Hoe kan zo'n grote spier nu verdwijnen?
Na mijn Whipple-operatie schrok ik toen me mezelf voor het eerst mocht douchen en in de spiegel keek. Niet alleen omdat ik flink was afgevallen, maar ik zag er ook raar uit: leek wel iemand met ernstige ondervoeding en ik was ook niet meer symmetrisch: mijn schouder links was ineens veel lager (zo leek het).
Ik voelde ook vaak een zeurende pijn in mijn rug en schouder, maar na een Whipple met de nodige complicaties heb je wel wat anders aan je hoofd. Bovendien zag ik de eerste dagen de spreekwoordelijke roze olifantjes door de morfine.
Toen ik na twee maanden weer thuis was en mijn vrouw mijn schouder zag vond zij het ook heel raar.
Ik heb van gekke dingen last: jas aantrekken bijvoorbeeld en met mes en vork eten. Ik kan ook niet hoog tillen en laat vaak dingen uit mijn linker hand vallen.
Toen ik een maand thuis was en uit de rolstoel was, weer redelijk kon lopen, toch maar naar de huisarts gegaan. Die zei: je schouder is niet lager maar je monnikskapspier is weg. Dat is een hele grote spier die loopt van je nek naar je schouder. Hoe kan die nu weg zijn? De huisarts heeft met de chirurg gebeld. Hadden zij soms iets geraakt? Nee, die komen daar natuurlijk helemaal niet in de buurt. Wellicht kwam het door lang (een uur of negen) verkeerd liggen op de operatietafel?
Ik werd doorverwezen naar een neuroloog. Die ging allerlei oefeningen doen en stond ook een beetje raar te kijken.
Ik had intussen uiteraard op Google zitten zoeken, maar er is heel weinig over te vinden. Het kan komen door een ernstig trauma (heftig auto-of motorongeluk, dat kaliber) of door... een gezwel in de nek waardoor de zenuw naar de spier wordt dichtgedrukt.
Ik krijg nu volgende week een EMG-onderzoek waarbij ze met naaldjes gaan kijken waar de blokkade zit. Ik heb gebeld met de (overigens erg aardige) assistente: was het niet ook raadzaam om toch meteen ook een scan van mijn nek te maken? Ik had af en toe ook moeite met slikken en enorme kriebel tussen de schouderbladen. Dat zijn signalen van een tumor in de nek. En met mijn vier zeldzame (bijna-)kankers op andere plekken ga je dan toch aan een weer een poliep of gezwel denken. Na overleg met de arts vonden zij een scan ook een goed idee, maar dat kan pas in januari: dan krijg ik twee MRI-scans van de nek.
Nu maar duimen dat het toch iets anders is en dat de monnikskapspier weer tot leven kan worden gewekt door fysiotherapie.