De diagnose mondkanker

In de zomer, september, van 2008 stond ik op een ochtend op met keelpijn. Een brandende pijn achter in mijn keel, ter hoogte van mijn huig, en ik dacht dat dit te maken had met het feit dat ik verkouden zou gaan worden. Ik keek daarom, met geopende mond, in de spiegel en constateerde een dikke gezwollen en rood gekleurde plek achter in mijn gehemelte. Ik schonk er verder geen aandacht aan. Ben ook niet het type persoon wat voor ieder dingetje direct naar de dokter rent, dus vervolgde de dag en de plek in mijn keel verschoof naar de achtergrond.

Enkele dagen later realiseerde ik mijzelf dat het toch wel hinderlijk was, die keelpijn, en ik realiseerde mijzelf ook dat ik eigenlijk nog steeds niet verkouden was geworden. Ik keek opnieuw, met geopende mond, in de spiegel en zag nu dat de dikke rode en gezwollen plek, achter in mijn gehemelte, nog dikker was geworden maar dat er nu ook een witte punt op zat. Het zag eruit als een heel grote puist, welke je ook wel eens op je gezicht kan hebben, dus ik dacht als ik de puist doorprik dan kan de pus eruit lopen, is de spanning eraf en zal het leed snel geleden zijn. Aangezien ik zelf van beroep Doktersassistent ben, veel bij ingreepjes en dergelijke aanwezig ben geweest, trachtte ik met een naald de puist aan te prikken. Dit lukte echter niet. Ik besloot de puist te laten voor wat het was en mijn lichaam haar werk zelf te laten doen. Enkele dagen later brak de puist spontaan open en was veranderd in een soort gelijkend vulkaantje. Het zag eruit als een vulkaan, met opstaande vuurrode randen met daarin een gat, een krater. Het deed ontzettend veel pijn. Voedsel, dranken en alles wat de plek passeerde deed ontzettend zeer. Een zeer pijnlijk, schrijnend en brandend gevoel. Het zag eruit als een grote ontstoken mondzweer.

Al met al was ik nog steeds niet ongerust. Het had er immers uit gezien als een soort puist dus ik dacht dat, nu deze gesprongen was en de pus eruit was gekomen, deze nu wel snel zou genezen en dat dan het leed spoedig voorbij zou zijn. Omdat het toch in een gebied zat waar veel bacteriën zijn, besloot ik contact op te nemen met mijn huisarts voor het uitschrijven van een antibiotica kuur zodat een eventuele verdere ontsteking voorkomen zou kunnen worden.

Mijn huisarts wilde echter geen antibiotica voorschrijven, zonder dat hij eerst gezien had waarvoor ik het wilde gebruiken. Ik besloot het toen maar even te laten voor wat het was. Ging mondspoelen met antibacterieel mondwater en besloot af te wachten tot mijn lichaam e.e.a. zelf zou genezen. De genezing verliep echter niet voorspoedig. De pijn was heftig waardoor ik minder kon eten en ook in gewicht ging afvallen. Toen besloot ik, ook op aandringen van mijn omgeving, toch een consult af te spreken om mijn mond te laten zien zodat ik alsnog met de antibiotica kon gaan starten.

Ik belde mijn huisarts en ik kon eigenlijk direct komen. Een uur later zat ik in de wachtkamer van de KNO arts. De diagnose van de KNO arts luidde: Fistel met ontsteking reactie. Hij nam een kweekje af en ik ging met een recept met mondspoeling naar huis. Een week later mocht ik bellen voor de uitslag van het mondkweekje. Hij bleef bij de diagnose: Fistel maar wel met een Candida schimmel infectie. Hiervoor kreeg ik Daktarin mondgel, naast de mondspoelingen, en e.e.a. zou wellicht veel beter gaan. Aangezien ik ook vakantieplannen had staan voor die komende week vroeg ik, gezien de pijnklachten en dergelijke, of het wijs was om op vakantie te gaan. De arts vond dit geen bezwaar. Hij wenste mij een prettige vakantie en verzekerde mij dat mijn mond spoedig genezen zou zijn.

Een paar dagen later vertrok ik voor een vakantie van 14 dagen naar de tropen. Ik had de mondspoelingen en mondgel meegenomen. Er trad echter geen verbetering in. Ik kon bijna niet drinken en eten vanwege de pijn in het gehemelte en bij de open zweer. Het was zeer pijnlijk en vermoeiend. Toen ik na 14 dagen weer thuis was, nam ik opnieuw contact op met de KNO arts. Ik was echt ongerust geworden. Inmiddels was het begin december en nog steeds was er geen verbetering zichtbaar. Ik besloot ook Fistelpotten in te nemen op aandringen van mijn familie. Welke hier bij fistels, al dan niet bij hun zelf of bij mensen in hun directe omgeving, goede resultaten hadden gezien. De KNO arts was nog steeds niet ongerust. Hij zei mij geduld te hebben en het zou allemaal goed komen. Ondertussen ging ik ook weer voor een controle naar de tandarts. Ik vroeg hem of hij dacht dat ik iets ernstigs zou hebben. Hij was niet ongerust. Hij liet mij foto's zien van personen welke mondkanker hadden. Zwarte, lelijk uitziende zweren. Mijn zweer was rustig van aard. Zag er, naar zijn mening, niet uit als een kanker tumor dus ook hij stelde mij gerust. Eenmaal thuis ging ik kijken op google. Ook mijn oudste zoon had al eens op google gekeken bij de mondzweren en daar werden wij echter niet geruster van. Eerder ongerust en bang.

