Je begrijpt me niet en ik begrijp jou niet

De maand december is in mijn familie al jaren een moeilijke maand. Overlijden van een aantal familieleden heeft ertoe geleid dat de feestdagen eigenlijk niet gevierd mochten worden. Dit kreeg ik als klein kind al mee en dat heeft altijd meegespeeld. Toen mijn kinderen klein waren heb ik gelukkig Sinterklaas en kerst kunnen vieren maar naarmate zij ouder werden, werd het anders en vooral minder. Dit jaar had ik daar andere gedachtes over. Ik kan nog jaren 'in de ban van een moeilijke maand' leven, ik kan het ook veranderen. 

De eerste dag van december krijg ik een telefoontje dat ik naar mijn ouders moet komen, het gaat niet goed met mijn vader. Mijn eerste gedachte: oh nee het is december.; 'hij houdt de traditie in stand, en overlijdt ook', een gedachte die ook mijn familie deelt. Er volgt een ziekenhuisopname omdat er sprake is van koorts en vooral: algehele malaise. Een stevige antibioticakuur volgt en vanaf het moment dat hij in ziekenhuis aankomt heeft hij praatjes. Hij begrijpt niet wat hij in het ziekenhuis doet, en ik begrijp niet waarom hij doet zoals hij doet. Thuis was het een ziek vogeltje, leek op sterven na dood. Emotioneel, aanhankelijk en niet op deze wereld, hij leefde in zijn eigen wereld. Hij vindt dat hij wel naar huis kan maar weet zich neer te leggen bij de beslissing van de artsen, hij blijft. De medicatie helpt en elke dag wordt hij beter en ook strijdvaardiger. Niet tegen de ziekte maar tegen -voor mij- onbelangrijke zaken. Hij moet wat afhandelen met een bank, die hebben hem onjuist voorgelicht, en allemaal onzinnige dingen (in mijn ogen). Die week staat ook de eerste scan gepland, het is een spannend onderzoek want nu wordt duidelijk wat de chemo heeft gedaan. We zijn allemaal gespannen. Mijn vader krijgt te horen dat hij dezelfde dag naar huis mag, de volgende dag wordt gezegd dat jij een dag langer moet blijven. HIj voelt zich bedrogen want dat de verpleging hem dit moet vertellen, waarom geen arts die hem dat meedeelt? Hij zegt dat hij slecht slaapt, mensen kijken tv of bellen nog laat op de avond. Diezelfde mensen geven aan dat ze niet kunnen slapen door zijn snurken.... Hij is boos, niemand luistert naar hem en ze bedonderen hem door steeds andere dingen te zeggen. Het is zijn beleving en voor ons een leermoment. Wij moeten niet tegen hem strijden, soms moeten we hem maar laten en denken: ik weet hoe het zit. 

De scan geeft ons hoop en mijn vader wil het liefst gisteren naar huis. Onder het motto dat mijn moeder het alleen ´niet aankan´ wil hij naar huis. Iets wat hij ons wil doen laten geloven, echter wij weten dat mijn moeder sterk is als ze sterk moet zijn.  Maar vader wil dit iedereen graag laten geloven maar het is meer om de focus van hem af te halen. Zolang we met mijn moeder bezig zijn hoeven we geen aandacht aan zijn situatie te schenken. Een houding van hem die we ook in de komende maanden veel zullen meemaken.