Scheurkalender

Mijn scheurkalender op het toilet heeft vandaag weer eens helemaal gelijk: de lengte van je leven ken je niet, maar ik realiseer me ineens dat ik voor volgend jaar niet eens een nieuwe kalender gekocht heb. Voor het eerst kijk ik uit naar de saaie maand januari, waarin alle feestdagen achter de rug zijn. Het was reuze gezellig, Kerst met alle familieleden, en iedereen zorgde er met liefde voor dat ik niets hoefde te doen, dat ik kon rusten tussendoor en gehaald en gebracht werd, maar één avondje Kerstvieren betekende wel twee dagen uitrusten. Ik kan er maar moeilijk aan wennen.  En dan telkens die gedachte: Is dit mijn laatste Kerst?

In augustus kreeg ik te horen dat mijn borstkanker, die zich negen jaar rustig had gehouden nu was uitgezaaid naar mijn hersenvliezen en hersenvloeistof. Neuroloog, oncoloog, radiotherapeut, iedereen keek zeer ernstig en liet mij merken dat ik rekening moest houden met een zeer slechte prognose. Niemand kon iets met zekerheid zeggen, maar het werd mij wel duidelijk dat ze dachten aan zes maanden tot een jaar. De radiotherapeut had het voorzichtig over misschien wel twee jaar. En ik dacht: mijn kanker heeft zich tot nu toe aan geen enkele prognose gehouden dus ik zie wel, voorlopig voel ik me goed.

Maar inmiddels ben ik doodmoe, heb moeite met eten en nergens puf toe, ik ben 5 kg afgevallen en kijk er heel anders tegenaan. Het begon eindelijk tot me door te dringen dat ik zeer ernstig ziek was. Begin december ging ik rekenen, Een jaar na diagnose, dat is eind augustus. Dus dit wordt mijn laatste Kerst, ik ga geen zomervakantie meer plannen, en wat moet ik me eigenlijk van de komende tijd voorstellen? Ga ik me nog iets beter voelen of alleen maar slechter? Ik heb in september vijf dagen lang Abomaciclib geslikt en werd direct heel misselijk. Dat kan ik er naast die vermoeidheid eigenlijk niet meer bij hebben. Op zo’n moment mis ik Willem en ben ik ineens niet meer zo flink om alles alleen aan te kunnen. Kan ik niet helemaal van die medicijnen afzien? Al die onzekerheid werd me ineens te veel. Na een goed gesprek met de oncoloog is er zicht op iets meer duidelijkheid. In januari wordt er een MRI en Pet scan gemaakt om te zien wat de bestraling gedaan heeft en afhankelijk daarvan beslissen we verder over de medicijnen. Bovendien heb ik in overleg met de oncoloog een second opinion aangevraagd bij het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Het bleek dat zij in de 12 jaar dat ze oncoloog was, nog nooit een patiënt gezien met dit verloop van de borstkanker. Januari wordt dus helemaal niet zo’n saaie maand. 

En 2025? Laten we er een zo goed mogelijk jaar van maken! En ik ga toch nog maar even een nieuwe scheurkalender kopen.