Twee maanden later; zingeving, een geschater

Weer een potje bijna leeg, 60 pillen, 2 per dag, van 70mg is wat mij in stand houd momenteel. Toch wel een rare gewaarwording dat zonder deze pillen, deze blog, of de knuffelmomentjes met de kinder gisteren, of die met Hanneke vorige week, er waarschijnlijk niet meer waren geweest, omdat het leven zonder mij verder door gegaan was. Krankzinnig eigenlijk. En hierdoor ben ik toch een beetje een som gaan opmaken, van wat het tot nu toe allemaal betekent heeft.

Een van mijn reflexen is om iets te begrijpen, ik kan niet louter iets aannemen (zoals sommigen van jullie al ontdekt hebben ;-)) maar toch heb ik moeite om ook maar iets van "mijn" kanker te begrijpen. Ik leef al een tijdje met het idee dat we teveel tijd van de toekomst lenen, ikzelf, maar ook als ik met andere praat, gaat het vaak over "als ik met pensioen ben dan..." of "kan niet wachten tot dat we weer op vakantie moeten...", en zelfs een "komend weekend...". Terwijl we dat, door deze dingen te zeggen aan onzelf toegeven, blijven we dan toch maar lekker onze 8 uurtjes per dag maken, waarna we 8 uur per dag ontzelf afleiden van onze dromen en verlangens, om de rust in ons zelf te vinden om 8 uur te kunnen slapen. Hooguit leven we eens in een weekend, maar ook daar verdoven wij ons zelf maar. We verzinnen verplichtingen, waarbij we zappen van programma naar programma zodat we maar niet alleen met onze gedachtes hoeven te zijn. Of we lezen boeken, zodat we even met de gedachte van een ander bezig kunnen zijn.  Zelfs sporten doen wij als afleiding, want zonder gevaar, wat is het punt nog om te gaan hardlopen? Tenzij je weg rent voor je eigen gedachtes, zoals normaal tegenwoordig. En het beetje nadenken wat er nog gebeurd, is louter een herschikking van vooroordelen die we al hebben, tenzij mensen een 2 maande lange sabbatical nemen om reisje boeken naar een willekeurig woestijngebied, om daar om in een zandbak te moeten schijten zodat ze "zichzelf kunnen vinden".  Alleen het idee al om 2 maanden lang met zand tussen mijn zweterige bil-naad en balzak te moet leven bekom ik al van de jeuk, plus dat de vraag rest, hoe in godsnaam denken mensen zichzelf te kunnen vinden op een plek waar ze nog nooit geweest zijn?

Daarnaast is er nog "betrokkenheid" van mensen, nog een ding wat ik steeds raarder begin te vinden. Door te vragen hoe het gaat word ik gewoon maar elke keer weer terug gegooid op die kanker, en als plunderende troepen rotten ze dan gauw weer op om lekker verder te gaan met hun leventje, of meer, hun lullig excuus van een wat een leven is. Vooral de dood niet te dichtbij laten komen, en lekker alle tijd weg-entertainen. De gevaarlijkste narcotica van de moderne tijd. Waarbij dat vroeger mondjes-maat kwam, is er nu een onbeperkt buffet aan afleiding voor ons beschikbaar, en we vreten ons zelf daar maar al te graag mee vol, zo vol, dat we ook niks anders kunnen dan dit weer naar andere uit te kotsen als mening en opinie.

"tijd vinden", is ook nog zo een ding waar mijn bek voor openvalt. Mensen moeten "tijd vinden". Wat een loutere onzin is dat, als we iets een prioriteit had gevonden, hadden we wel tijd gemaakt toch? De Mens is vrij om doen te laten wat ie wil, we gaan vrijwillig verplichtingen aan om onzelf te ontzien van het leven, en in plaats om daar ook onze verantwoordlijkheid in te nemen, hebben wij de gore moed om ons zelf daar ook nog eens als een slachtoffer in te zien. Deze excuuses klinken niks anders dan een heel hard geschater mijn kant op. Ik ben, in ieder geval tot mijn stamcel transplantatie, de "Usian Bolt van het dood gaan". Dan zou je toch denken dat als ze je echt zo een prioriteit vonden, dat ze wel tijd zouden maken, in plaats van dat er tijd gevonden moet worden.

Maar goed, ik doe alsof het een heel ding is, maar voor de mensen waarvan ik hou accepteer ik dit, uit liefde, omdat ik wens dat hun successvol zijn, en omdat mijn manier van leven niet die van hun hoeft te zijn. En voor de mensen waar ik niet van hou, boeit het mij gewoon niks.

Toch laat dat mij in conflict met mijnzelf. Maarja, dat is ook waarom ik een "Moeizame Makker" ben want, hoe vermoeiend ik ook kan zijn naar andere toen, zo ben ik 10x meer vermoeiender naar mijn zelf toe. Want ook ik ben op zoek naar narcotica, om mijn gedachtes te verdoven. Die gedachtes blijven maar door-jekkeren terwijl mijn geest dit gewoon niet trekt. Ook ik verlang soms naar die ontkenning, wat mijn hoofd dan weer niet toe staat. Ook ik wil soms wel eens een tandje minder intens naar mijnzelf toe zijn.  Hoe doen mensen dat toch?

Misschien is dat wel wat die kanker betekent voor mij, niks anders dan een hard gelach recht in mijn bek, omdat ik daardoor alleen maar minder ben begrijpen van het leven, iets waar ik toch altijd al weinig grip op heb gehad waardoor ik mijn heil ben gaan zoeken in muziek, filosofie en poezie. Ondertussen voel ik me steeds meer als een klein en verdrietig ventje die de neiging krijgt om langzaam weg te kruipen van iedereen waarvan die houd, om hun al het leed wat in het verschiet ligt voor mij, hun te besparen. Tergelijkertijd erken ik ook dat ik mij wil vastklampen. Fysiek wil vastklampen. Aan iemand. Weer een conflict.

Er is een conflict wat ik wel al heb weten op te lossen, de stamcel-transplantatie. Die gaat gebeuren. Mensen denken dat dat een vanzelfsprekend iets is, maar toch kunnen er uitkomsten zijn van zoiets die enger en erger zijn dan de dood, in iedergeval voor mij. Toch ben ik er van overtuigt dat ik eenzamer ben in de dood, dan dat ik nu ben. En ik toch ook wel nieuwsgierig ben naar wat ik nog van het leven weet te maken, mocht ik dit allemaal overleven.

Ik snap dat jullie hier waarschijnlijk weinig mee kunnen, het moest er alleen even uit. Als bedankje, een nummer van Seasick Steve, die ik altijd mee moet zingen :)

Liefs,
Alex