Je moet wel positief blijven!
Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord de afgelopen anderhalf jaar: "Je moet wel positief blijven!" Of iets vergelijkbaars. Ook nu weer nu ik aan een nieuwe fase start van mijn herstel bij de oncologische revalidatie.
Maar wat is positief zijn dan eigenlijk? In elk geval niets iets wat je 24/7 kunt zijn. Met zo'n opmerking suggereer je dat ik niet positief ben op het moment dat ik je spreek. Of dat mijn tegenslagen, pijn, verdriet, etc. er niet mogen zijn. Laten we even reëel blijven. Ik heb de diagnose borstkanker gekregen, heb alle behandelingen ondergaan en moet keihard werken voor mijn herstel. Zou jij dan wel steeds positief blijven?
Nee, dat weet ik wel zeker van niet. Het leven is voor mij hard geweest. Vaak ook best moeilijk. Soms zelfs uitzichtloos. Dan mag ik best huilen, boos zijn, gefrustreerd zijn, het even niet meer zien zitten en meer van dat alles. Ik ben wel iedere dag uit mijn bed gekomen. Grotendeels zelf voor het eten en drinken gezorgd. Alles met het ziekenhuis geregeld. Dat is echt al een hele prestatie.
En weet je? Ik heb alle behandelingen ondergaan en ik ben er nog. Dat was en is een hele opgave.
De laatste tijd heb ik een aantal artikelen in de krant gelezen over euthanasie. Helaas kan ik zeggen dat ik die mensen nu echt begrijp. Als je leven uitzichtloos is, je geen levensvreugde hebt, het mentaal zo zwaar is (om wat voor reden dan ook) en je al zoveel hebt geprobeerd. Genoeg is dan soms echt genoeg. Dat gevoel heb ik de laatste maanden ook wel eens gehad. In dat diepe zwarte gat, zonder enig perspectief, in alle paniek... In die momenten heb ik me echt wel eens afgevraagd wat het leven mij nog te bieden had. En waarom ik er nog mee door zou gaan. Gelukkig loop ik bij een psycholoog en hebben we vast gesteld dat ik depressief ben.
Want ook die momenten horen bij dit traject van mij. Als je nou zegt dat ik dan niet positief ben, dan kan ik dat begrijpen. Al mag ik hopen dat je dan ff wat andere dingen tegen me zegt.
Ik ben het traject vol goede moed, hoop en ja, ook met positiviteit ingegaan. Maar het was zwaar en ik heb de nodige tegenslagen gehad. Mijn uitgangspunten of dat stipje aan de horizon moest steeds bijgesteld worden. Ik heb altijd gezegd dat ik het zou overleven. Hoe, daar heb ik lang niet bij stilgestaan. En dat is de fase waarin ik nu zit. Waarin ik mezelf weer probeer te vinden. Om straks weer wat van mijn leven te gaan maken. Echt, dat is loodzwaar. En doodeng. Maar ik probeer het wel! Met vallen en opstaan, iedere dag weer.
De laatste paar dagen zijn daar een goed voorbeeld van. Donderdag 3 intake gesprekken gehad voor de revalidatie. Lange tijd van huis. Zelf gereden. Heel veel informatie gekregen en veel moeten vertellen. Ik was die avond bekaf. En dat merk ik nu nog wel een beetje. Toch weer meer slaap nodig. De komende weken zal dat ook wel zo zijn. Morgen ga ik starten. Mijn hele ritme overhoop. Het gaat veel van mij vragen, zeker aan energie. Daar ben ik me erg van bewust. Ik heb er ook zeker zin in, want het gaat mij verder brengen in mijn herstel. Maar het is ook spannend, ik ben al heel erg zenuwachtig. Ik weet niet hoe ik erop ga reageren. Hoe vermoeid ik daadwerkelijk ga worden. Wat dat met mijn emoties en eetlust gaat doen. Op dit moment vind ik het simpelweg eng. En dat mag. Ik ga door en dat is hard werken. Morgen is een nieuwe dag en ik zie dan wel hoe het gaat. Ik mag van mezelf de komende weken zwaar vinden en een stap terug doen totdat ik gewend ben aan dat nieuwe ritme.
Dus ga niet roepen dat ik niet positief ben. Ik heb meer meegemaakt dan jij je kan voorstellen in die anderhalf jaar. Ik ben vaak reëel en praktisch. Ik ken mezelf het beste en laat ook de minder leuke emoties toe. Uit dat diepe dal kruip ik nu weer omhoog. En als ik je vertel dat het even niet zo lekker gaat, bedenk dan ook dat ik je genoeg vertrouw om dat eerlijk te zeggen.
PS: ik kopieer normaal mijn teksten rechtstreeks vanaf mijn eigen blog naar hier. Ik uit mijn gevoel en beschrijf waar ik tegen aan loop. En dit gevoel zullen velen vast herkennen hier. Dus niets persoonlijks bedoeld!
