Reconstructie
Voorjaar 2018 was mij de reconstructie beloofd en 14 februari was het zover.
Vol goede moed ging ik er heen niet wetend dat ik in een rolstoel naar de auto gereden zou worden om weer naar huis te gaan.
Natuurlijk heb ik alle informatie aangehoord de bijhorende boekjes gelezen en mijn best gedaan me een voorstelling te maken van deze operatie.
Maar ik heb echt geen flauw benul gehad dat dit het zou inhouden, een beetje naïef misschien maar ik dacht serieus dit ga ik doen en ik heb al zoveel meegemaakt dus ik kan dit.
Ik was ook gewoon rustig toen ik naar de ok werd gereden en maakte een grapje tegen de chirurg over de tekeningen die hij maakte op mijn lichaam.
Ik zag het helemaal zitten want hier had ik sinds oktober 2015 naar verlangd, voor gebeden en artsen gesmeekt of het alsjeblieft niet eerder kon.
Onverbiddelijk waren ze, 2 jaar moest ik wachten en dan zou ik pas op de wachtlijst komen.
En nu was het zover, een droom komt uit.
Met geen woorden is te omschrijven wat ik voelde toen ik wakker werd, ik was niet blij, niet verdrietig, niet misselijk, gewoon helemaal niks.
3 drains, een infuus en een katheder had ik aan mijn lichaam, verstijfd lag ik daar want ik durfde me niet te bewegen.
Om half 11 s'morgens waren ze begonnen en om 18.00 uur lag ik terug op de kamer.
Dankzij de pijnstilling was het allemaal redelijk uit te houden, maar door de controle's door de verpleging ieder half uur is er van slapen niet veel gekomen.
De volgende dag was ik eigenlijk nog steeds vol goede moed maar dit zou heel snel veranderen in volledige wanhoop.
Want er werd geconstateerd dat de nieuwe borst het moeilijk had, zo zeiden ze dat.
Het grootste gedeelte was goed maar de uiteinden leken het niet makkelijk te hebben. Ik schrok wat betekent dit dan en komt het nog wel goed?
Op een gegeven moment zei de chirurg misschien is er nog een reconstructie nodig als de borst teveel afstoot en er te weinig borst overblijft om nog een echte borst te kunnen zijn.
Ik denk dat toen op dat moment de paniek me helemaal greep en ik lag daar met afgrijzen naar mijn nieuwe borst te staren.
Hoe kon mijn lichaam me weer zo in de steek laten?
Na de tweede nacht was ik zo overstuur dat ik tijdens de ochtendvisite tegen de chirurg zei: Koppel mij maar los van alles want ik ga naar huis.
Ja dat gaat niet Mevrouw Hendrikx u hebt A gezegd dus moet u ook B zeggen, ja fijn maar dit scenario had ik gewoon niet ingecalculeerd, echt niet.
95% van de operaties gaan gewoon goed, hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik uiteraard ook bij die 95% behoor na alles wat er de afgelopen jaren is gepasseerd heb ik nog nooit bij 95% behoort dus waarom zou dat dan nu wel zo zijn?
Ik kan er niks meer aan doen mevrouw zei de chirurg, het lichaam moet het nu zelf gaan doen we moeten afwachten en geduld hebben.
Verbijsterd staarde ik hem aan, afwachten, geduld hebben en het loslaten ? Die drie dingen komen niet in mijn vocabulaire voor!
En ineens wist ik het, wat ik allang weet en weer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
Exodus 14:14 De HEERE zal voor u strijden, en gij zult stil zijn.
Dat gaf rust aan de ene kant, maar angst is een naar ding en laat zich zo maar niet verdrijven.
Toch dacht ik bij mezelf, oké ik ervaar het nu niet zo maar het staat zwart op wit in de Bijbel en daar moet ik aan vasthouden.
Ik zal er zijn toch??
s'Maandags mocht ik naar huis, weliswaar nog met een drain maar ik dacht dat is voor een paar dagen dat overleef ik wel.
Streepjes zetten op de fles om te kijken of er niet teveel vocht bijkwam en dan iedere dag constateren dat het inderdaad nog te veel loopt.
Na een week was ik het zo zat dat ik gebeld heb naar de poli om te zeggen dat die drain nu echt eruit moest.
Daar aangekomen zag de verpleegkundige ook dat de wonden er niet echt lekker uitzagen en we kwamen overeen dat thuiszorg ingeschakeld zou worden om de wonden aan mijn borst en buik te verzorgen.
De volgende dag kwam de thuiszorg gespecialiseerd in wondverzorging en zag gelijk wel dat dit niet de goede kant opging.
Dus de volgende dag weer naar de poli om een arts te laten kijken en die zei dat intensieve wondverzorging nodig was
3 x spoelen per dag en zalf erop en verband, aangezien de thuiszorg maar 1 keer komt is de taak van het smeren van de andere 2 keer voor gezinsleden bestemt.
Hier moet wel even wat voor overwonnen worden, want voor de zorg is niemand in ons gezin in de wieg gelegd.
Morgen weer een controle op de poli en dan ben ik benieuwd wat de volgende stappen zijn.
Ik ben natuurlijk superblij met mijn nieuwe borst maar de angst dat ik wat ik nog maar net teruggekregen heb weer moet afgeven heeft wel sporen in mijn zelfvertrouwen getrokken.
