Over mij
In 2013 ben ik de eerste keer met mijn plasproblemen bij mijn huisarts geweest. Hij toucheerde en voelde een verdikking. Voor een specialist ben ik bij de Androskliniek in Maastricht geweest. Er was een man aanwezig die geeneens een medische opleiding had genoten. Zijn diagnose was dat hij helemaal niets voelde na touchering en dat er ook geen probleem was. Zo naïef als ik was heb ik mij laten afschepen.
In het najaar 2017, na al enkele jaren met toenemende plasproblemen en PSA 5,7 (een zogenaamd grijs gebied) heb ik via mijn huisarts een verwijzing verkregen voor de uroloog in Maastricht UMC. Ik kreeg een jonge uroloog in opleiding aangewezen. Die heeft mij getoucheerd en concludeerde een goedaardige vergroting. Later kreeg ik nog een onderzoek van de blaas; deze was helemaal verkrampt van het persen. Dit gebeurde met een camera via de plasbuis. Daar zag ik ook een rode verdikking bij de prostaat. De uroloog liet de camera door een jong meisje (stage) in mijn penis duwen. Dat vond hij destijds heel grappig. Het jonge meisje vond hij sowieso interessanter dan mijn angsten die ik uitstond. De conclusie van de uroloog in opleiding was een goedaardige prostaatvergroting dit in combinatie met talloze grapjes van hem over een ODOL (Ontzettend Dikke Ochtend Lul). Na dit onderzoek kreeg ik een gecombineerde pil voor de om de blaaskrampen te verminderen en de prostaatvergroting tegen te gaan. Bij mijn vertrek verzekerde hij mij dat ik veel te jong was om prostaatkanker te krijgen. Gerustgesteld ben ik naar huis gegaan alweer in volledige naïviteit.
De klachten namen niet af maar namen zelfs toe. In 2018 wederom bij dezelfde uroloog in opleiding. De ODOL grapjes waren nog altijd favoriet bij hem. Geen touchering of ander fysiek onderzoek. Ik kreeg andere tabletten tegen de goedaardige vergroting. Maar ik heb hem toen meteen verteld dat ik niet meer bij hem terug zou komen (want ik vond hem toen alweer niet professioneel).
De klachten bleven verergeren. Als zelfstandig ondernemer heb je het maar druk. Eind 2019 naar de Parkweg kliniek, de opvolger van de inmiddels failliete Andros kliniek. Een vrouwelijke arts toucheerde me en vertelde dat ze het niet vertrouwde. En ik moest de scanner in.
Verdere onderzoeken zijn in het Zuyderland uitgevoerd. Van CT/Pet scan, MRI scan, bloedonderzoeken --> PSA 7,2 etc. Conclusie T3cM0N0 + gleason score 9!!
BENG. Na jaren eindelijk een diagnose waar ik al die jaren bang voor was.
Men wilde mij meteen opereren in het Zuyderland i.v.m. de agressiviteit van de kanker en het feit dat 1 van de 3 tumoren in mijn prostaat links door de prostaatkapsel was gegroeid tot in de zaadblaasjes. Er zou een prostatectomie uitgevoerd worden waarbij ook beide zenuwbundels verwijderd zouden worden. Ik heb deze operatie geweigerd. Na onderzoek wilde ik de prostatectomie laten uitvoeren door Dr. Klaver (Anser prostaatcentrum) of Dr. van Basten (Prosper). Het is Dr. Klaver (meeste prostaat verwijderingen in Nederland) geworden en op 19 mei 2020 was het zover met behoud van een zenuwbundel. Tot nu toe PSA onmeetbaar.
Vier maanden na de operatie kreeg ik het mentaal heel zwaar. Ik ben introvert geworden en ben depressief. Je gaat nadenken over het leven. Ik wordt opa maar ik kan er niet van genieten (hier had ik me altijd al op verheugd). Continu op gespannen met mijn vrouw. Met mijn gleason score en doorgroei van mijn tumor zijn mijn vooruitzichten slecht. Ik heb 85% kans dat mijn PSA weer zal stijgen. En daar wringt de schoen; ik zie geen toekomst meer. Volgens statistieken zou ik nog 7,3 jaren leven. Ik weet dat ik niet zo moet denken maar dat zijn wel de verzamelde data die er zijn m.b.t. mijn perspectieven.
Ik ben bang voor mijn kinderen en toekomstige kleinkinderen als zij kanker later zouden krijgen. En bang voor een toekomstige lijdensweg voor mijzelf daar ik reeds meerdere mensen aan kanker heb zien sterven na vele jaren diep leed. Mijn ooit zo zorgeloos heerlijk leventje komt nooit meer terug omdat ik mijn zorgen continu bij mij draag. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed.
Eigenlijk wilde ik jullie met dit verhaal vertellen dat je niet zo maar een arts op zijn woord moet vertrouwen. Maar in het land der blinden is eenoog koning. Controleer zijn uitspraken of ga voor een second opinion. Indien ik een andere arts in het Maastrichts UMC had gehad was er wellicht een vroege juiste diagnose gesteld. Want in Zuyderland is mij verteld dat die tumor, gezien de grootte, er reeds jarenlang zat .
