan staan; badhandoek om me heen geslagen. Het was koud, de ketel in het stookgedeelte van ons appartementencomplex was blijkbaar nog niet geactiveerd. Ik had het de hele week al koud, zo koud dat manlief het houtkacheltje s’-avonds aan het branden moest zien te krijgen. Verder had ik pijn, pijn aan m’n tenen en vingers, pijn in m’n darmen, pijn in m’n urinewegen, pijn in m’n keel als ik ‘hard’ eten naar binnen probeerde te werken, pijn aan m’n botten. Ik had ook pijn in m’n ziel, er was een gat ingeslagen. Ik voelde me doelloos, zonder eindbestemming; ik had zo in het doucheputje mee weg willen vloeien. 

Tranen rolden ongemerkt langs m’n wangen de handdoek in. Roerloos zat ik, zo vond manlief mij. Mannen zoeken graag naar oplossingen; na wat lieve vlinderkusjes op mijn kale kop liep manlief meteen als een gek naar de voorzitter van de VVE om te informeren of niemand die ketel aan de praat kon krijgen. Nee dus. Het bleef koud, onder de douche stappen werd steeds onaantrekkelijker. Ik ben terug in bed gaan liggen, daar brandde de elektrische deken nog, daar was het aangenaam. Ik voelde me superdepressief, wilde nooit meer uit bed komen.......

Nu lig ik met een hele grote, nare omweg weer in dat bed, vandaag voor de tweede dag. Dinsdag hadden oncoloog en ik besloten dat we de twee laatste chemokuren mooi aan m’n neus voorbij zouden laten gaan. Heerlijk, wat een onverwachte opluchting! Het voelt als een soort extra vakantie. Tien taxusaftreksels waren blijkbaar ook al voldoende om mij naar de volgende behandelfase te tillen. Neuropathie wordt zeer serieus genomen en terecht. Het is heel vreemd dat ik bij die eerste ‘zware’ kuur al blauwe nagels kreeg maar nu ben ik stiekem toch wel blij dat die twee gifzakken niet in m’n lijf terecht komen. Zou ik daardoor eerder hervallen, uitzaaiingen krijgen? Geen idee, afwachten maar.....

Mijn vreugde was helaas van korte duur. Om een uur of zeven ‘s-avonds begon ik plotseling te klappertanden, te rillen. Het leek alsof al m’n botten aan een touwtje hingen terwijl iemand de regie had overgenomen. Met alle beschikbare plaids was ik niet warm te houden. Ik had het nog nooit in mijn hele leven zó koud gehad. Ik wilde maar een ding, naar bed waar een warme elektrische deken mijn ellende zou kunnen opheffen. Helaas, zelfs met deken op hoogste stand, ochtendjas, dekbed en sprei was het shaken niet in toom te houden. 

Gelukkig is het in BE mogelijk om ‘s-avonds snel medische hulp aan bed te krijgen. Dienstdoende arts constateerde een koortsaanval van 39,8, waarschijnlijk veroorzaakt door een infectie aan de bovenste luchtwegen. Zat op het randje van een longontsteking. Wat nu toch weer, ik had wel een kuchje maar dat deed ik af als een ‘chemokuchje’. Ik voelde me totaal niet ziek, had het alleen maar heel koud en was doodmoe van al dat geklapper. Dinsdagavond eerste antibiotica en pijnstillers geslikt, ‘s-nachts is de koorts wel wat gezakt maar gisterenochtend was het weer hetzelfde liedje, 39,8.

Vanmorgen wel verhoging, net geen koorts. Eigenlijk vind ik dit heel eng, doodeng. Zou het kunnen dat het niet in m’n luchtwegen zit? Ik hoef geen slijm op te hoesten, heb ook geen druk op m’n borst. Misschien sluimert er al best lang een ontsteking ergens anders in m’n lichaam, misschien had ik al veel eerder elke avond verhoging maar net geen koorts. Daarom zou ik het zo koud gehad kunnen hebben. Eigenlijk zou ik mijn huisarts moeten vragen om mij morgen te komen checken, heb echter morgenmiddag een afspraak bij haar op de praktijk gemaakt. Potverdomme, het is ook elke keer wat anders. Met verminderde weerstand is het bijna onmogelijk om dit soort trajecten op een redelijk aangename manier af te leggen. Mijn lijf heeft me totaal in de steek gelaten. Eerst dat hartgeneuzel, daarna kanker en nu ineens bijna longontsteking. Dat bij mij, ik, die al jarenlang elke ochtend biologische havermout at, blauwe bessen, lijnzaadolie, honing, geen snacks, alles vers bereid, niets uit blikjes, geen suiker etc. etc. Ik weet dat ik niet hard voor mezelf mag zijn maar dit is toch wel te classificeren als compleet falen. Als dat niet om te huilen is dan weet ik het niet meer!

Liefs,

xxx

Okkie