Wordt vervolgd
Vol goede moed ging ik er heen niet wetend dat ik in een rolstoel naar de auto gereden zou worden om weer naar huis te gaan.
Natuurlijk heb ik alle informatie aangehoord de bijhorende boekjes gelezen en mijn best gedaan me een voorstelling te maken van deze operatie.
Maar ik heb echt geen flauw benul gehad dat dit het zou inhouden, een beetje naïef misschien maar ik dacht serieus dit ga ik doen en ik heb al zoveel meegemaakt dus ik kan dit.
Ik was ook gewoon rustig toen ik naar de ok werd gereden en maakte een grapje tegen de chirurg over de tekeningen die hij maakte op mijn lichaam.
Ik zag het helemaal zitten want hier had ik sinds oktober 2015 naar verlangd, voor gebeden en artsen gesmeekt of het alsjeblieft niet eerder kon.
Onverbiddelijk waren ze, 2 jaar moest ik wachten en dan zou ik pas op de wachtlijst komen.
En nu was het zover, een droom komt uit.
Met geen woorden is te omschrijven wat ik voelde toen ik wakker werd, ik was niet blij, niet verdrietig, niet misselijk, gewoon helemaal niks.
3 drains, een infuus en een katheder had ik aan mijn lichaam, verstijfd lag ik daar want ik durfde me niet te bewegen.
Om half 11 s'morgens waren ze begonnen en om 18.00 uur lag ik terug op de kamer.
Dankzij de pijnstilling was het allemaal redelijk uit te houden, maar door de controle's door de verpleging ieder half uur is er van slapen niet veel gekomen.
De volgende dag was ik eigenlijk nog steeds vol goede moed maar dit zou heel snel veranderen in volledige wanhoop.
Want er werd geconstateerd dat de nieuwe borst het moeilijk had, zo zeiden ze dat.
Het grootste gedeelte was goed maar de uiteinden leken het niet makkelijk te hebben. Ik schrok wat betekent dit dan en komt het nog wel goed?
Op een gegeven moment zei de chirurg misschien is er nog een reconstructie nodig als de borst teveel afstoot en er te weinig borst overblijft om nog een echte borst te kunnen zijn.
Ik denk dat toen op dat moment de paniek me helemaal greep en ik lag daar met afgrijzen naar mijn nieuwe borst te staren.
Hoe kon mijn lichaam me weer zo in de steek laten?
Na de tweede nacht was ik zo overstuur dat ik tijdens de ochtendvisite tegen de chirurg zei: Koppel mij maar los van alles want ik ga naar huis.
Ja dat gaat niet Mevrouw Hendrikx u hebt A gezegd dus moet u ook B zeggen, ja fijn maar dit scenario had ik gewoon niet ingecalculeerd, echt niet.
95% van de operaties gaan gewoon goed, hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik uiteraard ook bij die 95% behoor na alles wat er de afgelopen jaren is gepasseerd heb ik nog nooit bij 95% behoort dus waarom zou dat dan nu wel zo zijn?
Ik kan er niks meer aan doen mevrouw zei de chirurg, het lichaam moet het nu zelf gaan doen we moeten afwachten en geduld hebben.
Verbijsterd staarde ik hem aan, afwachten, geduld hebben en het loslaten ? Die drie dingen komen niet in mijn vocabulaire voor!
En ineens wist ik het, wat ik allang weet en weer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
Exodus 14:14 De HEERE zal voor u strijden, en gij zult stil zijn.
Dat gaf rust aan de ene kant, maar angst is een naar ding en laat zich zo maar niet verdrijven.
Toch dacht ik bij mezelf, oké ik ervaar het nu niet zo maar het staat zwart op wit in de Bijbel en daar moet ik aan vasthouden.
Ik zal er zijn toch??
s'Maandags mocht ik naar huis, weliswaar nog met een drain maar ik dacht dat is voor een paar dagen dat overleef ik wel.
Streepjes zetten op de fles om te kijken of er niet teveel vocht bijkwam en dan iedere dag constateren dat het inderdaad nog te veel loopt.
Na een week was ik het zo zat dat ik gebeld heb naar de poli om te zeggen dat die drain nu echt eruit moest.
Daar aangekomen zag de verpleegkundige ook dat de wonden er niet echt lekker uitzagen en we kwamen overeen dat thuiszorg ingeschakeld zou worden om de wonden aan mijn borst en buik te verzorgen.
De volgende dag kwam de thuiszorg gespecialiseerd in wondverzorging en zag gelijk wel dat dit niet de goede kant opging.
Dus de volgende dag weer naar de poli om een arts te laten kijken en die zei dat intensieve wondverzorging nodig was
3 x spoelen per dag en zalf erop en verband, aangezien de thuiszorg maar 1 keer komt is de taak van het smeren van de andere 2 keer voor gezinsleden bestemt.
Hier moet wel even wat voor overwonnen worden, want voor de zorg is niemand in ons gezin in de wieg gelegd.
Morgen weer een controle op de poli en dan ben ik benieuwd wat de volgende stappen zijn.
Ik ben natuurlijk superblij met mijn nieuwe borst maar de angst dat ik wat ik nog maar net teruggekregen heb weer moet afgeven heeft wel sporen in mijn zelfvertrouwen getrokken.
Wordt vervolgd
1 reactie