Dubbele domme pech
Bij de diagnose borstkanker ben ik genetisch onderzocht door het UMCG. Hier is toen niets uitgekomen, behalve domme pech. Wel is er gemeld dat ik na 5 jaar weer contact kon opnemen. De wetenschap staat niet stil en wellicht is er tegen die tijd wel iets gevonden. Of eerder als er wat in mijn situatie veranderde.
Dat laatste is nu dus het geval. Na opmerkingen van het AVL heb ik toch maar contact opgenomen met het UMCG. Die hebben mijn info opgevraagd en na een paar weken had ik al een antwoord.
Nog steeds domme pech. Dubbele domme pech.
Ik weet inmiddels niet meer of ik hier nou blij mee ben of niet. Tuurlijk, ik ben blij dat er voor zover nu bekend niets in de familie zit. Ik gun het niemand om dit ook mee te maken. Maar het blijft knagen. Waarom ben ik twee keer getroffen? En kan ik nog een derde keer verwachten? Dus een dubbel gevoel.
Ook maar weer ergens parkeren zodat ik verder kan.
In elk geval trots op mezelf dat ik de stappen heb gezet om het wederom uit te laten zoeken. Ik krijg steeds meer de regie weer zelf in handen.
2 reacties
Denk dat dat ook fijn moet zijn om je regie weer in handen te hebben. Er is genoeg gebeurd waarbij de regie soms ver te zoeken was... Ik kan alleen maar zeggen: goed bezig!
maar ik kan me je gevoel ook wel begrijpen; zo'n knagend stemmetje.
Hoe gaat het verder met je?
Liefs elma
Die vraag heb ik mij ook gesteld nadat mijn jongere zusje al op 29 jarige leeftijd Hodgkin kreeg, mijn vader acute leukemie op 62 jarige leeftijd en ik toen ik 46 was de eerste keer Hodgkin en toen ik 48 jaar was ook nog een tweede keer Hodgkin kreeg.
Mijn zusje en mijn vader zijn beiden aan de gevolgen van hun ziekte overleden. En ik... ik ben er nog steeds.
Naturlijk, -zeker omdat we zelf ook kinderen hebben-, stel je dan de vraag aan de behandelend artsen of er sprake is van enige familiaire aanleg... Het antwoord was uiteindelijk een klip en klaar NEE. Gewoon pech heel veel pech... louter toeval dat in één gezin 3 van de vier mensen te maken krijgen met een hematologische kanker..
Tsja.. louter toeval en dikke pech...
Ik heb mijn kinderen die inmiddels 36 en 34 jaar oud zijn, wel stevig op het hart gedrukt dat wanneer ze ook maar ierts van opmerkelijke klachten krijgen, ze niet mogen en niet moeten aarzelen om een arts te raadplegen.
Tsja... louter toeval en dikke pech... je kunt er niets mee... jij niet... ik niet en waarschijnlijk vele anderen ook niet..
Zoals de Friezen plegen te zeggen: "It is net oars"
mvg. Bart S.