GEVANGEN IN MEZELF

Het schilderij op de foto heb ik cadeau gekregen op mijn 34e verjaardag. De aanleiding was het feit, dat ik een periode van 2 jaar had afgesloten waarbij ik, gedurende die hele periode, door de week in het ziekenhuis verbleef. Iedere vrijdagavond mocht ik op verlof naar huis en zondagsavond moest ik me weer melden voor opname.  

Dat bewuste schilderij, met de naam de Bedoeïne, vond ik altijd prachtig om te zien, maar stiekem gaf ik het een andere naam. Ik associeerde dat schilderij, met mijn gevoel. Het gevoel gevangen te zijn in mezelf. En dat bedoelde ik toentertijd letterlijk. Mijn lijf liet me in de steek, haren vielen uit, spieren verzwakten, lopen werd bijna onmogelijk en de kilo’s vlogen eraan. Ik wilde mijn gevoel (lees angsten) niet verwoorden, want mijn dochter was pas 12. Wat nou, als mij wat zou gebeuren? Dat kon ik niet laten gebeuren. Mijn angst maakte me boos en door mijn boosheid voelde ik me onbegrepen. Dus terwijl iedereen dacht, dat ik het schilderij gewoon mooi vond, zat er voor mij een veel diepere betekenis achter. Het schilderij gaf mij de kracht om mezelf de spiegel voor te houden en in te zien, dat ik degene was die mij gevangen hield. Gevangen in mijn hoofd, door mijn gedachtes leidend te laten zijn. Want hoe meer ik in mijn hoofd zat, hoe meer ik piekerde en hoe meer ik vergat te leven. Dus dat schilderij hielp mij, met het bewust worden van mijn eigen destructieve gedrag en het omdenken naar meer positieve gedachten. Waar zo’n schilderij al niet goed voor is, hoor ik je nu denken 😊.

Ik ben over het algemeen een positief ingesteld persoon en leef onder het moto, ik laat die ene dag dat ik ga sterven, niet alle dagen dat ik leef beïnvloeden. Omdat ik van nature een nuchter persoon ben en mijn werk mij heeft geleerd om te relativeren en gedachtes van gevoelens te onderscheiden, gaat mij dit over het algemeen goed af. Maar deze week, bleef mijn blik langer op het schilderij hangen dan normaal. En ik realiseerde me, dat terwijl ik me goed voel, ik ook nu nog wel eens een dag heb, dat ik me gevangen in mezelf voel. Want wanneer er mensen om me heen sterven en dan met name aan de grote K, word ik er toch weer mee geconfronteerd, dat dat ook mijn lot is. Wanneer ik niet kan slapen van de pijn of er plotseling vreemde klachten optreden, betrap ik mezelf erop, dat ik me afvraag: “Gaat het nu beginnen? Is dit het begin van het einde?” En dat ik dat denk, of bang ben, vind ik helemaal niet erg, want emoties horen erbij. Emoties zijn er om de mens te helpen overleven, dus mij ook. Ze bieden bescherming, maken behoeftes duidelijk en zorgen voor verbinding met de mensen die ons dierbaar zijn. Maar soms verdwijnt die zelfverzekerde Monica naar de achtergrond en weet de therapeute niet meer wat ze met zichzelf aan moet. Want omgaan met emoties gaat me redelijk goed af, tot het moment waarop de angst me af en toe heel slinks en onverwachts naar de keel grijpt. Dan besluipt me de gedachte dat de weg voor me onzeker en vol obstakels is. En dan moet ik mezelf weer voorhouden dat het alleen maar mijn gedachtes zijn. Dat ik, noch iemand anders kan zeggen wat er voor me ligt.  Maar omgaan met emoties is dan misschien wel noodzakelijk, maar kan ook ingewikkeld zijn. Emoties kunnen namelijk ook slechte raadgevers zijn wanneer ze gestuurd worden vanuit irreële gedachtes. Onze psyché heeft een behoorlijke invloed op de mate waarop we angst ervaren en pijn voelen. Experimenten tonen aan dat hoe actiever de angstgedachtes in ons hoofd, hoe sterker  posterieure deel van de insula activeert. Dit deel van de hersenen wordt actief bij directe bedreigingen van het lichaam en bij het ervaren van pijn. “Iemand met angst voor pijn, vertoont een vergelijkbare reactie in de hersenen als wanneer hij of zij pijn ervaart. Het welbekende placebo-effect, dat twee kanten uitwerkt. Het kan de beslissende factor zijn in onze beleving. Wanneer je je focust op angst of pijn, vergeten we te leven of te genieten en wordt de angst of pijn onoverkomelijk. Andersom, kan afleiding ervoor zorgen dat je je pijn of angst even vergeet.

Terwijl ik naar dat schilderij kijk, krijg ik inspiratie voor deze blog. Wil ik hiermee nu zeggen dat ik van mezelf niet mag nadenken? Niet bang of verdrietig mag zijn? Integendeel, natuurlijk mag ik best wel eens goed nadenken met alle negatieve gedachtes en gevoelens van dien. Maar ik realiseer me ook heel goed dat ik niet vast moet blijven zitten in gedachten. Het ’teveel in mijn hoofd zitten’ is het grootste probleem nog niet. Het gaat erom wat ik toelaat dat er gebeurt in mijn hoofd. En ik vertik het om mezelf gevangen te houden terwijl er nog zoveel moois is om voor te leven 😉

Lieve mensen, kijk om je heen. Leef en geniet, want mooier dan dit wordt het niet.

Liefs Gewoon Moon