Dank aan het 'ontstoken haarzakje'

Nou daar gaan we...

Eerst maar even voorstellen. Mijn naam is Pascal en ik ben nu 47 jaar. Woon samen met mijn gezonde gezin: vriendin Marjolein (42), zoon Tim (12) en dochter Noa (5). Ik werk fulltime bij de KLM. Kantoorfunctie in combinatie met veel reizen.

Een paar dagen geleden had ik een 'ongemakkelijk gevoel in m'n onderbroek'. Zittend op de rand van het toilet stelde ik zelf al snel de diagnose: 'een ontstoken haarzakje'. Shit, slechte timing zo net voor het weekend, wetende dat ik op zondagmorgen altijd ga mountainbiken met de buurman. En dan met zo'n ontstoken zaakje op een wielrenzadel, Niet fijn. Maar zaterdag al minder last en zondagmorgen gewoon een uurtje gebuffeld op de fiets.

Daarna zoals altijd lekker in bad. En aangezien je huid dan lekker ontspannen is, is een zelfonderzoek dan net even makkelijker. Even voelen of ik het haarzakje nog kon vinden....nee...hey gek...m'n linkerbal voelt hard. Heel hard...en onregelmatig van vorm. Rechterbal voelen...normaal...terug naar links...echt hard. 'Marjolein...kom eens voelen' :-)
'Pascal, jij gaat morgen even meteen naar de dokter!' Euhh..ok...

Ondanks de drukte kan ik om 10:50 uur terecht bij mijn eigen huisarts. Onderzoekje..even voelen...'Hmm, hier wordt de dokter niet blij van' (weet even dat mijn fantastische dokter altijd in 3e persoon praat). 'De dokter gaat even de dienstdoend uroloog in het Diaconessenhuis in Leiden consulteren'. Ok, dok...prima. De uroloog wil mij meteen zien. Nog geen 40 minuten later lig ik op zijn behandeltafel. En hij stelt het ook vast: 'Dit voelt niet goed, u gaat meteen even door naar Radiologie voor een echo en even een paar buisjes bloed laten afnemen, dan zie ik u daarna weer hier terug'. Ik loop mijn rondje...en doe wat me opgedragen is. Wel opmerkelijk (en fijn) is dat ik overal meteen aan de beurt ben, ondanks de vrij volle wachtkamers. Natuurlijk hoor ik het stemmetje in mijn achterhoofd dat fluistert 'Ja Pas, da's niet voor niets'. Ik heb amper tijd om Marjolein thuis via Whatsapp op de hoogte te houden van de vorderingen.

Na een uurtje ben ik terug bij Urologie. De uroloog ziet me zitten en roept me meteen binnen, terwijl hij zich tegen de andere wachtenden verontschuldigt: 'Sorry hoor, er is even een spoedgeval tussendoor' (dat gaat over mij, besef ik, niet over iemand anders...ineens ben ik dus een 'spoedgeval'). Nou ja, het is wat het is. In ieder geval snel duidelijkheid. Maar het nieuws is slecht. De uroloog vertelt me onomwonden dat het kwaadaardig is, en mijn linkerbal en zaadstreng moeten er zo snel mogelijk uit. 'Overmorgen al, en morgen wil ik u hier terug hebben bij Radiologie voor een CT scan...'
Ok...spijkers met koppen dus! 'Ik geef u vast wat folders mee en wens u succes!' Vriendelijke man. De secretaresse is lief en vraagt of ik even kom zitten en legt haar hand bezorgd op mijn schouder. En dan ineens dringt het kort door: IK HEB KANKER.

Pff...ik moet het Marjolein vertellen. Tussendoor heb ik via Whatsapp even contact met Bouke, m'n ouwe maat, die 19 jaar geleden (op z'n 30e) ook die diagnose kreeg. Ik stuur een foto van de folders en voeg de tekst toe 'het is mis'.
Maar meteen ook voel ik me strijdvaardig...en komt een soort laconiek gevoel over me heen van...ik ga het fixen. Dit kan ik. Zeven en een half jaar geleden werd ik op mijn motor overhoop gereden door een onoplettende automobilist van een 4 wheel drive. En die gecompliceerde bekkenbreuk en al wat daar bij kwam...hebben we ook samen doorstaan, Marjolein en ik. En dit gaan we ook doen!