6 reacties
Jouw blog komt voor mij na een nacht waarin ik zelfs wakker heb gelegen van dat woord 'positief'. Dat zo vaak tegen kankerpatiënten wordt gezegd, dat we 'positief'moeten zijn. Meestal door mensen die zelf geen kanker hebben, maar ook hier op de site kom ik het tegen. Overigens ook van mij geen verwijt aan de mensen hier, iedereen hier heeft het moeilijk en zoekt zijn weg daarin.
Maar jouw vraag is volkomen terecht: wat is dat dan, positief? Ik weet het niet hoor. Bij kanker horen heel veel gevoelens die niet fijn zijn, zowel mentaal als fysiek. Is het positief als je die ontkent of verbergt voor anderen? Kom op zeg.
Dat jij na je kanker ook nog een depressie kreeg is vreselijk. Het zijn allebei heel ernstige en ook nog eens levensbedreigende ziektes. En het heeft niets te maken met 'negatief' zijn, het is gewoon heel erg dubbel vette pech.
Wat ik zie in jouw blogs, is dat je het heel zwaar hebt, maar wel steeds stappen zet en zoekt naar wegen om uit de ellende te komen. Je zoekt hulp, godzijdank. En je bent eerlijk. Tegen jezelf en tegen anderen.
Ik hoop dat er voor jou mensen zijn die de liefde en het geduld hebben om jou alle tijd te geven. Die jouw verdriet zien en erkennen en jou willen steunen en troosten. Die geen onmogelijke eisen aan je stellen, maar je onvoorwaardelijk nemen zoals je bent.
En wie dat niet doet, moet maar even ophoepelen.
Sterkte en bedankt voor je eerlijke blog, dat voor mij ook een steun is.
Hanneke
Hopelijk heb je de afgelopen nacht weer beter geslapen, Hanneke. Geen leuk onderwerp om wakker van te liggen.
Mijn weg is inderdaad zwaar. Ergens gaat het beter worden, daar houd ik me aan vast. Hoeveel beter zie ik tegen die tijd wel.
Ik heb een groepje mensen om me heen dat voor me klaar staat als ik het nodig heb, maar ook snapt als ik nee zeg omdat ik die dag al genoeg aan mezelf heb. En de rest van de wereld zoekt het maar mooi zonder mij uit.
Fijn om te horen dat jij steun uit mijn verhalen haalt. Hier zijn we er ten slotte echt voor elkaar.
Liefs Saskia
Lieve Saskia,
het is ook voor mij een frustratie, ik heb er ook recent een blog over geschreven. Probeer de lichtpuntjes te zien, zeggen mensen dan. Probeer je goed te voelen.
Ik realiseer me dat mensen die dat zeggen, het goed bedoelen: ze willen graag dat jij blij bent, omdat ze van je houden.
Dat gezegd hebbend: het is natuurlijk kolder. Wat jij meemaakt, wat ik meemaak, wat mensen met kanker meemaken, dat gaat gepaard met verdriet. Onzekerheid. Paniek en angst. Somberheid. En dat lijkt me niet meer dan normaal. En daar kun je niet onderuit en dat hoeft ook niet. Er doorheen gaan is beter.
Het tegenstrijdige van jouw blog: je woorden zijn gerecht tegen de positiviteit, maar het geheel (wat je allemaal doet) straalt juist die positiviteit uit. Kijk eens wat je allemaal doet! En ja, dat gaat met vallen en opstaan, maar je doet het wel!
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Van nature ben ik hoopvol en positief gestemd. Probeer ik het beste van mijn leven te maken, ook onder deze zware omstandigheden. Tuurlijk gaat dat gepaard met de moeilijke dagen en momenten en die laat ik er gewoon zijn. Dus ik ben wie ik nou eenmaal ben.
Het verschil is dat een ander me dat niet moet vertellen of opleggen als ik niet in mijn hum ben en dat zeg. Dan zoek ik steun en begrip. Vrolijkheid en hoop komen later wel weer.
Ik zal nooit vergeten dat mensen me verteld hebben dat ik moet bedenken hoe ik er over een paar maanden (of welke termijn dan ook) bij zal staan. Ten eerste is dat niet te voorspellen met deze ziekte en herstel daarvan. Ten tweede, en belangrijker, ik moet tot die tijd nog wel iedere dag doorheen zien te komen. Dus wat voor nut heeft dat dan?
Wel goed dat je door mijn verhalen heenprikt en de kern van wie ik ben eruit haalt.
Liefs Saskia
Mooie en ware woorden van mijn voorgangers, daar kan ik me alleen bij aansluiten. Doet me denken aan een advies dat ik als kind vaak kreeg als ik iets dom of oneerlijk vond: probeer jij maar de wijste te zijn…. Vreselijk moeilijk was dat en vind ik het nog vaak, maar het is een goed advies. Sterkte meid, ik snap je en je hebt gelijk.
gr. Houdtje
Die woorden klinken mij ook bekend in de oren. Af en toe even uit de band springen is best lekker. Even niet de wijste zijn of dat goede voorbeeld... Maar als wij het niet aan de rest van de wereld vertellen wat ons dwars zit, zal dit ook nooit gaan veranderen.