CT-Scan en claustrofobie...

Zo trots als ik was na de PAT-CT-Scan, zo niet trots was ik na de CT-Scan....

Misschien omdat ik wist wat me te wachten stond?

Misschien omdat ik zwak was?

Claustrofobie wil niet in een tunnel.

Claustrofobie is sterk.

Claustrofobie wil de baas spelen over Maike.

Dagen voordat ik in de ‘tunnel’ gestopt zou worden, heb ik me even goed voorbereid. Ik was gek genoeg niet heel erg bezig met de angst voor nauwe ruimtes. Meer zag ik op tegen een make-uploze gang door de openbare wereld. Hé, ik ben een leeuw hè?! IJdel en Maike gaan samen door het leven... ik zet de container nog geen eens ‘ongekapt en ongekamd’ bij de weg... en nu moest ik in m’n inmiddels befaamde joggingpak zonder make-up door een openbare ruimte...???

Waar maakte ik me druk over..... 🤔

Een kwartier later dan gepland werd ik naar een kleedruimte gebracht. Een vriendelijke dame overhandigde mij een nieuwe outfit... Hoezo? M’n joggingpak voldoet aan alle modevoorschriften!! Nou goed, joggingpak uit en ziekenhuispak aan. Ik grapte (toen nog vrolijk) naar m’n liefde: “Ik lijk wel een boef...!”

Ik liep mee met de dame en liet me gewillig prikken.

So far, so good...

Ik liep mee met de dame naar een kleine kamer.

Daar stond ie....: een groot monster met z’n bek wagenwijd. M’n verstand werd overgenomen door m’n niet welkome metgezel: claustrofobie.

Ik liet de dame weten dat ik toch zeker niet van plan was om daar in te gaan liggen. Ik liet me niet vrijwillig verslinden door dat monster????

Zodra ik het zei kwam m’n verstand gelukkig ook om de bocht kijken.

Claustrofobie moest het veld ruimen voor dit verstandige verstand en Maike kon rustig gaan liggen in de tunnel.

Al gauw veranderde de tunnel weer in een monster en bleek de claustrofobie weer te sterk.

Tranen stroomden over m’n wangen. De dame legde uit wat ze ging doen en ik meldde haar door m’n tranen heen dat het maar ‘gewoon’ moest en wel zo snel mogelijk.

Ik kneep m’n ogen dicht en werd in de bek van het monster geschoven. Het leek wel voedertijd in Artis.

Eerst een overzichtsfoto.

Dit duurde 2 minuten.

Ik hyperventileerde in mezelf en was zo bang. Waarom? Tja, wist ik dat maar.

De overzichtsfoto was klaar en de dame zei door een microfoon dat het ging beginnen.

En dat had ze dus mooi mis.....

M’n hoofd ging omhoog en ik zei door m’n tranen heen: “Ik kan dit niet.”

Ik werd met zoveel liefde en geduld weer uit die tunnel geschoven, daar ben ik de dame nog dankbaar voor!!

Ze vroeg of ze m’n man erbij moest halen. “Welnee!! Ik moet dit gewoon doen....”

Ja, dat klopt: ik moest het gewoon doen... maar ik deed het niet. Man man man... waar kwamen al die tranen vandaan?? Ik wist niet dat ik zoveel had.

De dame zei resoluut: “Ik haal je man erbij!”

En ook nu weer was en ben ik de dame daar zo dankbaar voor.

Ik was alle schaamte voorbij: daar lag ik make-uploos te janken met ontbloot bovenlijf in een blauwe ziekenhuisbroek wachtend tot m’n man mijn hand kwam vasthouden...

Maar wat was ik blij om m’n grote liefde te zien.

Daarna is de film versneld doorgespoeld. De hand van m’n man is fijngeknepen, ik heb 15 minuten niet met m’n ogen geknipperd, heb een stevige workout aan m’n schouder- en nekspieren gegeven, maar....... ik werd de machine uitgeschoven met de mededeling: “Maike, je bent klaar.”

1 ding weet ik na deze ervaring zeker: ik ga niet alleen kanker overwinnen, ook claustrofobie werk ik hardhandig de deur uit!!