Patatje Oorlog

Ik hoor ’t mezelf nog zeggen: “Goh, ’t zou fijn zijn als we even een tijdje niet aan kanker zouden hoeven te denken.” In mijn achterhoofd hoopte ik dat de aanstormende carnaval in combinatie met de corona versoepelingen daar wellicht voor zou kunnen zorgen. Niet dat Marley en ik carnavallers zijn hoor, in tegendeel. Als we vroeger gingen feesten, was dat meer omdat vrienden ons meenamen onder het motto ‘Als jullie d‘r eenmaal zijn, dan willen jullie niet meer naar huis!’ Maar dit jaar zagen we iets bijzonders: onze jongste dochter was in de ban van carnaval en leek ons mee te trekken in de onbezonnen zotheid van het feest in het zuiden.

Tot Poetin besloot om z’n eigen ‘feestje’ te bouwen en zijn troepen in polonaise Oekraïne binnen te laten trekken. Oorlog in Europa, wie had dat kunnen denken. Terwijl ik totaal verbijsterd naar de nieuwsberichten keek, ging mijn eerdere wens in vervulling: Voor even was ik  kanker helemaal vergeten.

Mensen vergelijken kanker vaak met een achtbaan, maar als je erover nadenkt heeft oorlog verbluffend veel overeenkomsten met de strijd die velen van jullie met kanker voeren. Vaak volledig onverwacht zet het je leven totaal op z’n kop, richt het verwoesting aan op z’n pad, staan anderen aan de zijlijn vaak machteloos toe te kijken, is onduidelijk hoe de afloop zal gaan zijn, maar is helder dat er nooit echte winaars zullen gaan zijn. Bah!

Maar gelukkig is hoop niet ver weg. Kijk maar eens naar kinderen in je buurt. Ondanks ellende tonen zij enorme veerkracht. Zo ook onze jongste, want ondanks dat ze het ‘superstom en erg’ vond die oorlog en ondanks dat haar moeder de strijd met kanker aangaat en dat dat ook voor haar niet zonder slag of stoot gaat, kijkt ze met vertrouwen naar de toekomst en worden problemen op pragmatische wijze getackeld.

Met half uitgelopen schmink op haar gezicht stormt ze de keuken binnen: “Pap, het schoolcarnaval was wel leuk, maar er was geen friet. Zullen wij om dat goed te maken samen friet bakken en dan in onze keuken carnaval vieren?”. Twintig minuten later liggen de frietjes goudgeel in het vet te sputteren en zitten we met z’n viertjes tussen serpentines, confetti en geimproviseerde discolicht, meezingend met Arie Ribbens en de Snollebollekes op de radio te eten. Ik kijk Marley aan en we voelen hetzelfde: Dankbaarheid voor een fijn moment in zware tijden. Daarna kijk ik in de pretogen van onze jongste.  Alsof ze lijkt te zeggen: “Kijk grote mensen ... zo los je problemen op. Niet zeuren, geen geruzie, maar gewoon een kwestie van aanpakken.”  

En in die ambiance, vormde zich in mijn hoofd een creatief verzetsplan: Zullen we vannacht met z’n allen ... als even niemand kijkt ... stiekum richting het oostblok trekken en alle tanks in een guerrilla actie in 't geniep ombouwen? Dat als ze de stad binnentrekken en vuren het nu Poetin is die met een verbijsterde blik toekijkt terwijl er een feestelijk salvo van serpentines en confetti uit al die kanonnen komt!

Mijn liefde en gedachten gaan uit naar iedereen die getroffen wordt door deze waanzin. Om Loesje te quoten: “Oorlog? Alleen op een patatje graag!”. Hou je haaks en hou van elkaar!