Vijftig procent

Echt bizar dit. Op het moment dat ik samen met mijn psychotherapeut afspreek dat ik alles voor vijftig procent ga doen, ga ik vol over de grens van honderd procent.

De situatie is als volgt: Bijna vier jaar geleden ben ik ziek geworden. Ongeveer een jaar geleden mijn laatste operatie gehad en de volgende staat op stapel. Tot gisteren ben er ik er altijd van overtuigd geweest dat ik weer de oude zal worden. De afgelopen maanden zijn er heel wat professionals voorbij gekomen die alles uit de kast hebben gehaald om mij duidelijk te maken dat ik nooit meer zal kunnen wat ik kon. Dat ik nooit meer fulltime kan werken, dat mijn lichaam beperkingen heeft die nooit meer zullen herstellen. Dat ik mijn hobby(s) nooit meer helemaal zou kunnen uitoefenen en mijn grens naar zeventig procent moet verleggen in plaat van honderdtwintig.

Vijftig procent. Voor mij betekent dat dat ik bij alles wat ik doe, de vijftig procent regel toe moet passen. Ik ga er namelijk altijd overheen. Met veel geluk ga ik dan niet over de grens heen van mijn kunnen. Pas op de plaats. Goed plan. Ik stap helemaal opgeladen naar buiten. De eerste winst met mijn mantra is al geboekt in de supermarkt. Ik kom letterlijk met de helft naar buiten dan ik normaal zou kopen. Bevalt me wel.

Mijn energie is maar vijftig procent. Dit zie je niet aan de buitenkant. Ik zie er gezond uit, goede kleur, glanzend haar. Maar de binnenkant ziet er dof en grijs uit. Alsof je over lava loopt bij een vulkaan die een paar weken geleden is uitgebarsten. De grond is zwart, smeult nog na waar je voorzichtig over moet lopen. Het zicht is slecht en de lava is nog heel teer. Hier moet je langzaam overheen lopen om niet vast te komen zitten. Met grote harde stappen of sprintjes zak je namelijk weg in het zachte gesteente en sta je stil.

Dan komt de stress. Innerlijke stress. Stress in mijn brein die mijn lichaam weer van alles vertelt. Er volgen dan lichamelijke klachten die mij nog meer vertellen. Ergens moet er een punt zijn om op de rem te gaan staan. Mijn thema wat altijd terugkomt is dat ik over mijn grens ga. Ik luister niet naar mijn brein die mij eigenlijk vertelt dat ik geen energie heb om ergens naartoe te gaan. Om een hele avond te gaan tafelen en sociaal te moeten zijn. Mijn lichaam schreeuwt om rust. Ik moet lopen, liggen of bezig zijn na twee uur zitten. Funest is het om drie uur, vier uur en uiteindelijk zes uur aan de tafel te zitten. Daarna nog een half uur naar huis rijden. Levensgevaarlijk. Ik ga op mijn laatste reserves, mijn adrenaline is de laatste druppel benzine waar ik op rijd.

Zo doe ik dat dus. Een simpel avondje uit met lieve mensen om me heen. Maar ik durf niet te zeggen dat ik het eigenlijk niet kan. Mijn lichaam doet zeer, loop krom van de maagpijn, hoofd bonkt en tranen komen spontaan op, zonder reden. Een heel duidelijk voorbeeld hoe ik het beter niet (meer) kan doen. Het is nu een uur ‘s nachts en voel nog geen greintje slaap. Dus dat ook nog. Over mijn top gegaan, ik voel een slapeloze nacht aankomen… in ieder geval een halve om maar in de swoeng te blijven.