6. een slechte film

Was het een droom, een nachtmerrie? Was het een film? Nee het was echt, het was verschrikkelijk en ik hoop zoiets nooit meer mee te maken!

Het is vrijdag 14 december. De afgelopen week was op zijn zachts gezegd niet fijn. Longbiopsie op maandag. Ik ging alleen, het was tenslotte maar een onderzoek. Ik moest me melden op de short-stay-afdeling en zou heel misschien 1 nachtje blijven. Ik voelde me opgelaten toen ik met bed en al naar de afdeling radiologie werd gereden. Ik was toch niet ziek, ik kon toch best lopen? De wachtkamer met bedden was bizar. Wachten, wachten en nog eens wachten. (dus daarom hebben ze me in een bed gelegd?) Rond half vier was ik aan de beurt. Of me iets verteld was van het onderzoek? “Nee niets, maar ik hoef ook niets te weten.”  “Nou dan moeten we u toch een paar dingen vertellen, u heeft kans op een klaplong en u heeft kans op een bloeding.” Mooi. Hartelijk dank voor deze opbeurende woorden! In een operatiehemdje werd ik op de koude bank onder de scan gelegd. Het duurde lang. Voortdurend op en neer de scan in. Zonder naalden, met naalden, naalden op de verkeerde plek, naalden op een nieuwe plek. Eerst door een vrouwelijke radiologe, daarna nam een man het over. Het deed pijn. Boven het rib en dwars door het botvlies waar het niet verdoofd kon worden. Ik lag op mijn zij te trillen als een rietje en te snikken als een kind. Van de kou, van de pijn en van de angst. Ik probeerde steeds weer mijn ademhaling onder controle te krijgen en dacht constant aan thuis. Straks ben ik weer thuis, straks ben ik weer thuis. En toen ging het mis..

Van het een op ander moment hoestte ik bijna letterlijk de longen uit mijn lijf. Ik hoestte zo diep en zo vaak. Ik had nog nooit van mijn leven zo gehoest. Het ging vanzelf, ik kon het niet tegenhouden. Na iedere hoestbui golfde het eruit, alsof ik aan het overgeven was. Mijn ogen stijf dicht, ik durfde niet te kijken want ik wist wat het was. Ik kon het zelfs ruiken. Het was bloed, zo ontzettend veel bloed. Ik lag in mijn eigen plas met bloed en er kwam alleen maar meer bij. Ik kreeg geen lucht en probeerde een paar keer help te roepen. Tegelijkertijd hoorde ik de paniek van de mensen om me heen. Er werd om een longarts geschreeuwd, ik werd op de brancard gehesen en de gang op geduwd, op weg naar de spoedeisende hulp. Ze renden zo hard, ik voelde de koude wind in mijn gezicht. Ik ben de nuchterheid zelf en had nooit gedacht dat dit mij ooit zou overkomen maar tijdens die rit door de gangen lag ik opeens te wachten op het moment dat ik uit mijn lichaam zou gaan treden. Dat ik mezelf van bovenaf zou moeten gaan zien of ik nu wilde of niet. Ik had sterk het gevoel dat dat moment heel dichtbij was.. Eenmaal op de operatiekamer deed ik heel even mijn ogen open en toen gelijk weer dicht. Ik zag zo ontzettend veel mensen. De een trok de ringen van mijn vingers, de ander legde een koude plaat achter mijn rug, er werden infusen aangesloten. Ik wilde er niet meer bij zijn. Ik wilde onder narcose, ik schreeuwde om narcose. Ik wilde alle paniek en handelingen niet meemaken, ik wilde mijn eigen dood niet meemaken. Ik dacht echt dat ik dood zou gaan.

Het wonderlijke en bijna onbeschrijflijke was dat, toen ik eenmaal het kapje van de narcose over mijn neus en mond geschoven kreeg, er een intense rust over me heen kwam. In die paar tellen dat ik nog helemaal bij bewustzijn was, had ik met mezelf afgesproken dat het goed was zo. Dat het goed was als ik niet meer wakker zou worden. Ik zou er vrede mee hebben en ik was ook helemaal niet meer bang.

12 uur later werd ik wakker. Op de Intensive Care. Aan de bewaking, katheter,morfine, infusen en aan de beademing. De 2 radiologen en de chirurg stonden kort daarop aan mijn bed. De radiologen voelden zich duidelijk ongemakkelijk en de chirurg was blij dat mijn gezicht weer wat kleur had. Hij vertelde dat mijn eigen longen zichzelf gered hadden. Later die dag werd ik vervoerd naar de Medium Care, nog wel aan de bewaking, katheter, morfine, infusen en een beetje extra zuurstof. Op woensdag mocht ik naar huis, met alleen nog paracetamol. Ik heb het overleefd, ik heb deze helse nachtmerrie overleefd!