Dezelfde nacht schrok ik wakker uit mijn slaap. Ik droomde dat mijn overleden vader mij wakker probeerde te schudden aan mijn arm en hij zei: 'word wakker lieverd, word wakker. Je moet naar de dokter want je moet bestraald worden'. Badend in het zweet was ik wakker. Had een hartslag, alsof mijn hart ieder moment uit mijn borstkas zou springen en ik kreeg een paniekaanval. Ik bracht mijzelf tot rust door tegen mijzelf te spreken dat ik op dat moment, midden in de nacht, niets kon aanvangen maar dat ik de volgende dag direct de KNO zou benaderen voor een 2nd opinion bij de kaakchirurgie voor een biopt.

De volgende ochtend nam ik direct contact op met de KNO arts. Ik vertelde dat ik ongerust was en dat mijn intuïtief innerlijk weten mij vertelde dat er iets goed mis moest zijn. Dat ik de vrees had kanker te hebben. Hij hoorde mijn ongerust verhaal aan en gaf als antwoord : 'Je hoeft je echt niet ongerust te maken, dit ziet er niet uit als Kanker en bovendien ben je daar ook nog te jong voor'. Hij gaf mij geen toestemming om een 2nd opinion aan te gaan bij de kaakchirurg. Ik was op dat moment 47 jaar. Ik ging weer op huis aan en stelde mijzelf gerust dat het allemaal goed zou komen. Twee nachten later kreeg ik dezelfde droom. Mijn vader trok opnieuw aan mijn arm en waarschuwde mij en gaf mij de boodschap dat ik direct naar de dokter moest gaan voor een bestraling. Weer werd ik in paniek wakker. Op dat moment besloot ik dat ik het er niet meer bij zou laten zitten. Ik voelde intuïtief aan dat het goed mis moest zijn.

De volgende ochtend belde ik direct mijn huisarts. Deze was zeer verbaasd dat ik, nadat hij mij na zijn consult binnen een uur bij de KNO arts had aangemeld, nu nog steeds zonder enige verandering of verbetering rond liep. Hij ondernam dan ook direct actie. Belde de kaakchirurg en ik kon dezelfde dag nog terecht voor een biopt. Bij binnenkomst kon ik plaats nemen in de behandelstoel, de kaakchirurg vroeg of ik ongerust was, waarop ik mijn verhaal vertelde en mijn vrees voor Kanker uitsprak. Hij nam direct een biopt af. Na het afnemen van het biopt heeft de kaakchirurg het gat in mijn mond gehecht. Twee weken later kon ik terug komen voor de uitslag.

Nadat de zweer in mijn mond dicht gehecht was, had ik zelf toch weer enigszins hoop dat het goed zou komen. Dit was een grote desillusie toen dezelfde avond de zweer weer open sprong en ik met een hevig bloedende zweer en gapend gat in mijn gehemelte op de SEH terecht kwam. Het bloeden ging weer over, echter ik moest wachten op de uitslag van de biopsie. Dat zou nog twee weken duren. Aangezien ik zelf in het ziekenhuis werkzaam ben waar mijn onderzoeken werden verricht kreeg ik zelf, na ongeveer 1 week, het verslag onder ogen. Heb een paar maal goed moeten herlezen of het wel echt over mijzelf ging want er stond namelijk een heel lang verslag met als conclusie: Plaveiselcel Carcinoom. De grond zakte ter plekke onder mijn wereld vandaan. Dit verslag ging toch ECHT over mijzelf. Binnen een half uur zat ik voor de kaakchirurg in zijn spreekkamer en legde hij mij uit wat er aan de hand was. Ik had Mondkanker. In welke graad en of er uitzaaiingen zouden zijn daar kon hij op dat moment nog geen antwoord op geven. Hij vertelde dat er verder onderzoek moest worden verricht om te zien over 'wat, hoe en waar'. De kaakchirurg heeft mij dezelfde dag nog aangemeld in een ander ziekenhuis bij de hoofd/hals oncologie. Daar, vertelde hij, zouden meerdere onderzoeken gaan plaats vinden om tot een totaal beeld en diagnose te komen waarbij dan het definitieve behandelplan zou worden opgesteld. Daar kon ik het, voor dat moment, mee doen. Mijn werkgever gaf mij toestemming naar huis te gaan, met ziekteverlof. Mijn wereld stond totaal op zijn kop. Ik kon niet meer denken, totaal niet meer functioneren ik had mondkanker!