Tis zoals tis
Nog een week en dan weer chemo en dan weet ik wat er deze week staat te gebeuren, tranen en snotneus! Dag en nacht net alsof ik loop te huilen, ook echt rode ogen maar als dat alles is. Druppels erin en gaan!
Heerlijke ochtend gehad, bij ons in het ziekenhuis zit een inloopkamer, Bribos en daar kun je allerlei verwenmomentjes krijgen en dit keer mocht ik genieten van een behandeling die je energie in balans brengt, heerlijk.
Bakkie gedronken met de vrijwilligers en de bezoekers, voelt als een warm bad. Iedereen daar heeft een verhaal en mag deze ook vertellen.
Heerlijk op mijn fietsje terug naar huis en na de lunch kreeg ik het bericht:
Er is een plek voor mijn man in het verzorgingshuis! Help nu al? Hij staat vanaf juli ingeschreven en we zaten erop te wachten maar nu het zover is: HELP!
Mijn man heeft in 2005 een CVA (beroerte) gehad en heeft al jaren hartproblemen, gisteren was het precies 4 jaar geleden dat hij een ernstig ski-ongeluk kreeg in Gerlos, Oostenrijk. Hij heeft een subduraal hematoom gehad wat betekend een bloeding tussen de schedel en het hersenvlies.
Ze waren er net op tijd bij en is daar geopereerd en na 9 dagen coma overgebracht naar Den-Haag. Langzaam kwam hij terug en na een maand in het ziekenhuis werd hij overgeplaatst naar een revalidatiecentrum.
Slikken kon hij niet meer en kreeg sondevoeding, lopen moest hij opnieuw leren en er was behoorlijke schade aan zijn hersenen.
Drie maanden later mocht hij naar huis, gelukkig kon hij weer eten weliswaar heel traag maar het is hem gelukt.
Mijn taak als mantelzorger werd dus wat uitgebreid, en dat heb ik 4 jaar volgehouden maar nu ik ziek ben kan het niet meer al zou ik willen. Het is tijd om voor mezelf te gaan zorgen want ik weet niet hoelang ik nog mag genieten,
Toen de oncoloog zei: ga genieten dacht ik hoe doe je dat? Ik heb altijd gezorgd maar te weinig voor mezelf en vroeg me serieus af hoe dan?
Dat ben ik inmiddels aan het leren en door gesprekken met de kinderen en familie ging ik inzien dat er iets moet gebeuren, er is een aanvraag gedaan voor een indicatie en nu is het zover, er is een kamer!
Wat kan deze ziekte je leven overhoop gooien, niets is meer wat het was. Maar we gaan er wat van maken een mooie plek voor hem en we beginnen rustig aan. Besloten dat we beginnen met een paar dagen daar en een paar dagen hier toch voelt het heel dubbel!
Deze verdere week staat in het teken van meubels scoren en alles wat een woning nodig heeft, zal niet makkelijk zijn maar tis zoals tis.
Heerlijke ochtend gehad, bij ons in het ziekenhuis zit een inloopkamer, Bribos en daar kun je allerlei verwenmomentjes krijgen en dit keer mocht ik genieten van een behandeling die je energie in balans brengt, heerlijk.
Bakkie gedronken met de vrijwilligers en de bezoekers, voelt als een warm bad. Iedereen daar heeft een verhaal en mag deze ook vertellen.
Heerlijk op mijn fietsje terug naar huis en na de lunch kreeg ik het bericht:
Er is een plek voor mijn man in het verzorgingshuis! Help nu al? Hij staat vanaf juli ingeschreven en we zaten erop te wachten maar nu het zover is: HELP!
Mijn man heeft in 2005 een CVA (beroerte) gehad en heeft al jaren hartproblemen, gisteren was het precies 4 jaar geleden dat hij een ernstig ski-ongeluk kreeg in Gerlos, Oostenrijk. Hij heeft een subduraal hematoom gehad wat betekend een bloeding tussen de schedel en het hersenvlies.
Ze waren er net op tijd bij en is daar geopereerd en na 9 dagen coma overgebracht naar Den-Haag. Langzaam kwam hij terug en na een maand in het ziekenhuis werd hij overgeplaatst naar een revalidatiecentrum.
Slikken kon hij niet meer en kreeg sondevoeding, lopen moest hij opnieuw leren en er was behoorlijke schade aan zijn hersenen.
Drie maanden later mocht hij naar huis, gelukkig kon hij weer eten weliswaar heel traag maar het is hem gelukt.
Mijn taak als mantelzorger werd dus wat uitgebreid, en dat heb ik 4 jaar volgehouden maar nu ik ziek ben kan het niet meer al zou ik willen. Het is tijd om voor mezelf te gaan zorgen want ik weet niet hoelang ik nog mag genieten,
Toen de oncoloog zei: ga genieten dacht ik hoe doe je dat? Ik heb altijd gezorgd maar te weinig voor mezelf en vroeg me serieus af hoe dan?
Dat ben ik inmiddels aan het leren en door gesprekken met de kinderen en familie ging ik inzien dat er iets moet gebeuren, er is een aanvraag gedaan voor een indicatie en nu is het zover, er is een kamer!
Wat kan deze ziekte je leven overhoop gooien, niets is meer wat het was. Maar we gaan er wat van maken een mooie plek voor hem en we beginnen rustig aan. Besloten dat we beginnen met een paar dagen daar en een paar dagen hier toch voelt het heel dubbel!
Deze verdere week staat in het teken van meubels scoren en alles wat een woning nodig heeft, zal niet makkelijk zijn maar tis zoals tis.
